Post: #45

Znowu będą padały duże liczby. Ale ostrzegałem, że w 1984 będzie mocny zestaw. O proszę:

Bruce Springsteen BORN IN THE U.S.A. 1984 Born in the U.S.A.
w BTW od: ok.2004



(koncert w Paryżu, 1985)

Jedna z TYCH PŁYT, które są prawdziwą legendą, ale głównie w USA, w Europie owszem też, ale jednak nie do tego stopnia. Artykuł na jej temat na wiki jest kosmicznie długi, z analizami daleko wykraczającymi poza muzyczne aspekty. Pozwolę sobie jednak to wszystko olać, także pozamuzycznie aspekty, olać nawet samą płytę, której zresztą praktycznie nie znam, a w każdym razie nie pamiętam (choć na pewno słuchałem i na pewno widziałem kiedyś jakiś koncert Bruce'a). Może tylko napiszę, że było z niej ze 7 singli, każdy był wielkim przebojem, zdobyła 4 nominacje w tym jedną nagrodę Grammy (w latach 1985-86, w tym za nagranie roku i album roku, ten numer też miał nominację. Ale wygrało tylko "Dancing in the Dark" za najlepszy męski wokal), sprzedało się 30 mln sztuk, a trasa koncertowa była hipersukcesem i trwała 2 lata.

W sumie nic dziwnego z tą trasą, słuchając tego nagrania od pierwszych dźwięków daje się zauważyć wielką "stadionowość" i "hymnowość" kawałka. Idealnie stworzony do wspólnego śpiewania, do przeciągania go w nieskończoność. Już wersja płytowa brzmi jakby miała problemy ze skończeniem się, co akurat mnie męczy (tym bardziej że w kółko jest praktycznie to samo od samego początku. Inny numer, który aż tak bardzo nie może się skończyć, który mi teraz przyszedł do głowy to All Right Now zespołu Free). Zakładam się, że mało kto ze śpiewających i słuchających tego nagrania fanów zastanawiał się nad sensem słyszanych słów, w pewnym sensie ironicznych, ale to zupełnie inna sprawa. W każdym razie mamy tu do czynienia z numerem, którego znaczenie zostało kompletnie przeinaczone i jest odbierany przez większość ludzi zupełnie opacznie w stosunku do tego, co autor chciał przekazać. To temat na inną rozprawkę, ale dość powiedzieć że wszystkim odebrało mózg jak zobaczyli amerykańską flagę i jeansy na okładce (foto: Annie Leibowitz, kolejny raz brawa dla tej pani) i rzadko zadawali sobie trudu, by zauważyć że kawałek opowiada o negatywnych efektach wojny w Wietnamie i raczej trudno go nazwać patriotycznym czy proamerykańskim (chyba że w takim kontekście, jak kazikowe brudne dworce czy ciechowskie pojękiwania pijaka, że "póki ona nie zginęła, my żyjemy też").

Bruce prezentuje się nam tu jako nowe wcielenie hippisowskiego barda, często na koncertach w bandanie niczym kiedyś folkrockowi prorocy ery Woodstocku, zachrypniętym głosem zapodaje zapalczywie zaangażowany tekst, wypruwa żyły w każdym dźwięku. Brzmienie jednak poszło z duchem czasu, nie mamy akustycznym gitar, lecz mocne rockowe uderzenie, z typowym dla tamtych czasów wtrętem syntetyczności (znowu te okropne klawisze!).

Ciekawostka: wspominałem o 7 singlach, to jeszcze dodam że każdy z nich wszedł do 10-ki w USA, co jest rekordem który wyrównało jedynie rodzeństwo Jacksonów (Michael był nawet pierwszy, bo chodziło o płytę Thriller, a potem Janet krążkiem Rhythm Nation 1814 z 1989r.)

Ciekawostka 2: Boss odmówił swego czasu Chryslerowi użycia piosenki w reklamie ich aut. Oferowano mu 7mln $!

Statystyki:
UK - 5
US - 9
LPP3 - ha, nie było! (z tej płyty były tylko Cover Me, które kariery nie zrobiło oraz I'm on Fire, które doszło do 4)