Post: #1

Tytuł jest kluczem do tego, co tutaj się pojawi, bo pewnie niewiele będzie płyt, które byłyby w rankingach u kogoś jeszcze. I pewnie oznaczać będzie to niezbyt duże zainteresowanie.
Robiłem podobne rankingi (osobno płyty polskie i zagraniczne) osiem lat temu, ale ten będzie się sporo od nich różnił. Pewne płyty zabrzmiały mi lepiej, pewne gorzej i stąd spore przetasowania, bo to jednak płyty, które może poza ostatnią dwójką odbieram nadal bardzo dobrze.
Do rankingu wziąłem top 53 płyt zagranicznych i top 14 polskich, dołączyłem początkowo kilka innych płyt z różnych powodów (część z nich to albumy nowsze, część takie, co do których czułem, że zyskały sporo od tamtego czasu), potem jeszcze (z powodu rozwoju sytuacji, ale nie tylko) dodałem jeszcze dwa razy kolejne, male porcje. Ostatecznie wyszło tego 84 płyty.
To może zadam cztery pytania dotyczące top 50, a kto chce odpowiedzieć to odpowie. Czas do momentu, kiedy padnie odpowiedź na którąś część pytania drugiego (czyli lepiej odpowiedzieć nim zacznie się top 50, potem to jest ryzyko, że się nie zdąży).
1. Jaki będzie średni czas trwania płyty (sam jestem ciekaw, bo na razie jeszcze tego nie liczyłem)?
2. Z którego roku pochodzi najstarsza, a z którego najnowsza płyta?
3. Ile będzie płyt firmowanych przez polskich wykonawców?
4. Dlaczego jedna płyta nie była przeze mnie uwzględniana w poprzednich rankingach (chociaż na upartego mogła być)? Można próbować podać, co to za płyta, ale myślę, że trudno będzie trafić.
Napisałem, że dwie płyty odstawały i pewnie gdybym słuchał teraz znacznie więcej płyt to prawie na pewno w top 100 by nie były. Ale że je przesłuchałem to je tutaj umieszczam.
Liczby po tytule to rok wydania, czas trwania, miejsce w rankingu zagranicznym lub polskim (nn oznacza nie notowana).
82. Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways 1995, 65:31, 53
81. Jan Garbarek & Kjell Johnsen - Aftenland 1980, 45:36, 58
Na Sky tam świetne rzeczy, ale pierwszy utwór bardzo mnie wymęczył i rozczarował. Aftenland dodałem dlatego, że wydawało mi się, że jest tam świetny klimat. Klimat owszem jest, ale te organy kompletnie mi nie podeszły.

Post: #2

1. 44,4 minuty
2. najstarsza - 1967, najnowsza - 2019
3. 22
4. bo częściowo materiał jest premierowy, a częściowo można go znaleźć na poprzednich wydawnictwach?

Post: #3

1. 38
2. 1965, 2020
3. 19
4. album dwupłytowy gdzie jedna płyta jest koncertowa? Ummagumma?

Post: #4

podoba mi się, jak nakreśliłeś zasięg tematyczny topu tytułem będę zaglądał!

Post: #5

1. 55 minut
2. 1967, 2020
3. 17
4. nie wiem, nie miałem przyjemności śledzić owych zestawień

Post: #6

AKT! napisał(a):podoba mi się, jak nakreśliłeś zasięg tematyczny topu tytułem

Skoro wszystko jest subiektywne (no dobra, to pewne uproszczenie) to taki tytuł wydał mi się najbardziej odpowiedni.
W ogóle jestem mile zaskoczony, że jest aż taki odzew. Nie spodziewałem się.
W pytaniu pierwszym spory rozrzut, a Yacy zaszalał (chociaż być może jest to dobre posunięcie).
W pytaniu drugim zaskoczyliście mnie wszyscy drugim rokiem, ale może po prostu mnie rozgryźliście.
W pytaniu trzecim z kolei obstawiliście dużą moją sympatię do polskich płyt. Może i coś w tym jest.
Co do czwartego to może nie trzeba było śledzić tamtego zestawienia żeby znaleźć kruczek formalny. Podobają mi się odpowiedzi i neo01 i Yacy'ego. Faktycznie może i coś jest w tych odpowiedziach. A Yacy nawet zaszalał i strzelił płytę.
To jeszcze nim wrzucę następną, największą porcję napiszę jeszcze, że PT już się więcej nie pojawi. To dla mnie ich płyta nr 1.
82. Art Bears - Winter Songs 1979, 37:00, 42
81. Anja Garbarek - Briefly Shaking 2006, 39:42, 43
80. Vangelis - 1492: Conquest Of Paradise 1992, 54:44, nn
79. Spooky Tooth - It's All About 1968, 37:47, 50
78. Idiot Flesh - Tales Of Instant Knowledge And Sure Death, 1990, 50:24, 14
77. Henry Cow - Leg End, 1973, 43:21, 52
76. Magda Umer - Magda Umer 1972, 37:31, 22
75. Sleepytime Gorilla Museum - Grand Opening And Closing 2001, 58:58, 28
74. Henry Cow - Unrest 1974, 39:29, 38
73. Sleepytime Gorilla Museum - Of Natural History 2004, 71:45, 30
72. Khadja Nin - Ya Pili 1994, 53:45, nn
71. Czesław Niemen - Niemen Vol. 2 1973, 36:24, 15
Zawsze lubiłem muzykę experymentalną (a przynajmniej to, co za takową uważam). Przy czym jednak, jak się to da zauważyć, w tej chwili nie aż tak mocno jak osiem lat temu. Aż osiem płyt tego typu pojawiło się w tej dwunastce i w większości osiągnięcia mają mniejsze niż poprzednio. Chyba najwięcej straciły formacje, w których udzielał się Nils Frykdahl, bo zarówno SGM jak i (szczególnie) IF w porównaniu z poprzednimi miejscami wyglądają kiepsko. Z kolei z grup związanych z Fredem Firthem najlepiej wypadła debiutancka płyta Henry Cow, ale zarówno ten zespół jak i Art Bears w tym topie już się nie pojawi. Anję poznałem dzięki utworom z tej płyty i wtedy mnie zachwyciły (nadal bardzo je lubię). Chociaż w wiki dwa albumy Niemena z '73 są razem to faktycznie były to dwa oddzielne wydawnictwa. W tym akurat lekkim rozczarowaniem okazała się pierwsza strona.
W tym zestawieniu pojawił się jeden album, którego prawie wcale nie znałem (a przynajmniej nie słyszałem w tym stuleciu). Postanowiłem go posłuchać, gdyż bardzo dobrze wspominam muzykę z filmu, co zdarza mi się niezmiernie rzadko (najczęściej albo jej nie zauważam albo zaraz zapominam). A do tego Vangelisa uważam za największą gwiazdę w historii muzyki elektronicznej.
Spooky Tooth to taki klasyczny zespół rockowy, na którego płytę wpadłem przypadkowo i od razu mnie zachwyciła, co czyni zresztą do tej pory.
Na płycie Magdy są rewelacyjne kawałki, ale też utwory, które mnie nie przekonują (to częsta w owych latach w Polsce składanka przebojów znanych wcześniej z radia).
Bardzo lubię muzykę Czarnej Afryki (mam nadzieję, że nikt mnie nie będzie ścigał za rasizm), ale jedynym jej przedstawicielem jest w tym topie Khadja Nin. Tego albumu też nie znałem wcześniej w całości, a w moim poprzednim topie pojawiła się Sambolera, która (jak dowiedziałem się dopiero teraz) jest składanką utworów z dwóch pierwszych płyt.

Post: #7

Zaskakująco dobrze dla mnie prezentuje się to zestawienie, bo Henry Cow i Art Bears to ekstraklasa avant-proga (liczę na pojawienie się też mojej ulubionej Western Culture), marionetkowy Niemen jak dla mnie prawie dorównuje krymsonom i yesom (chociaż wolę całkowicie instrumentalne i bardziej elektroniczne vol. 1), a Vangelisa ścieżka do "Podboju Raju" to jego druga najlepsza ścieżka po tej najbardziej oczywistej.
Chciałbym też pochwalić Magdę Umer, ale akurat mi jakoś nie zagrała jej twórczość, a Spooky Tooth akurat odpuściłem sobie przy zagłębianiu się w rocznik 1968.

Post: #8

Artur.O napisał(a):liczę na pojawienie się też mojej ulubionej Western Culture

kajman napisał(a):Henry Cow, ale zarówno ten zespół jak i Art Bears w tym topie już się nie pojawi

No sorry. Pewnie gdybym robił obszerniejszy top to by się załapało, bo to też świetna płyta.

Artur.O napisał(a):wolę całkowicie instrumentalne i bardziej elektroniczne vol. 1

Może się pojawi. Jak będziesz zaglądał to się albo ucieszysz albo nie. W każdym razie jakiś Niemen jeszcze się pojawi.

Artur.O napisał(a):Vangelisa ścieżka do "Podboju Raju" to jego druga najlepsza ścieżka po tej najbardziej oczywistej

Nie wiem jaka jest najbardziej oczywista. U mnie będzie jeszcze jedna, ale raczej oczywista ona nie jest.

Artur.O napisał(a):Spooky Tooth akurat odpuściłem sobie przy zagłębianiu się w rocznik 1968

Pewnie słusznie, bo tak na moje to niekoniecznie Twoja muzyka.

Post: #9

uwielbiam tę magdę umer; w mojej setce też by pewnie była

Post: #10

Podmieniłbym trzy utwory z płyty na Łąkę, Balladę bezludną i Prośbę o wyspy szczęśliwe, pochodzące z tego samego okresu (dwa pierwsze przypuszczalnie z tej samej sesji co Strój) i pewnie byłaby kilkadziesiąt miejsc wyżej.

Post: #11

(25.05.2021 06:10 PM)kajman napisał(a):  No sorry. Pewnie gdybym robił obszerniejszy top to by się załapało, bo to też świetna płyta.

Oj, to przeoczyłem - przepraszam.

Cytat:

Artur.O napisał(a):Vangelisa ścieżka do "Podboju Raju" to jego druga najlepsza ścieżka po tej najbardziej oczywistej

Nie wiem jaka jest najbardziej oczywista. U mnie będzie jeszcze jedna, ale raczej oczywista ona nie jest.

Najsłynniejsza, czyli "Łowca androidów".

Post: #12

Artur.O napisał(a):Oj, to przeoczyłem - przepraszam.

Normalka. Wszystko OK.

Artur.O napisał(a):Najsłynniejsza, czyli "Łowca androidów".

Nie wpadłbym na to. Obstawiałbym raczej Rydwany. Nota bene kompletnie muzyki z adaptacji Elektrycznych owiec Dicka nie pamiętam.

Post: #13

marionetek słucha mi się ciężko, umer lubię, ale produkcja tam całkowicie siedzi, vangelis na plus, choć nie pomyślałbym o nim w kontekście jakichkolwiek ulubionych rzeczy; liczę na przyjaźniejsze kolejne pozycje

Post: #14

Dyfeomorfizm napisał(a):liczę na przyjaźniejsze kolejne pozycje

Pewnie coś się znajdzie.

Post: #15

(25.05.2021 07:26 PM)Artur.O napisał(a):  

(25.05.2021 06:10 PM)kajman napisał(a):  

Cytat:[quote="Artur.O"]Vangelisa ścieżka do "Podboju Raju" to jego druga najlepsza ścieżka po tej najbardziej oczywistej

Nie wiem jaka jest najbardziej oczywista. U mnie będzie jeszcze jedna, ale raczej oczywista ona nie jest.

Najsłynniejsza, czyli "Łowca androidów".

najsłynniejsza to rzecz jasna Rydwany ognia. A na drugim 1492.

Post: #16

(26.05.2021 12:44 AM)Miszon napisał(a):  najsłynniejsza to rzecz jasna Rydwany ognia

może wśród słuchaczy RMFu xD

Post: #17

I Trójki.
I w Stanach (Oscara dostał za Rydwany).
I wśród encyklopedystów wiki:

Cytat:He is best known for his Academy Award-winning score to Chariots of Fire (1981)

I chyba wszędzie.
Myślę że wielu nawet nie wie, że jest autorem muzyki do Blade Runnera (pewnie fani sf i gier wiedzą, aczkolwiek pamiętam że ja dowiedziałem się o tym bardzo późno, jakoś kilkanaście lat później niż o Rydwanach ognia).

Co do RMF, owszem jak puszczali tam motyw w 1492, to wspominano czasem że to autora Rydwanów.

Pewnie to kwestia tego, że z Blade Runnera nikt nie potrafi zanucić żadnego fragmentu. Przynajmniej ja takowego nie kojarzę, aczkolwiek filmu w całości nie widziałem, kilka lat temu zacząłem oglądać i zasnąłem po 40 minutach i obudziłem się na napisach końcowych ). Co nic nie znaczy bo znam muzykę z wielu filmów nie widząc ich nigdy bądź widząc je wiele lat później niż słyszałem (na czele z Misją, gdzie miałem kasetę z muzyką jakoś 5 lat wcześniej niż widziałem film i ją katowałem, wyobrażając sobie fabułę wg muzyki i tytułów fragmentów). A "Jezus malusieńki" , 1492 czy motyw główny z Rydwanów są wręcz memiczne (pamiętna parodia Jasia Fasoli na otwarcie IO w Londynie).

Edit:
Doczytałem, że ścieżka z Blade Runnera została wydana dopiero w 1994, to mogło wpłynąć negatywnie na jej rozpropagowanie.

Post: #18

Dyfeomorfizm napisał(a):produkcja tam całkowicie siedzi

myślę, że gdyby udało się zrobić nowy miks, można by z tej płyty zrobić arcydzieło, ale faktycznie jest to trochę płaskie, mimo pięknych aranżacji i interpretacji wokalnych

Post: #19

Miszon napisał(a):jakoś kilkanaście lat później niż o Rydwanach ognia

Nic dziwnego, płyta jest o kilkanaście lat młodsza.

Miszon napisał(a):kilka lat temu zacząłem oglądać i zasnąłem po 40 minutach

Gusta są różne, dla mnie to czołówka filmów.

70. Idiot Flesh - The Nothing Show 1994, 66:53, 40
69. Vangelis - La Fete Sauvage 1976, 38:24, 49
68. Anja Garbarek - Smiling And Waving 2001, 41:52, 31
67. Marching Church - This World Is Not Enough 2014, 48:39, nn
66. Genesis - Wind & Wuthering 1976, 50:54, 37
65. Pink Floyd - Wish You Were Here 1975, 44:25, 16
64. Breakout - 70a 1970, 39:34, 13
63. Jan Garbarek - Photo With Blue Sky, White Cloud, Wires, Windows And A Red Roof 1979, 43:30, 23
62. Jan Garbarek - Afric Pepperbird 1970, 40:49, 19
61. Santana - Zebop! 1981, 47:20, 26
TNS poprzednio wypadł znacznie gorzej od Tales, ale tym razem zabrzmiał mi lepiej i nieźle się obronił. Nils pojawi się raz jeszcze, ale nie w tym wcieleniu.
Umiejętne połączenie elektroniki i muzyki etnicznej spowodowało, że ta muzyka do dokumentu jest moją ulubioną płytą w dorobku Vangelisa.
Anja pojawia się po raz drugi i ostatni. Zdecydowanie lepiej wypada w tym topie jej ojciec, który pojawi się jeszcze wielokrotnie. Wprawdzie w tym topie większość jego płyt wypadła gorzej niż w poprzednim, ale nadal uwielbiam brzmienie jego saxofonu i klimaty, jakie maluje swoją muzyką.
Marching Church to przypuszczalnie najbardziej anonimowy wykonawca w tym topie (inny mógłby z nim konkurować, ale akurat sporo osób na tych forach go zna). To rockowy zespół z wiolonczelistką w składzie, chętnie zapraszający do swych nagrań muzyków grających na dęciakach. Wszystko brzmi znakomicie, przynajmniej dla mnie.
Tych, którzy spodziewali się sporej dawki Genesis w tym topie doczekają się kolejnych płyt. Natomiast Floydzi na tym kończą swój udział w tym topie i jest to jedna z tych płyt, które straciły najwięcej. Przyznam się, że przed tym topem się tego spodziewałem (chociaż w mniejszym stopniu).
Tylko jedna płyta polska pojawia się w tej dziesiątce (ale w kolejnych będzie lepiej) i jest to moja ulubiona płyta zespołu. Stanowi bardzo dobry miszmasz bluesa, psychodelii i zwykłego rocka.
Santanę bardzo cenię i większość jego płyt uważam za znakomite, ale tylko jedną uznałem na tyle świetną, żeby umieścić ją w tym topie. Jest w niej to, co lubię najbardziej, a w tym kilka świetnie wykonanych coverów.

Post: #20

Kajmanie - ale ja o Rydwanach nie dowiedziałem się w 1981, bo miałem wtedy rok , tylko na początku lat 90.
A Blade Runner jako film jest młodszy o rok czy kilka, ale zdaje się że dopiero sukces 1492 sprawił, że wydano z niego soundtrack.