Post: #84

Gdybym miał robić podium najbardziej dramatycznych wydarzeń sportowych, jakie zobaczyłem na tych Igrzyskach, to biathlon ma chyba dwa medale.

Choć doskonale wiem, że sztafeta potrafi trzymać w napięciu, bo to nie pierwszy raz, kiedy zawodnik na ostatnim strzelaniu nie wytrzymuje nerwowo i psuje wynik całej drużyny. Ale pierwszy raz widziałem aż tak bolesną porażkę. Powiem wkładając kij w mrowisko: Rosjanie byli jak na dopingu, biegali fantastycznie, do tarcz trafiali bezbłędnie. Nic nie wskazywało na to, że mogą przegrać złoto. Ale jednak, o ile Łatypow w pozycji leżącej strzelał jak natchniony, tak w stójce okazało się, że jednak nie reprezentuje Rosji, a Komitet Olimpijski. Nie był na dopingu. Albo, jakby powiedział mój ulubiony komentator sportowy Martin Haven, "On także jest człowiekiem". Pudłował, raz za razem. Pewne złoto zamieniło się w niepewny brąz. A mistrzami zostali Norwegowie, co to na półmetku pewnie by i trzeci stopień podium wzięli w ciemno.

Takie sportowe emocje to ja lubię. Tyle dobrze, że pozostali reprezentanci Rosyjskiego Komitetu Olimpijskiego (przez lata unikałem tej nazwy, ale czasy mamy takie, że reprezentować Rosję to jednak trochę wstyd) też okazali się ludźmi i po zakończonym biegu podeszli pocieszać biednego Łatypowa. Dla większości z nas to niby całkiem normalna reakcja, ale wierzcie mi, już nie takie rzeczy i nie takie fochy w sporcie widziałem