Post: #121

Simply Red IF YOU DON'T KNOW ME BY NOW 1989 A New Flame
w BTW od: 1995, czyli od samego początku




Nie jestem fanem Simply Red. Wręcz mógłbym powiedzieć, że ich nie lubię, głównie ze względu na osobowość lidera, czyli "człowieka z rubinem" - Micka Hucknalla. Z tego co o nim czytałem w pewnym momencie i co też wyniosłem z oglądanych i czytanych wywiadów z nim, jest osobą o chyba zbyt silnym i wyniosłym ego, za bardzo w siebie zapatrzonym, krótko mówiąc jest osobowością narcystyczną o dużych wymaganiach wobec innych, ale niekoniecznie wobec siebie. A wielki sukces rzecz jasna wzmocnił w nim te cechy, choć potem przecież nastąpił równie wielki upadek, którego chyba zresztą Mick do końca nie pojął i nie potrafił sobie z nim poradzić, chyba nie rozumiejąc jak to jest możliwe, że kiedyś sprzedawał miliony, a teraz tysiące (dosłownie: pamiętam, że któraś z niedawnych płyt zespołu sprzedała się w UK czy w Stanach w liczbie zaledwie... kilku tysięcy egzemplarzy!). Ale oczywiście moje wrażenie może być mylące, niewykluczone że wykrzywione przez nielubiące go media, może dziennikarzom zachodził za skórę i to się odbiło w jego obrazie medialnym?

Zostawmy jednak kwestie medialno-charakterologiczne, przejdźmy do czysto muzycznych. To, czego Mickowi nie można odmówić, to wspaniały, ciemny, soulowy głos, brzmiący niemal jak trąbka (to spostrzeżenie poczyniłem dużo później, co ciekawe zupełnie niezależnie od mojej siostry i koleżanki, które dokładnie tak samo go sobie zapamiętały. Nawet jedna z nich pewnego razu chcąc powiedzieć coś o zespole, a zapomniawszy jego nazwy, opisała jego wokalistę, który ma głos jak trąbka i rubin w zębie). Ten głos predestynował go do świetnego wykonania niniejszego utworu. Który jest coverem piosenki zespołu Harold Melvin & the Blue Notes, ich pierwszego przeboju nagranego w 1972 roku. Oryginał jest zresztą bardzo podobny aranżacyjnie do wersji Simply Red, ale przez bardzo długi czas nie miałem pojęcia o tym, że to cover, podejrzewam że dowiedziałem się o tym jakieś 5-7 lat temu. Z racji na bliskie podobieństwo obu wersji, zapewne gdybym wcześniej znał oryginał, wówczas to Harold Melvin & the Blue Notes mieliby ten numer w BTW, bo obie przecież przekazują to co najlepsze w tym numerze: genialny, przydymiony nastrój pięknej ballady, lekkie bujanie, zapamiętywalną melodię i tekst refrenu. I po prostu to świetny songwriting. Aczkolwiek - wszak to nie to wszystko zaważyło na miejscu piosenki w zestawieniu, lecz okoliczności jej poznania przeze mnie i powstałe z tego skojarzenie.

Bo skojarzenie jest następujące: pisałem o tym już parę razy, że w zamierzchłych czasach, kiedy to TVP puszczała na tyle mało reklam, że starczało jeszcze miejsca między programami na coś innego niż one, puszczano często różne piosenki. I akurat ten numer, nie wiedzieć czemu, upodobano sobie szczególnie w czasie wakacji roku 1992, a konkretniej w okresie igrzysk w Barcelonie (przez to też bardzo długo myślałem, że to utwór z 1992 roku). Z czasem zauważyłem, że grano go często wtedy, kiedy Polacy mieli grać mecz na turnieju piłkarskim (dosłownie tuż przed studiem zapowiadającym mecz. Czy może nawet między studiem a meczem?). I w końcu zauważyłem, że kiedy leciała ta piosenka, to wygrywaliśmy (np. na pewno nie poleciała przed zremisowanym meczem ze Stanami). Przed finałem więc z niepokojem czekałem, czy znowu będzie "If you don't know me". Niestety, nie było... W tym momencie byłem niemal pewny, że tego nie wygramy .

Zapamiętałem sobie w każdym razie ten numer, choć nie miałem pojęcia jaki ma tytuł i nie na 100% zapamiętałem pisownię zespołu. Na szczęście twórcy nie kombinowali, tylko wzięli pierwsze słowa z refrenu, więc miałem łatwo potem go odnaleźć, ale muszę dodać że nawet sobie zapamiętałem melodię refrenu (zwrotka była bardzo trudna pod tym względem niestety) i po pewnym czasie żeby jej nie zapomnieć nawet nagrałem na kasetę nucąc to co pamiętam, by potem po jakimś czasie mieć możliwość odnalezienia tego kawałka i być gotowym na nagranie go. Co nastąpiło zresztą wiele lat później, bo jestem pewien że kiedy ruszył BTW w 1995, to jeszcze go nagranego nie miałem, a już w nim był. Zresztą, zapamiętałem go chyba nawet lepiej niż powinienem, bo przez moment był w pierwszej dwudziestce BTW, a potem jak już go mogłem sobie posłuchać wiele razy, to wypadł nie tylko z niej, ale nawet rychło z 50-ki (kiedy BTW przekroczył tą liczbę, nie układałem kolejności niższych miejsc).

Ciekawostka:
Numer napisano dla Patti LaBelle, ale nie zdecydowała się na nagranie go i dopiero wtedy trafił on do Harolda. Patti naprawiła swój błąd dopiero w 1982, wykonując go na koncertach i umieszczając na płycie koncertowej w 1985, ale rzec jasna nie oddało to jej nawet 1% utraconej szansy na wielki przebój.

Statystyki:
US - 1x1m.
UK - 2
LPP3 - 5