Spoglądając na tegoroczne zestawienie od razu zauważam, że w tym roku wyniki punktowe są zdecydowanie niższe niż w latach poprzednich. W takiej sytuacji wytłumaczenia mogą być dwa. Nie było dużych hitów albo rywalizacja była zacięta i wyrównana. Po części przychylam się do obu wyjaśnień z przewagą tej drugiej koncepcji mając na uwadze bardzo duży ruch w interesie.

Na pewno pierwsze miejsce i Foo Fighters jest trafione idealnie, bo to zdecydowanie najbliższa mi w tym roku piosenka. Ważna płyta „But Here We Are” głównie za sprawą tekstów, a „Under You” to również powrót do ostrego rockowego grania w stylu jaki prezentowali na przełomie wieków. Takie Foo Fighters lubię najbardziej.

Trzy kolejne miejsca to powroty wielkich zespołów Queens of the Stone Age, Blur i Metallica. „Paper Machete” to kwintesencja zespołu. Szybka przebojowa piosenka z stonner rockowym zacięciem. Natomiast „The Narcissist” to być może najlepsza pod względem kompozycyjnym i realizacyjnym piosenka roku. Tak jak cały album „The Ballad of Darren” jest po prostu doskonała. No i moja ukochana Metallica z „Lux Æterna”. Różne są opinie na temat tego albumu, na pewno jest troszeczkę mniej przebojowy, ale akurat ta piosenka jest pod tym względem bardzo dobra. Można sobie zanucić, zaśpiewać, potupać nogą i pokiwać głową. Druga piosenka zespołu w dziesiątce to tytułowe nagranie z albumu „72 Seasons”. Mniej oczywisty przebój za to jest ostro i progresywnie, piękne otwarcie albumu i ucieczka do przodu. Takimi kompozycjami Metallica udowadnia, że cały czas może być nieprzewidywalna i inspirująca. Co to będzie za weekend początkiem lipca, już nie mogę się doczekać.

Tak jak w ostatnich latach taki i w tym roku Daria ciągle wysoko. „Fifi Hollywood” to najlepsza piosenka z ostatniego albumu. Fajnie, że po „Wojny i Noce” Daria znalazła równie ciekawą koncepcję na album.

Z bardzo dobrym krążkiem powróciło też Paramore, a piosenka „Running Out Of Time” to bezsprzecznie najlepszy numer na „This Is Why”. Zespół jeszcze raz przeszedł gruntowną przemianę muzyczną, bardzo mocno przybliżył się do solowych dokonań Hayley Williams i wydoroślał.

Praktycznie jak co roku w ostatnich latach niezawodna była Lana, a tytułowe „Tunnel Under Ocean Blvd” poziomem dorównało najlepszym piosenką z kariery artystki.

Ten rok był też słodko gorzką pigułką jeśli chodzi o Anti-Flag. Z jednej strony rewelacyjny album „Lies They Tell Our Children” z genialnym „Nvrevr”, kolejny cudowny krakowski koncert zespołu, a później te gorsze wieści o zakończeniu działalności w cieniu obyczajowego skandalu.

Dziesiątkę zamyka The Voidz z „Prophecy Of The Dragon”, w którym zespół udowadnia, że może pomieszać najróżniejsze gatunki, a na końcu i tak zachować integralność i niesamowitą dozę przebojowość w totalnie alternatywnym sosie.

To tak pobieżnie o pierwszej dziesiątce oczywiście było tego więcej, bo w końcu na rockowo zagrali i powrócili do korzeni Fall Out Boy. Odkryłem Ice Nine Kills, a mega ważną płytą zachwycili Avenged Sevenfold. Do tego jeszcze nowe Blink, Pvris, Royal Blood, Nosowska, Flapjack i Pidżama Porno.

W końcu doczekałem się też pierwszego albumu Holly Humberstone.

2023 to też genialne koncerty Bring me the Horizon, Queens of the Stone Age, Arctic Monkeys, Interpol, MGK, Kosmiczny Hey, 35 lat Pidżamy, Kazik solo, żeby wymienić tylko te najważniejsze.

2024 zapowiada się równie mocno. Metallica, Foo Fighters i Smashing Pumpkins! Oj nie wiem jak ja to wszystko w tym lipcu ogarnę.