Post: #246

2. Manic Street Preachers - The Holy Bible (1994)



Ci kaznodzieje wielokrotnie robili mnie w trąbę. Ich sporą wadą, patrząc już z perspektywy czasu, to rozmienianie się na drobne, rozcieńczanie repertuaru nijakością, jaka niestety ostanio jest nagminna. Co gorsza odbija się to permanentnie na koncertowych tracklistach. Ciągle te wyświechtane hity z ostatnich płyt. Tylko w Anglii zdobywają się na częstsze sięganie do pierszych płyt, do mniej oczywistych piosenek. Ale do rzeczy. Dlaczego ich dalej kocham, pomimo to? Bo początek mieli jak wejście smoka. Po prostu mnie zabili. Wybornym, nieco nieokrzesanych debiutem, potem gigaprzebojowym drugim krążkiem. Na Holy Bible przeszli sami siebie, po prostu nie do wiary, że stworzyli takie cudo. Płyta epatująca smutkiem, jakąś wściekłością, jakąś złością. Po prostu jest to manifest. Ich silnie lewicowe poglądy nie do końca podzielam, ale zupełnie rozumiem intencje muzyków i fakt, że swoją muzyką chcą coś zmienić w mentalności ludzi, ża wychodzą z założeia, że muzyka ma zmieniać nie tylko samopoczucie. Przyznam się, ża tak dobrych tekstów jakie wychodzą spod pióra MSP nie najduję nigdzie, robią ogromne wrażenie. Są świetne. Nie wiem, czy przypadkiem nie moje ulubione. Choć oczywiście nie ma tu zbytniego optymizmu. Holy bible to rozliczenie z ludzką nienawiścią, ze ślepą wiarą w dogmaty, z fundamentalizmem, totalitaryzmem, głupotą i uzależnieniami niszczącymi relacje międzyludzkie. Płyta nie ma takiej mocnej przebojowości jak Gold Against the Soul, ale siłą jest dosadność, energia, wpaniałe emocje, świetne aranżacje, bardzo ziwny klimat. Zresztą to wszystko jest przesiąknięte jakimś dziwnym klimatem, jakąś duszną atmosferą. Płyta doskonała, świeża, autentyczna, czysta w przekazie i bardzo charakterystyczna, bardzo zimna, na ierwszy rzut ucha nieco nieprzyjazna i szortka. Nie dla fanów muzyki spod znaku smyczków i slodyczy, jaka potem permanentnie się pojawiała.


- IfWhiteAmericaToldTheTruthForOneDayIt'sWorldWouldFallApart
- Die in the Summertime
- Yes