Post: #178

albarn92 napisał(a):zatem jestem melomanem, łał

no jasne, że tak. Dziękuję Wam bardzo za komentarze, zależy mi na nich bardzo, bo to nie jest jakiś tam top, tylko Największy Płytowy Top Dziobasa
25. Alice in Chains - Jar of Flies (1994)



Jedyna Ep-ka w zestawieniu. Epka tak magiczna, że aż nie do wiary, że stworzona w kilka godzin. Na "spontana". Okazało się, że łagodniejsze brzmienie Alicji wcale nie oznacza złagodnienia, dalej wszystko kipi jakmś dekadenckim, ponurym i nieco klaustrofobicznym klimatem. Nawet niby pozytywne Don't Follow jest nieco przewrotne. Generalnie to formacja tak bardzo niezwykła, że z pewnością jedna z lepszych z worka cięższego, jakie tworzyły na błękitnym globie.

- No Excuses
- I Stay Away
- Don't Follow

24. Michael Jackson - Thriller (1982)



Cytując sam siebie: Wielki król popu, nie ma w tym tytule ani grama przesady, to człowiek, który namacalnie zmienił świat swoją muzyką, spod jego ręki taśmowo wychodziły kawałki o jakie wielu muzyków modli się wieczorami. To artysta, którego geniusz kompozytorski na pewnym etapie był wprost nie do wyobrażenia, to człowiek, który miewał boskie przebłyski. Dobra koniec wychwalanek. Broni się muzyka, to świadectwo genialności o jakiej piszę. Tu aż się roi od wspaniałych piosenek, czy to będzie skoczny Smooth Criminal, pięknie funkujący Thriller, utrzymany w klimacie RNB Remember the time, rockowo brzmiący Give In To Me, słodziutki Man in the Mirror, mający coś z klimatu hip hopu In The Closet, przepiękny Dirty Diana, czy pełen delikatności Who Is It. Wymieniać można właściwie bez końca. Wszystko oczywiście perfekcyjnie dopieszczone aranżacyjnie, świetnie i z emocją zaśpiewane, pełne rozmachu. Każda piosenka ma znaczenie, tu nie ma zapchajdziur, tu nie ma pójścia na łatwiznę. No i mój ulubiony Beat It z gościnnym udziałem Eddiego Van Halena. Kawałek, który wyprzedził epokę, nie mam żadnych wątpliwości. Arcydzieło muzyki pop. Ikona. Michael zawsze będzie moim prywatnym królem popu.

- Beat It
- The Girl is mine
- Billie Jean

23. XTC - Skylarking (1986)



XTC to ciekawe zjawisko i znów kolejne niezauważone w Polsce. Doprawdy nie wiem, jak można było nie zauważyć tak szalonej, tak zwariowanej i niezwykłej płyty. Jakbym nie opisał, nie obejmę w ramy niekonwencjonalności, inwencji i pomysłowości tej zapomnianej niestety formacji. Moim zdaniem - wstyd nie znać.

- 1000 Umbrellas
- Season Cycle
- Summer's Cauldron

22. Sonic Youth - Daydream Nation (1988)



O Sonicach mogę wypowiadać się właściwie tylko w superlatywach, tak inspirującej, bezkompromisowej, ale i oryginalnej formacji próżno dziś szukać. Mają patent na dobrą alternatywną muzykę, właściwie od pierwszych sekund można rozpoznać ich charakterystyczny, nieco zgrzytliwy, mocny, ale rozmazany styl. Rozmazany w sensie oniryczny i psychodeliczny. Ich muzyka, nawiedzona, trudna w odbiorze jest dowodem na to, że można grać ciężką muzykę i jednocześnie osiągnąć sukces. A przez cały czas nie przestają zaskakiwać, intrygować, niektórych i irytować. Czy będzie to hardcore’owe Drunken Butterfly, czy skoczny noise w Plastic Sun, czy utrzymane w stylistyce grunge Kool Hing, czy psychodeliczne do szaleństwa Snare, Girl, czy przebojowe rockowe Sugar Kane, czy też będzie to ciężki jak ołów Sudany, czy najeżone ścianą gitarowego hałasu 100%, czy będące inspiracją dla wielu noise’owych kapel Shadow Of A Doubt, czy pełne smutku Unmade Bed, czy mające w sobie coś z klimatu gitarowego 4AD Reena. Muzyka nie dla każdego, bywają płyty, że mam wrażenie, że dla nikogo. Ale niech ktoś mi powie, dlaczego mają status kultowy, dlaczego ich koncerty są zawsze kompletne, dlaczego ich tak cenimy. Nie tylko za żelazną konsekwencję, że są bezkompromisowi, nie tylko za to, że zainspirowali wszystkich odmieńców, nie tylko, że byli prekursorami noise rocka, nie tylko dlatego, że są tak niepowtarzalni. Kochamy ich, bo szanują słuchaczy. Bo po prostu są.

- Teen Age Riot
- Eric's Trip
- Rain King

21. Soundgarden - Superunknown (1994)



Muzyka jaką na pewnym etapie tworzył Cornell i spółka właściwie godziła wszystkie światy. Nie dyskutowali miłośnicy dobrej melodii, dobrego gitarowego szarpania, swietnej energii, doskonałego wyczucia aranżacji, lubili ich melomani zapatrzeni w doskonale kreowane klimaty piosenek. Nawet miłośnicy listy hop-bec dostali swoje. Muzyka dla każdego. Na pewno na Superunknown, płyty doskonałej i ultraprzebojowej.

- Spoonman
- The Day I Tried to Live
- My Wave