Post: #103

albarn92 napisał(a):Emo rules!

cieszę sie, tylko nie bardzo wyczuwam tu stylistykę Emo w klasycznym tego słowa znaczeniu.

70. Tears For Fears - The Hurting (1983)



Jedna z najbardziej niezwykłych popowych formacji w historii. Potrafili tworzyć muzykę elegancką, wysmakowana, przebojową, pełna mądrości i szczerości. Głos Rolanda Orzabala działał na mnie zawsze bardzo pozytywnie i formacja nigdy nie zeszła poniżej pewnego bardzo wysokiego poziomu.

- Pale Shelter
- Change
- Mad World

69. Classix Nouveaux - La vérité (1982)



Jedna z efemeryd noworomantycznej fali, w Polsce dzięki Trójce spopularyzowana do tego stopnia, że bardziej byli tu rozpoznawani, niż w ojczyźnie. Nie jest to płyta bez wad, ale gdy pamiętam moje odsłuchy winylu z tymi trzaskami, to po prostu padałem na kolana. Uzależniająca w swej romantycznej prostocie.

- La vérité
- Never Again
- Is It a Dream

68.Therapy? - Troublegum (1994)



Bardzo energetyczna, pobudzająca do życia płyta, choć tematyka poruszana tutaj nie zawsze bywa łatwa. Siłą tego krążka jest nie tylko ożywcza energia, ale świetne wokalizy i kapitalne melodie. Dowód, że taka muzyka może być zwyczajnie przebojowa. Albo pasowało by bardziej nadzwyczajnie.

- Knives
- Lunacy Booth
- Stop It You're Killing Me

67. Various Artists - The Crow: Original Motion Picture Soundtrack (1993)



Ostatni w zestawieniu składak, znaczy najlepszy. Po prostu doskonały. Każdy utwór jest z totalnie innej bajki ale każdy jest zamoczony w tym samym mrocznym sosie. Wszystkie mimo rozbieżności stylistycznej łączy mrok i powoduje spójność, mimo że na tej składance obok Rage Against The Machine jest delikatne w klimacie 4AD - Medicine, obok industrialnego My Life With The Thrill Kill Kult jest śliczna piosenka Jane Siberry. Obok najsmutniejszej piosenki wszechczasów Violent Femmes jest psychodeliczny cover Joy Division w wykonaniu Nine Inch Nails.

- Machines Of Loving Grace - Golgotha Tenement Blues
- The Cure - Burn
- The Jesus & Mary Chain - Snakedriver

66. Portishead - Dummy (1994)



Najlepsza triphopowa płyta wszechczasów. Doskonałość nieosiągalna przez normalnych zjadaczy chleba. Wszystko tu pięknie płynie ale czuć, że zalane jest łzami, że to wszystko przelane jest poprzez cierpienie. I tak naprawdę równie wysoko cenię drugą płytę. Efekty aranżacyjne wyprzedzają epokę. Wstyd nie znać.

- Sour Times
- It Could Be Sweet
- Numb