Post: #1

Z lekkim opóźnieniem chciałbym donieść (lub ładniej - poinformować), że 29 kwietnia ukazała się druga płyta projektu Neon Neon, kolaboracji amerykańskiego producenta Boom Bipa oraz Gruffa Rhysa, frontmana formacji Super Furry Animals. Czekałem na "Praxis Makes Perfect" niemal pięć lat i muszę przyznać, że było warto - nawet dla tych niecałych 32 minut muzyki. Neon Neon przewietrzyli nowym albumem brytyjsko-amerykańskie dyskoteki (czy dotrą do Polski?), a co za tym idzie sezon na "120 beatów na minutę" można chyba uznać za rozpoczęty. Po wstępnym rekonesansie wyszło mi z notatek, że "Praxis Makes Perfect" warto promować wśród miłośników europejskiego disco lat 80., tego najbardziej bezpośredniego w przekazie, momentami wręcz infantylnego i słodko-naiwnego. Nie jest to jedyny punkt odniesienia, bowiem oprócz np. jawnie pastiszowego "Dr Zhivago" znajdują się tu również revivalowe synthpopowe petardy zdolne pojawić się w rubryce "best new music" na pitchfork.com ("Mid Century Modern Nightmare", "The Jaguar"), jednakże nawiązania do włoskiej koncepcji muzyki tanecznej (fragmenty wokalne, tytuły piosenek, ujmujące "miękkie beaty") oraz zaproszenie do współpracy w jednym z nagrań Sabriny wiele mówią o intencjach twórców Wątpiących od razu uspokajam. "Praxis Makes Perfect" to jedynie współczesne wyobrażenie, rodzaj hołdu złożonego pół-żartem pół-serio, nie będącego odtwórczą i banalną kalką. To satysfakcjonująca karykatura melodii, które w okresie swojej świetności same zdawały się być przerysowane w wielu aspektach. A przecież z matematyki wiemy, że gdy mamy do czynienia z minusem i minusem, to końcowym produktem jest plus. Praca Boom Bipa i Rhysa daje podobny efekt.

Tracklista:

01. Praxis Makes Perfect
02. The Jaguar
03. Dr. Zhivago
04. Hoops with Fidel
05. Hammer & Sickle
06. Shopping (I Like to)
07. Mid Century Modern Nightmare
08. The Leopard
09. Listen to the Rainbow
10. Ciao Feltrinelli

PS - rewelacyjna okładka, kto wie czy nie najlepsza tegoroczna

Post: #2

Właśnie słucham tej płyty Zgadzam się co do warstwy muzycznej ("Shopping" to czysty Papa Dance!), ale tytuły piosenek nie nawiązuję (niestety!) do włoskiego disco, tylko do biografii niejakiego Giangiacomo Feltrinellego, który założył wydawnictwo, w którym wydrukował m.in. zekranizowane później "Dra Żiwago" i "Lamparta". Słynął ze skrajnie lewicowych poglądów, które pchały do egzotycznych podróży, stąd wzmianki o Castro i Boliwii. Zginął w 1972 r. podczas operacji założonej przez siebie bojówki (we Włoszech mówiono wtedy o "czasie ołowiu", co najwidoczniej zainspirowało Budkę "Stainless Style" też był concept albumem - o producencie samochodów i oszuście Johnie DeLoreanie.

Post: #3

A to tego nie wiedziałem. Porównanie do włoskiego disco oparłem jedynie na języku, niezależnie jaka byłaby treść - inne elementy tej płyty zresztą wpasowują się w koncepcję tego gatunku. Tutaj zachodzi więc po prostu zbieg okoliczności. I faktycznie, odnotowałem, że album jest spajany przez pewne wspólne mianowniki w różnych jego momentach. Wyszło to bardzo dobrze