Post: #58

(27.11.2019 11:05 PM)neo01 napisał(a):  

EVENo napisał(a):Hey bez Banacha to nie Hey!

Na pewno bardzo wiele stracili na tym odejściu - pewnie też coś zyskali, ale mam wrażenie, że nie na dłuższą metę.

Sądzę, że wręcz odwrotnie. Z Banachem zespół albo by się wkrótce rozpadł , bo konflikt pesonalny (tajemnicą poliszynela jest jego "romantyczna" geneza) rozsadziłby zespół, albo poszedłby jedną z dwóch dróg: stał się żywą skamieliną, grającą raczej cały czas w klimacie swoich korzeni i bez większych sukcesów komercyjnych (troszkę jak zespoły Piotra, co karze wskazywać na taką drogę, podobnie jak ostatnia przed jego odejściem płyta), albo w poszukiwaniu pieniędzy się "sprzedał", jak inne zespoły boomu lat 90 (patrzę na was: Wilki, Ira). Albo, co najbardziej prawdopodobne, po rozpadzie wrócił po pewnym czasie i zagojeniu ran, powiedzmy ok. 2010, grając jednak znowu podobnie jak w latach 90, korzystając z lekkiego odrodzenia komercyjnego rocka w Polsce (i znowu można dać przykłady, na szybko się narzuca Ilusion).
Tak w ogóle to co zrobił Banach jest ewenementem na skalę światową: tak jakby Waters odszedł bez procesu z Floydów, czy Lennon lub McCartney z Bitli (na polskim poletku Lipko z Budki Suflera? ) i powiedział: chłopaki, zespół w 1993 był mój, a wy tu tylko graliście, ale teraz jest już wasz.
Historia zespołu to materiał na fajną książkę opartą na tym właśnie twiscie fabularnym, to że taka jeszcze nie powstała to zdaje się efekt tego, że sam zespół takiej nie chce (głównie Nosowska).
To że zespół przetrwał, a potem się podźwignął, najpierw artystycznie, a potem komercyjnie, to efekt pewnie wielu czynników, z których zapewne niebanalnym jest wspominany często element zżycia ze sobą w trakcie okresu nagrywania pierwszej płyty (świetny materiał na ten temat dała audycja Historia Pewnej Płyty, gdzie co znamienne Kaśka się wypowiadać nie zgodziła).

PS. Ale fajne dyskusje się rodzą przy okazji tych wątków, wydawało się że to będzie tylko głosowanie i do domu .