Post: #55

Billy Idol REBEL YELL 1984 Rebel Yell
w BTW od: 2012



(image Billy'ego zainspirował chyba Małgorzatę Ostrowską z Lombardu )

Ktoś powie, że jedna z wielu gwiazd skomercjalizowanego odłamu hard rocka, tak popularnego w latach 80-tych i obecnego w pewien sposób już wcześniej w BTW (patrz Foreigner czy Nazareth lat 80-tych). Dodam, że idealny przedstawiciel wszystkiego co najgorsze w image'u gwiazd tego okresu: pseudogroźne fatałaszki z dużą ilością skóry, pseudogroźne miny, pseudogroźne użelowane czy raczej ulakierowane, postawione, barwione na różne kolory włosy - zasadniczo: kicz na maxa, taki uładzone popłuczyny po glamrocku. Postglamrock? Plus muzyka nie do końca ostra, przyładzone, melodyjna, ze sporą ilością pasteli w brzmieniu, plam klawiszowych i syntezatorowych efektów. Też trudno mówić o wielkim artyzmie.

Ale jednak w tym numerze coś jest, przede wszystkim ten zawadiacki wstęp do refrenu, parę charknięć i szczeknięć wokalu Billy'ego (zapomniałem: pseudonim też tandetny i wskazujący na "produktowość" projektu muzycznego, jakim dla wytwórni był ten wykonawca), które nadają numerowi nieco rockowego kopa, interesująca solówka na ciężko powiedzieć czym - gitarze czy klawiszach i również intrygujący brzmieniowo wstęp (na pewno na gitarze, na której grał Steve Stevens, współautor numeru, znany także ze współpracy z m.in. Michaelem Jacksonem, na płycie "Bad").

Ciekawostka: Billy opowiadał, że pomysł na kawałek przyszedł mu podczas wspólnej popijawy z trzema Stonesami: Mickiem Jaggerem, Keithem Richardsem i Ronniem Woodem. Pili whiskey o nazwie "Rebel Yell". Spodobała mu się ta nazwa i postanowił napisać piosenkę o takim tytule (ale wcześniej grzecznie zapytał Micka i Keitha, czy nie mają nic przeciwko temu ).

Statystyki:
LPP3 - nie było
UK - 62, reedycja w 1985 - 6
US - 46 (#9 lista rockowa) - ale za to numer dał mu nominację do Grammy