Post: #134

Nie zaprzeczam, że ma to swój urok i autentyczność, ale obiektywnie to dla kogoś kto tej płyty wcześniej nie znał obawiam się że dziś jakby posłuchał to może to byc ciężkie przeżycie.
To faktycznie takie prawo debiutów. Ciekawe że podałeś przykład Kultu, bo to też płyta, którą lepiej odsłuchiwać sobie "w głowie", niż zderzać się z prawdą, jak to faktycznie brzmiało - lepiej nie psuć sobie wspomnień
"Fire" to tak naprawdę 4 megakilery, dużo "śmieci", dziwne teksty, dużo bałaganu aranżacyjno-realizatorskiego, metalowe solówki i już wtedy archaiczne brzmienie gitar (pasujące raczej do przełomu lat 80/90) i najlepiej chyba się trzyma po latach perkusja, choć nagrana strasznie.
Co nie zmienia faktu, że co żem strun naniszczył słuchając kasety i grając do niej, co się naskakałem na koncertach do tych numerów, to moje i pewnie dlatego uwielbiam.