Post: #30

101 Guru Jazzmatazz/Angie Stone - Keep Your Worries Maxxx
102 Sweet Female Attitude - Flowers Eska
103 WWO - Obejrzyj sobie wiadomości SLiP
104 The Dandy Warhols - Bohemian Like You LP3
105 Paul Simon - Old LP3
106 Moby/Kelis - Honey LP3
107 Madonna - Don't Tell Me Maxxx RMF FM Zet SLiP LP3
108 Coldplay - Trouble Eska SLiP LP3
109 Spike - Never Gonna Give You Up Maxxx
110 Sade - By Your Side Eska RMF FM SLiP LP3 30T
111 a-ha - Summer Moved On Maxxx SLiP LP3 30T
112 Red Hot Chili Peppers - Otherside Maxxx SLiP LP3 30T
113 B-15 Project - Girls Like Us Eska SLiP
114 a-ha - Minor Earth Major Sky Eska SLiP LP3
115 Filter - Take a Picture SLiP
116 Coldplay - Yellow Eska LP3
117 Maxim/Skin - Carmen Queasy Maxxx SLiP LP3
118 Bon Jovi - It's My Life Eska Maxxx RMF FM Zet SLiP LP3 30T
119 Robert Gawliński - Wszystko co mam SLiP LP3
120 Benjamin Diamond - In Your Arms Eska

----

101 - pamiętam jak ktoś z około-galaktycznej blogosfery pisał, że Jędrych zamiast wpuścić na Hop Bęc robiącą wtedy furorę Aaliyah z "Try Again", promował jakieś Guru Jazzmatazz. Faktycznie brak Aaliyah trochę podważa autorytet listy, ale akurat dziwi mnie, że "Keep Your Worries" nie było powszechniejsze w mediach. To dobry przykład jazz-rapu doskonale korzystającego z sampli, bardzo bujający, a do tego świetnie, melodyjnie wypada refren Angie Stone.
102 - jedna z najsłodszych "garażowych" piosenek i jedno z moich odkryć tego topu - widać, że koncepcje bubblegum bassowe powstały duuużo wcześniej, tylko nie aż tak przerysowane.
103 - WWO to chyba pierwszy prawdziwy reprezentant świadomego rapu w Polsce, a do tego ekipa, do której mam szczególny sentyment. Ale ich nagrania bronią się same w sobie i uważam, że choćby "Obejrzyj sobie wiadomości", to wydatne podniesienie poprzeczki, jeśli chodzi o korzystanie z dostępnych środków (ilustracyjnie brzmiące sample telewizyjne) czy przekazywanie treści.
104 - Dandy Warhols to taki zespół z drugiego rzędu alternatywy, ale głośne, psychodeliczne "Bohemian..." było wielkim sukcesem na Wyspach w roku, kiedy gitar na szczytach list było raczej mało, no i ciągnęło za sobą płytę, gdzie było więcej takiego luzackiego, głośnego, psychodelicznego grania... fajnie jednak było słuchać rocka w 2000 roku.
105 - Paul Simon wraca po latach z typowym dla siebie piosenkopisarstwem i w tle wracają afrykańskie rytmy, które w większym natężeniu niosły jego najwybitniejszą płytę. No i kurczę, jest dobrze, jest przebojowo i zadziornie, z odpowiednią dawką autoironii.
106 - eksperymenty Moby'ego z łączeniem popularnej elektroniki z bluesem; mocny składnik płyty Play i jak się okazuje, należy do cichej większości, która w jakieś postaci trafiła do radia, choć w tym przypadku to tylko LP3.
107 - po mocno syntetycznym i krytykowanym singlu tytułowym, "Don't Tell Me" wypada surowo i organicznie... tylko, że on jakoś sukcesu już nie powtórzył. No kurczę, nie dogodzi się tym ludziom. A piosenka należy raczej do tych najlepszych Madonny po 1999 roku.
108 - jak wiadomo, Coldplay odnosił olbrzymie sukcesy sprzedażowe, niesiony tak naprawdę... no, ja nie rozumiem jego sławy, ale "Trouble" akurat się tam wyróżnia, jest wyraźniejsze jako piosenka. Bardzo przytulne i "miniaturowe" granie.
109 - mam na składance, ale nie wracałem do tego ponad 10 lat, więc nie pamiętałem, jak to nagranie się tam wyróżnia. Klasyczny, mocny soulowy wokal jak w porządnym diva house, kwasowe dotknięcia w przejściach, rytmika trochę jakby przeniesiona z początku poprzedniej dekady, a jednocześnie nie brzmi to nie na miejscu w 2000 roku. Świetna rzecz.
110 - ostatni większy przebój Sade, a przy tym być może rzeczywiście jedna z jej najlepszych piosenek. Melancholia przekazywana w sposób subtelny, stylistycznie porzucająca smooth-jazz-pop-soulowy bagaż lat 80.
111 - a-ha przy powrocie wprost wparowało na listy przebojów z "Summer Moved On"; świetne skrzypce, świetny falsetowy refren, normalnie jak za dawnych czasów, tylko znowu - nadążając jednak za czasami. Dzisiaj już by coś takiego nie przeszło, patrząc na to, jakim brakiem zainteresowania cieszą się choćby ostatnie single Duran Duran...
112 - kolejny z wielkich przebojów RHCP z Califonication, do dziś obowiązkowy składnik plejlist stacyj rockowych (za moich czasów również Eski, a ostatnio chyba RMF FM o dziwo przypominał sobie to nagranie).
113 - nieco bardziej poszatkowane i wycofane wcielenie słodziutkiego 2-stepu.
114 - znakomity wstęp do, koniec końców, dość średniej płyty. Bardziej rockowy, tajemniczy, przestrzenny. Dopiero kompilując dane, zorientowałem się, że był to singiel numer dwa.
115 - czasami największy przebój zespołu nie dość, że mocno różni się od reszty repertuaru, to jeszcze trochę go przyćmiewa swoją sławą, i tak chyba jest z "Take a Picture". Zawsze chętniej wracałem do pozostałych dwu singli z Title of Record, ostrych i bardzo hej do przodu ("The Best Things" nawet było na obrzeżach mojego topu WC), natomiast rozmarzony, łągodny nastrój "Take a Picture" również mnie przekonuje. Osobście jednak żadnego z tych nagrań nie słyszałem w radiu.
116 - prosta historia; pierwszy prawdziwy przebój zespołu, w pierwszej edycji Kultowej 500 Eski Rock (2010 rok) zajęło aż 10. miejsce. Lekki refren nad rzężącymi, ciepło brzmiącymi gitarami przywodzi na myśl debiuty Oasis i Radiohead (tak, skopiowałem ten opis z własnego topu Coldplay, ale mam świadomość, że za wtórym razem też nie zostanie przeczytany)
117 - ten straszny, futurystyczno-matrixowy klimacik The Prodigy zawsze był trochę campowy, tak samo jest z solowym Maximem, ale jakoś zawsze mi to odpowiadało. Poza tym świetnie jest usłyszeć Skin w takim całkowicie elektronicznym repertuarze, który pozwala jej uderzyć w trochę inne tony, bo w tych ostatnich hiciorach Skunk Anansie to się już chyba trochę męczyła.
118 - tzw. hymn kiełbasy; kolejne nagranie, które, dziwnie mi sobie uświadomić, że to kolejne, które już dawno zniknęło z plejlist, choć za moich czasów było nie do uniknięcia. Jedno z nielicznych nagrań Bon Jovi, które faktycznie mi się podoba; energetyczna petarda, wielki refren zapewne napisany im przez Maxa Martina (producent m.in. Britney Spears).
119 - kolejne w tym topie nagranie podszyte trip-hopowym słownikiem, od wykonawcy, który z trip hopem nic wspólnego nie miał. Mam w domu płytę Gra i to nagranie - otwierające płytę - zawsze było jedynym, które potem pamiętałem.
120 - Benjamin Diamond to jedno z największych odkryć topu. Występuje w nim dwa razy, ale to "In Your Arms", jak się okazuje, jest pomniejszym klasykiem francuskiego house'u, który kompletnie wcześniej przeoczyłem. Są tu wszystkie przymioty typowe dla tego stylu, które skutecznie idą tu w ruch.