Post: #98

Pobijamy rekord tej części BTW, dzierżony dotąd przez płytę Brothers in Arms:
U2 BULLET THE BLUE SKY 1987 Joshua Tree
w BTW od: 2004

(Los Angeles, 1987. Ten Hendrix na początku to nie Edge )

Czwarty utwór z płyty, nie singiel bo strona B singla "In God's Country", czwartego z płyty.

Jeden z ostrzejszych, bardziej rockowych numerów zespołu w karierze, z największą dawką testosteronu w muzyce. Całość oparta na grającej z wściekłością i niesamowitą energią perkusji (Larry Mullen jr. gra tu ciężko, niemal jak John Bonham, jakby chciał "zabić" te bębny) i jednostajnie grającym, także ciężkawym basie podkręcającym od czasu do czasu atmosferę. Do tego dochodzi gitara wreszcie o innym, ostrzejszym brzmieniu, nie arpegiowym graniu, lecz ze slide'ami po gryfie i rzucaniem od czasu do czasu dźwiękowych bomb oraz męski, agresywny wokal nie bawiący się w jakieś falsecikowe zaśpiewy, lecz tnący powietrze ostro wyrzucanymi słowami, wręcz z wściekłością, jak w jakiejś przemowie zapamiętałego kaznodziei, który kończy swoją partię nieco łagodniej wypowiadając ostatnie słowa, jakby zmęczony swym wieszczeniem, ale jednocześnie nie pozostawia wątpliwości co do tego, że ma jeszcze w zanadrzu pokłady kolejnych połajanek, zostawia słuchacza wbitego w ziemię, ale niedobitego na maxa. Świetny, rockowy numer, powala.

Część gadana stwarza pole do improwizacji na modłę Doorsowego The End, co często Bono wykorzystywał w czasie koncertów (słychać to też w powyższym wideo, choć nie wyszło jakoś super), mam wrażenie że gdyby był on lepszym, bardziej nawiedzonym tekściarzem, mógłby tu stworzyć coś naprawdę niezwykłego, wizyjnego, także na płycie, nieco przedłużając ten fragment. Tu mam jedyny zarzut. Z drugiej strony - być może rozbiłoby to spójność, a przede wszystkim dynamikę utworu i może i lepiej że jest tak jak jest.

Ciekawostka: podobno to ulubiona piosenka U2 menedżera zespołu, Paula McGuinnessa.