METALLICA - 72 SEASONS

Tytułowe nagranie z „72 Seasons” to kwintesencja zespołu. Metallica otwiera w ten sposób nowy album i od razu definiuje jego charakter. Jest to bowiem jedyne w swoim rodzaju połączenie charakterystycznych dla zespołu patentów, które serwowali nam przez lata. Galopy, riffy, przejścia cała masa progresywnych rozwiązań w warstwie kompozycyjno-aranżacyjnej. Ostra jak brzytwa solówka Kirka, z której jak za starych dobrych czasów wychodzą razem Jamesem. Lars w wybitnej formie, gra równo jak metronom, ale zachowuje swoje agresywne wejście. Moje myśli od razu biegną w stronę „…And Justice for All” i pewnie nie jest to przypadek, bo przy tym albumie Metallica jeńców nie bierze. Wchodzą w takie rozwiązanie, które sami uważają za słuszne, mniej tutaj kunktatorstwa i skupiania się na melodyzowaniu, które ma przekładać się w przyjemną przebojowość. Tutaj ta przebojowość rodzi się trochę później, przychodzi z czasem z osłuchaniem. Rozumiem krytyczne głosy, bo fani zawsze czekają na coś innego, ale Metallica może tak naprawdę robić co chce. I zapewniam wśród tych 77 minut nowego albumu, każdy znajdzie coś dla siebie.


BLACK HONEY - OK

Nową piosenkę Black Honey „OK” otwiera potężny gitarowy riff z pod znaku QOTSA. Potem jest trochę spokojniej, ale te główne podejścia pod refren jak i sam refren to znowu ten sam mocny wbijający się w głowę przesterowany gitarowy riff. Kto wie czy nie jest to najbardziej czadowa i mocna piosenka w repertuarze zespołu, który na pierwszym albumie odzierał się o popowo dyskotekowe brzmienia zwłaszcza w tych najważniejszych utworach jak choćby „Midnight”. Na pewno ciekawa ewolucja mając na uwadze fakt, że ten drugi album „Written & Directed” był bardzo alternatywny i ciekawy. Pod względem produkcyjnym i realizacyjnym w retro stylu. Teraz jest ostro i niemal grunge’owo. Tym bardziej, że tekst Izzy Bee Phillips napisała tutaj bardzo ciekawy tekst. Który swoim klimatem oraz trochę kontrowersyjnym narkotykowo miłosnym tematem idealnie wpasowuje się w tamten czas.