(koncert Prince'a dla bodajże Human Rights Watch w 1988. Gościnnie: Phil Collins, Midge Ure, Howard Jones, Brian May!)
Peter Gabriel, czyli wokalista pierwszego okresu Genesis, przebierający się w latach 70-tych za barwnego elfa (czy co to tam było), w 80-tych zamienił się w pana w garniturze, ale nie takim korporacyjnym, tylko luźnym na wzór policjantów z Miami. I zaczął grać numery niemalże dyskotekowe, takie jak ten. Utwór promował dodatkowo bardzo barwny, pełen efektów teledysk, bo jak widać w tym okresie bez MTV ciężko było mieć wielki przebój - niemal przy każdym utworze tego okresu BTW piszę coś o teledysku. Zresztą - to kolejny utwór, o którym sobie w pełni przypomniałem, gdy po kilkunastu latach zobaczyłem ponownie teledysk. Choć nie wydaje mi się, abym w dzieciństwie był wielkim fanem tego numeru, już chyba wtedy przeszkadzała mi zbyt duża ciężkość brzmienia jego muzyki, spowodowana w głównej mierze ogromną ilością jednocześnie grających instrumentów i (to może moje wrażenie) ciężkością produkcji i aranżu tej muzyki. Niewykluczone także, że wynikało to z afrykańskich i południowoamerykańskich fascynacji muzycznych artysty, który w związku z tym używał różnych dziwnych instrumentów i masy ścieżek perkusyjnych. Ale wideo na pewno lubiłem. I na pewno był to pierwszy numer Gabriela, jaki kojarzyłem.
A ten numer? Być może faktycznie najbardziej popowy kawałek w karierze Petera, zdaje się że w pewnym okresie nawet mu zbrzydł i może nie tyle zaczął go się wypierać, co unikać. Numer ten, poparty zresztą kolejnymi singlami, które również odnosiły spore sukcesy, stał się wehikułem do pozycji popowej megagwiazdy dla Petera, uznania płyty za szczytowe osiągnięcie w jego karierze i w ogóle za jedną z najlepszych w historii muzyki rozrywkowej i sprzedania jej w blisko 7 milionach egzemplarzy na świecie, nominacji do Grammy za album roku, dwuletniego, olbrzymiego światowego tournee i w końcu chyba spowodowały u niego pewne zmęczenie i chęć ucieczki w muzykę filmową, działalność około muzyczną (charytatywną, polityczną), czy też do grania na powrót trudniejszej muzyki.
A przecież to też nie była łatwa, nastawiona na komercję płyta. Owszem, ten numer to faktycznie niemalże dyskotekowy killer, ale ogólne skomplikowanie aranżacyjne, produkcyjne, czy nawet melodyczne wielu numerów plus tematyka tekstów - wszystko to wymagało od słuchacza pewnego wyrobienia muzycznego. Zresztą, taki skład nie grałby przecież łatwej rozrywki. Wymieńmy tylko kilku, których można usłyszeć na tym krążku: Stewart Copeland, Tony Levin, Manu Katché, Daniel Lanois, Mark Rivera, Lakshminarayana Shankar, Kate Bush, Youssou N'Dour, Bill Laswell czy Laurie Anderson.
Ciekawostka: po czterech albumach bez tytułu, ze zdjęciem Petera na okładce (i w zależności od tego, co przedstawiało to zdjęcie, tak zwykło się nazywać te albumy) i takich dziwactwach jak 2 z nich w dodatkowej wersji niemieckiej, wytwórnia BARDZO naciskała, aby kolejny miał jednak jakiś tytuł, bo było trudno promować album, który ZNOWU nie ma tytułu. Peter postanowił chyba zrobić sobie trochę z niej jaja, więc... album nazwał "Więc" . Potem po albumach bez tytułu jego nową tradycją stały się krótkie, dwuliterowe tytuły.
Ciekawostka 2: to był ostatni utwór zarejestrowany na płytę, w momencie jak już ekipa zaczęła się pakować, Gabriel poprosił ich, by popracowali nad jeszcze jednym numerem, na który ma pomysł.
Ciekawostka 3: na liście Billboardu numer ten zmienił na pierwszym kawałek zespołu... Genesis ("Invisible Touch").
Statystyki:
LPP3 - 2x4m.
UK - 4
US - 1
A jakby ktoś pytał - Genesis raczej więcej w tym zestawieniu nie będzie.
Bezustanny Top Wszechczasów - odsłona I.3 (1982-1990)
. Potem po albumach bez tytułu jego nową tradycją stały się krótkie, dwuliterowe tytuły.
("Invisible Touch").
