Post: #81

Stoch i Michalski - ci byli blisko (no OK, Stoch nie tak blisko, ale jednak czwarty). O Maliszewskiej ciężko cokolwiek powiedzieć, nie mamy pojęcia w jakiej była formie zanim zamknięto ją na 4 metrach.
Medal Kubackiego chyba wyczerpał limit szczęścia - nigdy chyba w tym sezonie nie był w 10-ce, a tutaj w pierwszej serii wykorzystał dobry skok plus to, że czołówka miała złe warunki po za Kobayashim lądowała gdzieś bliżej, czasem nawet na granicy wejścia do drugiej serii, a po drugim skoku sytuacja była w sumie podobna: od miejsca 6 wzwyż wszyscy mieli złe warunki i tylko Kobayashi sobie z nimi poradził.

Post: #82

przed igrzyskami nie nastawiałem się na żaden medal, więc i tak jestem zadowolony; prawda jest taka, że oprócz maliszewskiej nikt nie był w tym sezonie zawodnikiem na poziomie top 3 swojej dyscypliny, a short-track rządzi się bardzo specyficznymi prawami, więc nawet natalia nie była pewniakiem; pojawiło się za to kilku zdolnych młodych zawodników, którzy przy odrobinie szczęścia i determinacji będą walczyć o medale za 4 lata, także w przeciwieństwie do pjongchangu widać (małe bo małe) światełko w tunelu dla polskich zimowych sportów

Post: #83

To prawda, jest kilku młodych zawodników. Chociaż martwi średnia wieku drużyny skoczków. I jakoś brak nowych twarzy (czytałem o jakimś Juraszku, który ma podobno świetne parametry fizyczne - coś w stylu Żyły który jest fenomenem pod tym względem, ale traci na złej pozycji w locie, ma już 20 lat, a nadal jakoś nie przekłada siły na wyniki).

Post: #84

Gdybym miał robić podium najbardziej dramatycznych wydarzeń sportowych, jakie zobaczyłem na tych Igrzyskach, to biathlon ma chyba dwa medale.

Choć doskonale wiem, że sztafeta potrafi trzymać w napięciu, bo to nie pierwszy raz, kiedy zawodnik na ostatnim strzelaniu nie wytrzymuje nerwowo i psuje wynik całej drużyny. Ale pierwszy raz widziałem aż tak bolesną porażkę. Powiem wkładając kij w mrowisko: Rosjanie byli jak na dopingu, biegali fantastycznie, do tarcz trafiali bezbłędnie. Nic nie wskazywało na to, że mogą przegrać złoto. Ale jednak, o ile Łatypow w pozycji leżącej strzelał jak natchniony, tak w stójce okazało się, że jednak nie reprezentuje Rosji, a Komitet Olimpijski. Nie był na dopingu. Albo, jakby powiedział mój ulubiony komentator sportowy Martin Haven, "On także jest człowiekiem". Pudłował, raz za razem. Pewne złoto zamieniło się w niepewny brąz. A mistrzami zostali Norwegowie, co to na półmetku pewnie by i trzeci stopień podium wzięli w ciemno.

Takie sportowe emocje to ja lubię. Tyle dobrze, że pozostali reprezentanci Rosyjskiego Komitetu Olimpijskiego (przez lata unikałem tej nazwy, ale czasy mamy takie, że reprezentować Rosję to jednak trochę wstyd) też okazali się ludźmi i po zakończonym biegu podeszli pocieszać biednego Łatypowa. Dla większości z nas to niby całkiem normalna reakcja, ale wierzcie mi, już nie takie rzeczy i nie takie fochy w sporcie widziałem

Post: #85

Swoją drogą, bo chyba nigdy tutaj o tym nie opowiadałem. Miałem cichą nadzieję, że Polki nie wystąpią w sztafecie, co by Monika Hojnisz trochę odpoczęła przed indywidualną "masówką". Może by to trochę pomogło. Ale... do rzeczy.

Jak być może wiecie, Monika pochodzi z moich rejonów, konkretnie z Chorzowa. Można powiedzieć, że znamy się osobiście, choć... nigdy nie zamieniliśmy ze sobą pojedynczego słowa Sprawa miała się tak - Monika od lat trenuje latem w Parku Śląskim na tych jak gdyby rolko-nartach. Aby uniknąć tłumów, zazwyczaj wybiera do tego godziny bardzo poranne. Krzysztof Gonciarz zrobił o tym swego czasu popularny materiał, uświadamiając większej publiczności, że życie sportowców nie jest usłane różami. Ja o tym wiedziałem od dawna.

Bo tak się jakoś złożyło, że swego czasu też trenowałem i też w Parku Śląskim i też w godzinach bardzo porannych. Tak bardzo, że jeszcze nie ma jasno. Dlatego za pierwszym razem, gdy mijaliśmy się na drodze nie do końca wiedziałem, czy to Monika. Tym bardziej, że trenowała z jakiegoś powodu styl klasyczny, który w biathlonie przecież nie występuje. Tempo jakie prezentowała nie pozostawiło mi jednak wątpliwości - to był poziom olimpijski. Następnego dnia przyjrzałem się bliżej - oczywiście, że to była ona.

Nie miałem jednak jak do niej zagadać, bo cóż, raz że oboje zdyszani, dwa, nie chciałem jej przeszkadzać w treningu. Jednak gdy minęliśmy się czwarty dzień z rzędu (a o tej godzinie praktycznie nikogo innego w Parku nie dało się spotkać), napisałem do niej na fejsbuku, że to ja, że się mijamy, ale nie chcę jej przeszkadzać, ale żeby wiedziała, że jej kibicuję i życzę powodzenia w Pjongczangu. Podziękowała i powiedziała, że miło, że napisałem, bo zastanawiało ją, czy ten koleś którego codziennie mija w ogóle kojarzy kim ona jest.

I w zasadzie jedyne, co się od tamtej pory zmieniło to gest na powitanie. Machnięcie ręką, kiwnięcie głową, szczery uśmiech. Czy się znamy? Można powiedzieć, że tak. Lecz ponownie, nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa. Bo nie jestem łowcą autografów. Jestem pasjonatem sportu i wiedziałem, że aby uszanować jej treningi, najlepiej będzie po prostu się nie wtrącać. Do teraz nie wiem czemu biegła klasykiem

Taka to moja mała, nieco romantyczna opowieść, którą sobie teraz przypomniałem. Jakoś nie było wcześniej okazji się z nią podzielić

Post: #86

Ekstra! Fajnie, że to opisałeś!

Post: #87

EVENo napisał(a):Taka to moja mała, nieco romantyczna opowieść

Super i w sumie rozumiem Twoją postawę, ale ja na pewno bym zagadał, nie mógłbym wytrzymać!
A nasze dziewczyny były dzisiaj czternaste (czego nie widziałem), bo oglądałem tylko wywiady właśnie Moniki i Kamili tuż po starcie i brzmiały tak jakby marzyły o miejscu na podium! Niestety w tej ich formie można oczekiwać co najwyżej lokaty w top 10.

Post: #88

Ooo - super historia z tym bieganiem "razem" z Moniką Hojnisz! Niesamowita sprawa!

Post: #89

Sundrajta napisał(a):ja na pewno bym zagadał, nie mógłbym wytrzymać!

W zasadzie nie miałbym o czym z nią rozmawiać Jedynie życzyć powodzenia, ale to zrobiłem pocztą elektroniczną. Wtedy akurat miałem taki okres, że codziennie mogłem sobie pozwolić na bieganie przed piątą rano, ale trwało to dwa miesiące.

A tak poza tym to wybaczcie, ale do końca Igrzysk już nie będę tu zaglądał. Boję się spoilerów

Post: #90

Jakich spoilerów?

Post: #91

Pewno będzie chciał oglądać powtórki nie znając wyników.

Post: #92

(16.02.2022 04:40 PM)kajman napisał(a):  Pewno będzie chciał oglądać powtórki nie znając wyników.

Otóż to Bez odbioru.

Post: #93

Piotr Michalski czwarty w short tracku na 1000 m!
Czyli jednak były jeszcze jakieś szanse (wg komentatorów nie za bardzo, ale rzeczywistość okazała się ponownie zaskakująca)...
Znów tak blisko i tak daleko zarazem (byłoby piąte miejsce, ale faworyt do medalu, Holender doznał kontuzji w ostatnim biegu, w którym Kanadyjczyk zdobył ostatecznie srebro)
W każdym razie wielkie gratulacja dla mojego imiennika (i do tego krajana, bo dowiedziałem się, że jest z Sanoka)!

Post: #94

neo01 napisał(a):W każdym razie wielkie gratulacja dla mojego imiennika

I znowu nie oglądałem na żywo tak emocjonującego startu!
A można do tego dodać że to był najrówniej startujący nasz reprezentant, bo ma miejsca czwarte i piąte, Kamil Stoch ma 6, 4 i znowu szóste (i jeszcze raz 6 w drużynie mieszanej), a medalista Kubacki brąz 26 i wiadomo też dwa razy szóste w drużynówkach.

Post: #95

Ach, ależ szkoda że te dwa razy blisko medalu nie przełożyły się na choć jeden krążek. Wielkie brawa dla Michalskiego, czytam że miał pecha w losowaniu - jakby trafił na lepszego rywala, takiego bliższego swojej klasie, to mógłby chwilę się zanim schować na prostej, a to by dało ok. 0,2s szybciej na mecie...
Ależ emocje!

Post: #96

neo01 napisał(a):Piotr Michalski czwarty w short tracku na 1000 m!

w łyżwiarstwie szybkim

Post: #97

No tak, tak coś czułem, że to już nie ta nazwa może być

Na koniec zmagań w łyżwiarstwie szybkim bardzo dobre występy naszych dwóch reprezentantek w biegu ze startu wspólnego: Karoliny Bosiek i Magdaleny Krzysztoń - ostatecznie skończyło się na 11. i 16. miejscu, z tym że zajmująca tę ostatnią pozycję Bosiek zaliczyła upadek na przedostatnim okrążeniu, przedzierając się do czołówki. Chociaż myślę, że pierwsza trójka, która dość mocno na koniec odskoczyła była poza zasięgiem, ale znów trochę szkoda - sytuacja dość podobna jak w przypadku Natalii, była walka, zakończona niestety niepowodzeniem.

Post: #98

Niestety, nie widziałem tych zawodów, a ciekaw jestem tej konkurencji, czy to w ogóle ma sens, czy nie ma za dużego tłoku. Na jakim to jest dystansie i ilu zawodników biegnie naraz?

Post: #99

W finale było 16 zawodniczek, w półfinałach po 14. I rzeczywiście tłok trochę był, aż trzy panie zaliczyły upadek, więc trochę słabo. Dystans widzę, że 6400 m, 16 okrążeń. Dodatkowo są jakieś premie punktowe w trakcie biegu, ale takie mizerne raczej w porównaniu do tych za ostateczne miejsca w trójce.
Pierwszy raz to oglądałem i było całkiem emocjonująco, tylko te przepychanki i upadki trochę wypaczyły te zawody w moim odczuciu.

Post: #100

I ten skrócony bieg na 50 km stylem dowolnym (ostatecznie do 28,5 km) domyka obraz igrzysk. Niby był silny wiatr i ok. minus 30 stopni, jednak dobrze powiedziała komentatorka w studio Eurosportu: już od 1924 roku ta konkurencja jest rozgrywana, a w dawnych czasach też były różne warunki klimatyczne, no i zawodnicy na pewno nie byli tak dobrze przygotowani do tego rodzaju ekstremalnego wysiłku, więc ta decyzja dla mnie jest jednakoż dwuznaczna. Zwłaszcza że to już była ostatnia konkurencja i gdyby ktoś nie dawał rady, to by się wycofał (tak jak w tym skróconym biegu zrobił Johannes Klaebo), a do mety dobiegli by tylko najwytrwalsi!
A wygrał i tak Aleksandr Bołszunow przed swoim rodakiem Iwanem Jakimuszkinem i Norwegiem Simenem Kruegerem. Polacy pobiegli na miarę swych sił i Dominik Bury był 33. a Mateusz Haratyk 50.