Post: #50

Był urlop, nie miałem czasu na słuchanie, a jeszcze bardziej na pisanie.
Ale jednak coś tam słuchałem i jest sporo odrzuconych (to już końcówka ich):

Miłość - Asthmatic [1996]

Na przełomie wieków ta płyta mocno mną trzasnęła - to był jazz, ale jakiś dziwny, taki jakby nie do końca jazzowy (wtedy na to mówiono yass, zdaje się że Tymon Tymański sam wymyślił tę nazwę). Ta płyta i "selfitled" to było naprawdę coś - humor i rewolucyjne nastawienie Tymańskiego, wyobraźnia nieodżałowanego Jacka Oltera, liryczność i lekkość grania Lesława (tak jest opisany na płycie) Możdżera, szaleństwa Macieja Sikały - to była faktycznie świeżość i oryginalność na polskim rynku.
Dzisiaj chyba już po prostu ta muzyka została nieco za mną, nie czuję już tego co wtedy.

The Bill - The Biut [1993]

To była moja pierwsza kaseta z hologramem. I pierwsza chyba z polską muzyką "współczesną", a na pewno pierwsza z tak ostrą. Heh, mimo wielkiego sentymentu i dawnego uwielbienia - no jednak nie da się na poważnie podejść jednak do tej, bardzo słabo zagranej, słabo nagranej i słabo napisanej muzyki. A jako wygłup też nie do końca da się podejść, bo sami są często też raczej zbyt serio. Cóż, jest energia, są wspomnienia, jest naturalność, ale nie da się ukryć że to faktycznie "wiejski punk". Momentami fajne, strasznie głupie, raz na 10 lat można posłuchać .

Roxette - Joyride [1991]

Troszkę szkoda, że wtedy się rozminąłem z tą płytą. Tzn. owszem, znałem te największe przeboje (trudno było nie, skoro właściwie wszyscy dookoła chodzili i śpiewali), lubiłem, ale nigdy głębiej nie sięgnąłem bo, co dopiero napisałem wyżej - nie interesowało mnie wówczas zgłębianie się we "współczesną muzykę rozrywkową". Znałem nazwę zespołu, ale pewnie nawet nie wiedziałem, jak się nazywają poszczególne przeboje. Potem nigdy nie sięgnąłem też po ten krążek, teraz mi się podobał, ale teraz z kolei czuję, że ta muzyka została dla mnie w tamtym czasie i dziś nie jest dla mnie atrakcyjna, jak może byłaby dajmy na to w 1995 roku. Czyli - albo ja jestem za młody, albo ta płyta jest za stara. Minęliśmy się w czasie.
Ale, nie ukrywam - dobre to jest.

Kult - Tata Kazika [1992]

Może i płyta-legenda, ale jakoś mnie nigdy nie brała. Są co prawda świetne momenty, ale jest ich zaledwie kilka. Kolejne podejście do niej okazało się wtopą, a może nawet poszło jeszcze gorzej niż poprzednie próby. Jakoś za bardzo mnie te knajpiano-weselne klimaty nie biorą, wręcz irytują.

De Mono - Abrasax [1994]

Twórczość De Mono megastycznie się zestarzała, ta płyta i poprzednia najmniej, tutaj jest bardzo dobrze na początku, ale druga połowa krążka trochę nudzi. Ogólnie jest nierówno, chociaż najlepsze momenty mocno podbijają ocenę. Ale i tak zabrakło.