Post: #129

Wywołany jako ekspert od Blur pozwolę sobie również na parę postkoncertowych rozkmin wzorem aaktta.

Editors
Nie jestem wielkim entuzjastą tej grupy, więc nie nastawiałem się szczególnie mocno na ich koncert – dla mnie była to zaledwie rozgrzewka przed wiadomo kim. Ale nie sądziłem, że tak beznamiętnie przyjmę pierwsze piosenki występu – a trzeba pamiętać, że jako trzeci numer polecieli legendarnym Smokers Outside The Hospital Doors. Ze sceny wiało nudą. Zespół grał i brzmiał poprawnie, ale zupełnie bez iskry. Na szczęście wraz z kolejnymi piosenkami było coraz lepiej, zespół złapał w końcu energię, a mój faworyt w dyskografii Editors, The Racing Rats zabrzmiał tak jak oczekiwałem. Ale zaledwie trzy momenty koncertu mogę uznać za magiczne. Folkowy The Phone Book, nierozpoznany przeze mnie kawałek, który Tom Smith zagrał bez akompaniamentu reszty grupy na gitarze, i Papillon, rozciągnięty chyba do dobrych dziesięciu minut, który wywołał wśród publiki autentyczną euforię. Trochę to mało w porównaniu z koncertem, w którym…

Blur
…magicznych momentów było siedemnaście. Ale być może nie bardzo potrafię być obiektywny w przypadku grupy, której koncert był – jak mi się wydawało – niemożliwym do spełnienia marzeniem od dobrych kilku lat. Mimo iż nie udało mi się osiągnąć wymarzonego miejsca pod sceną, to uplasowałem się relatywnie blisko i widok miałem dość dobry. Mogłem więc więc do woli napawać się widokiem moich bohaterów. Punktualnie o 22 zabrzmiały dźwięki intro – Theme From Retro. Po nich wyłonili się wreszcie Alex, Dave, Graham i Damon, i zrozumiałem, co znaczy określenie „czuć się jak szesnastolatka na koncercie Beatlesów”. Nie do wiary, to się dzieje naprawdę! Chwilę później wystartowali charakterystycznym rytmem Girls & Boys, a publika od samego początku reagowała ekstatycznie, uskuteczniając szalone podskoki. Od samego początku można też było zauważyć, że wśród niej nie brakowało autentycznych fanów Blur, bo nie ograniczali się do skandowania refrenu, ale znali i śpiewali z Damonem cały tekst. Ja naturalnie również. Widownia w amoku była także na energicznych Popscene i There’s No Other Way. Chwila uspokojenia przy okazji magicznych Beetlebum i Out Of Time. Ale oczywiście najmocniejsze emocjonalne doznania były jeszcze przed nami. Przy okazji Trimm Trabb Damon wreszcie zbliżył się do publiczności. Zupełnie zaskoczyła mnie jej bardzo pozytywna reakcja na ten numer – wiem, że to faworyt fanów, ale jednak generalnie jak na Blur niszowa rzecz. Caramel był chwilą wytchnienia – dla publiczności, ale nie dla lidera, który pod koniec numeru skakał jak szalony po scenie dyrygując czteroosobowym chórem czarnoskórych śpiewaków i trzyosobową sekcją dętą. Poleciały bardziej awangardowe punkty kultowej Trzynastki, ale oczywiście nie mogło zabraknąć największych przebojów z tego albumu. Nadszedł wielki moment Grahama Coxona. Zmienił Albarna przy mikrofonie, a to mogło oznaczać tylko jedno – Coffee and TV. Część publiczności przy tej okazji podnosiło w górę karteczki z wizerunkiem kartonu mleka z teledysku do tej piosenki – w internecie usiłowano zorganizować , wzorem innych koncertów wielkich gwiazd taką akcję, ale odzew nie był zbyt imponujący. Po pięciu minutach Coxona wykazać się mogła publiczność – charakterystyczny gitarowy wstęp zaanonsował utwór stworzony do śpiewania przez tłumy. Tender. Kilkadziesiąt tysięcy gardeł ryczących oh my baby – niezapomniany moment! Zaśpiew ten, jak pisał aaktt, wracał na usta publiczności także przed bisami i po samym koncercie, gdy rozchodziliśmy się spod Main Stage. Zdecydowanie Tender był jednym z najlepszych wykonań koncertu. Raczej nie były nimi Country House i End of a Century - w tym pierwszym Albarnowi śpiewać przeszkadzała… publiczność. Największy hit Blur w ojczyźnie był bowiem momentem spoufalenia się lidera zespołu z widownią – cholerni szczęściarze z pierwszych rzędów mieli możliwość przybicia z nim piątki, a co bardziej napaleni wyraźnie starali się pociągnąć go w rozentuzjazmowany tłum. Ale jeśli chodzi o entuzjazm tłumu, to najmocniej był on wyczuwalny przy okazji Parklife. Na ten numer napalałem się najbardziej, w końcu zdobi go idealny do stadionowo-festiwalowych sytuacji refren wszech czasów. Parklife wydobyło ze mnie wszelkie pokłady rock’n’rollowej zwierzęcości - darłem się przez całą piosenkę, czego efektem była utrzymująca się jeszcze długo po występie chrypa. Wszyscy ci ludzie, tak wielu ludzi śpiewających ten megarefren – muzyczny orgazm. A, i niezapomniany widok biegającego zabawnie i wykonującego jakieś śmieszne przykuce Albarna
Podstawową część zamknął This is a Low (w porównaniu z koncertami z 2009 roku widać wyraźny postęp wokalny, Albarn już nie zawodzi refrenu tak aż uszy więdną). Oczywiście, nikt nie wierzył, że to koniec – tym bardziej, że co sprytniejsi mogli zauważyć że setlista jest dokładnym odzwierciedleniem zestawu granego na wszystkich innych tegorocznych festiwalach. A więc czekały nas jeszcze cztery bisy. Przy okazji najświeższej rzeczy w setliście, Under the Westway, Damon zasiadł przy pianinie. Nie tylko aaktt mógł poczuć się jak na występie Beatlesów – ten numer to przecież ewidentna blurowska odpowiedź na Let It Be. Czysta magia i ciary. Nieco słabiej wypadł For Tomorrow, choć publika mogła sobie pośpiewać chwytliwy refren. Fantastycznym zakończeniem mógłby być epicki The Universal. I nie obraziłbym się, gdyby na tym się skończyło. No, ale musiał wybrzmieć ten największy hicior… Song 2. Pierwszy koncert Blur przeszedł do historii. I tak się właśnie czułem po tym wszystkim, wciąż jeszcze z refrenem Tender na ustach – ja też w jakiś sposób tę historię napisałem.

PS. Zapomniałem napisać o istotnym elemencie koncertu - konferansjerce Damona! Oczywiście nie mógł nie przywitać się z nami i dziękować nam po polsku. Przemawiał też o tym (mniej więcej tyle pamiętam), że do tej pory Polska kojarzyła mu się głównie z Solidarnością (gdanzk), i teraz jest super być w Trójmieście, itede. I mam wrażenie że z tym super nie kłamał, bo przyjęcie Blur miał naprawdę euforyczne.

Alt-J
Po Blur skoczyłem na chwilę na Alt-J na Tent Stage. Niewiele widziałem, ale te dwie piosenki które słyszałem brzmiały powalająco. Nawet nie bardzo pamiętam, co to było. Wraz z koleżanką poszliśmy uzupełnić płyny przed koncertem…

Crystal Castles
…po którym moi znajomi sobie wiele obiecywali. Miała być – cytuję - „wiksa”. I była - niewiarygodnie intensywna punkowa dyskoteka! I ta szalejąca jak dzikie zwierzę Alice Glass… Gorąca laska, nie ma co. Podobnie jak w przypadku Albarna, w pewnym momencie szczęśliwcy pod sceną mogli liczyć na kontakt fizyczny z artystką. Jeśli chodzi o poszczególne utwory, to niestety na mnie nie liczcie, bo moja znajomość tego zespołu jest wstydliwie niska, ale z całą pewnością zapoznam się dogłębnie (i z całą pewnością stanę się fanem Kanadyjczyków