Post: #25

Allegra Levy - Looking At The Moon (2018)
W większości utworów pianista, gitarzysta i basista rozpinają przestrzeń muzyczną do granic możliwości i w tej przestrzeni porusza się wokalistka. Ma kilka świetnych momentów, ale jak dla mnie jest w cieniu instrumentalistów. Napisałem w większości, bo w trzech utworach brzmi to bardziej konwencjonalnie i trochę płasko, co mocno obniża ocenę.
Ocena 9,5. Nr 1 - Moonshadow

Ann Wilson - Immortal (2018)
Na płycie mamy covery bardziej lub mniej mi znanych utworów. Wersje są bardzo dobre, chociaż nie zawsze lepsze od pierwowzorów.
Ocena 8,5. Nr 1 - I'm Afraid Of Americans

Thy Worshiper - Czarna dzika czerwień (2014)
Pisałem, że miałem fazę na pagan metal i zaczęła się ona od tej właśnie płyty. Nadal uważam ją za dobrą, a byłaby bardzo dobra, gdyby nie ewidentne wpadki.
Ocena 8,2. Nr 1 - Czarny

The Doomed Bird Of Providence - Blind Mouths Eat (2013)
Experymentalny folk opisujący (jak wyczytałem) ciemną stronę kolonizowania Australii. Czego by to nie opisywała to kawał świetnej muzyki zagranej na dosyć specyficznych instrumentów (chociaż w folku chyba tak nie dziwią). O wyniku płyty miał zadecydować ostatni utwór, bo to jednak ponad 1/3 albumu. I okazał się najlepszy.
Ocena 9,3. Nr 1 - Mahina

Scott Bradlee's Postmodern Jukebox - Jazz Age Thirst Trap (2019)
Zespół, który specjalizuje się w przerabianiu utworów muzyki rozrywkowej na jazzowo. I wychodzi im to znakomicie, bo zdecydowana większość utworach brzmi znacznie lepiej niż pierwowzory. Na tej płycie wszystkie.
Ocena 9,4. Nr 1 - Chandelier

Maria Sadowska - Jazz na ulicach (2014)
Słuchając utworów z jej ostatniej płyty zastanawiam się, jak ktoś, kto nagrał świetne JNU nagrał takie szkaradziejstwa. Tam były świetne jazzujące kawałki, które brzmiały świetnie (chociaż teraz aż tak mnie nie biorą - poprawka, zmyliły mnie dwa słabsze utwory blisko początku płyty, a potem jest kapitalnie).
Ocena 9,2. Nr 1 - Klikam

Scott Bradlee's Postmodern Jukebox - Throwback Clapback (2019)
Nie będę się powtarzał. Przy czym ta płyta niespodziewanie wypadła słabiej od tej powyżej.
Ocena 9,2. Nr 1 - Dog Days Are Over

Blade Loki - Frruuu (2012)
Jak dla mnie zdecydowanie najlepsza płyta BL. Kapitalne kawałki, świetnie grające klasyczne rockowe instrumentarium, do tego wokal i obłędne dęciaki. Pełen czad.
Ocena 9,5. Nr 1 - Frruuu

Angélique Kidjo - Eve (2015)
Ocena 9,7. Nr 1 - Orisha
Angelique Kidjo - Remain In Light (2018)
Ocena 9,3. Nr 1 - The Overload
Dwie płyty mojej ulubionej artystki z Czarnej Afryki prawie koło siebie (dzieli je tylko Babadag). Dzielą je trzy lata, sporo różni kilka innych rzeczy. Pierwsza typowo afrykańska i nie zmieniają tego pojawiający się w części utworów goście spoza Afryki. Druga to przetransponowanie na muzykę afrykańską płyty Talking Heads. Bardzo udane, ale to jednak muzyka europejska tylko w afrykańskim sosie. I bardziej mi podeszła ta pierwsza.

Babadag - Šulinys (2019)
Płyta oparta na tradycyjnych kanonach (co by to nie było) litewskich opracowana w nowoczesny sposób zaśpiewana po polsku, litewsku i angielsku. Sięga po różne stylistyki, czasami nawet do rocka. Brzmi to świetnie, ale jeden utwór wypada słabo, a dwa inne nie zachwycają jak reszta.
Ocena 9,0. Nr 1 - Snaudala