Post: #153

thestranglers napisał(a):Nigdy nie słuchałem żadnej ich płyty w całości

wszystko przed Tobą

thestranglers napisał(a):W sumie powinni być w Top 10. Ale lokaty to tylko kwiatek do tak zacnego topu

wiesz, to że ja zrobiłem taki top to już sukces, bo topu piosenek nigdy nie zrobię. Nie wytrzymałbym, miałbym ex-equo 100 piosenek na pierwszym

thestranglers napisał(a):A to tylko ramy, które niczym żółta otoczka okładki skrywają mnogość barw, zachwytów, uniesień...

pięknie napisałeś.

saferłel napisał(a):<zaraz dojdziemy do tego, że byli w ogóle beznadziejni>

Hehe

albarn92 napisał(a):podróbka wyżej od oryginału? Niefajnie.

To nie podróbka, w żadnym wypadku!
Dzięki za komentarze.

40. Monster Magnet - Dopes to Infinity (1995)



Ależ to płyta, jakież po niej zostaje wrażenie. Nigdy przedtem ani potem nie osiągnęli nawet ćwierci takiego klimatu, tego nieprawdopodobnego narkotycznego klimatu. Nad płytą unosi się duch nieśmiertelnych Black Sabbath, czasem MC5, ale jednocześnie duch szalonego eksperymentu i narkotyków. Tego na trzeźwo nagrać się po prostu nie dało. Psychodeliczne arcydzieło hardrockowej, kosmicznej awangardy. Pokłony do ziemi.

- Look to Your Orb for the Warning
- Blow 'Em Off
- Dead Christmas





39. Depeche Mode - Black Celebration (1986)



Jedna z najważniejszych kapel mojego życia. Stworzyli tyle doskonałych płyt, że wybranie jakiejkolwiek to było nie lada wyzwanie. Ta płyta nie była jeszcze tak dojrzała i wszechstronna, jak późniejsze płyty. Ale miała to coś. Coś, czego zazdrości im chyba każda kapela z tego okresu. Zimno zapisane nutowo i piękno, które nie jest pięknem w klasycznym tego słowa znaczeniu. Jeszcze bez gitar i może bez tej wymownej głębi, ale z jakimi pokładami romantyzmu. Można nie lubić, ale nie można nie znać.

- A Question of Time
- Stripped
- Black Celebration





38. The Clash - Combat Rock (1982)



Moja ulubiona punkowa załoga. Sporo bym zrobił, by cofnąć się w czasie i być na ich występie. Poszaleć pod sceną, poskakać i pośpiewać. Bo jest co śpiewać. Melodyjne i przebojowe kawałki miały ogromny potencjał komercyjny a i spory ładunek energii oraz dużo mądrych rzeczy do przekazania. Owszem, Combat Rock jest już nieco wygładzone, to nie ta rozpierducha co na London Calling. Ale to właśnie mnie przekonuje w stu procentach, bo przekaz zyskał na przystępności i wcale na tym nie stracili artystycznie.

- Red Angel Dragnet
- Ghetto Defendant
- Rock the Casbah





37. The La's - The La's (1990)



Na przełomie lat 80 i 90 wyszło tyle fajnych płyt, że właściwie nie bylem w stanie tego wszystkiego ogarnąć. Oczywiście The La's nie wymyślili prochu i nie dokonali przełomu. Ale to płyta tak urzekająca, że nie byłem w stanie jej pominąć. Każdy doskonale kojarzy There she goes, bo tego nie da się nie znać. Sporo odniesień do melodyki spod znaku The Beatles, sporo odniesień w ogóle do Brytyjskiej muzyki. A potem przecież była formacja Cast. Płyta, którą się katowałem, Nie wybitna, nie nadzwyczajna, po prostu moja. Jedna z wielu podobnych w tym okresie, gdzie można było kasety kupować za kilka groszy.

- Timeless Melody
- Feelin'
- There She Goes





36. The Chameleons - Script of the Bridge (1983)



Wszystko tu jest doskonałe. Począwszy od cudownej okładki, wkładki, tekstów, muzyki, śpiewu. Wszystko najeżone niepokojem, niezwykłą nowofalową wrażliwością. Płyta, do której lubię czasem wieczorami wrócić, by przypomnieć sobie stare, nie zawsze dobre czasy. Przenikliwe zimno, które płynie z tego krążka było wtedy niesamowitą alternatywą dla całej, wszechatakującej wówczas elektroniki. Arcydzieło nowej fali.

- Don't Fall
- Up the Down Escalator
- A Person Isn't Safe Anywhere These Days