Post: #74

95. Strangelove - Time for the Rest of Your Life (1994)



Dwie pierwsze płyty tej formacji to doskonałość. Pech chciał, że jakimś cudem ktoś wrzucił ich do szufladki britpop, gdy osiągali sukces komercyjny. Ja myślę, że to duże uproszczenie. To muzyka pełna dotkliwego bólu, pełna cierpienia. Czuć to w każdej sekundzie. Trzecia płyta - ostatnia, była pozbawiona tej otoczki i klimat się ulotnił. Sporo ze stylistyki Gene, The Smiths, trochę zimnej fali. Obie płyty - jak dla mnie, koniecznie trzeba poznać.

- Is There A Place?
- Sand
- Sixer

94. Helmet - Betty (1994)



Śliczna pani na okładce zbiera kwiaty i ładnie się uśmiecha, pewnie jakaś bardzo sympatyczna muzyka na wesela - rzeknie nie znający tematu. Włączenie płyty może okazać się szokiem. Technicznie zagrany hardcore z domieszkami metalu, niczym buldożer masakruje małżowiny i do tego niesamowicie hałaśliwe solówki Hamiltona. Wisienką na torcie są kompletnie wymykające się spod kontroli końcówki - Arcydzieło genialnej mieszanki metalu i rocka.

- Milquetoast
- Speechless
- Clean

93. The Verve - Urban Hymns (1997)



Jedna z lepszych płyt jakie powstały na wyspach. Arcydzieło britpopu (jakkolwiek głupio to brzmi). Płyta przesycona tak mocno niepokojem, lękiem, frustracją i bezsilnością, że aż czasem serce się kraje. Richard jest taki jak każdy z nas i tak samo cierpi, ma te same problemy, narażony jest na te same pokusy. Ale jemu nie zawsze się udawało. To naprawdę hymny. Arcydzieło muzyki rockowej.

- Sonnet
- The Drugs Don't Work
- Lucky Man

92. Cocteau Twins - Treasure (1984)



Arcydzieło muzyki. Prawdziwy skarb, który na wieczność pozostanie tak samo piękny i ponadczasowy. Moja ulubiona produkcja ze stajni 4AD. Piękno, jakie pobrzmiewa tutaj, to nie tylko cudowny śpiew Elizabeth, nie tylko bajeczny klimat i cudowne chórki. To bajkowa magia, jakiej nikt dziś już nie jest w stanie wygenerować. Nikt. Koniecznie!

- Lorelei
- Beatrix
- Pandora (For Cindy)

91. Toad the Wet Sprocket - Dulcinea (1994)



Niesamowity krążek, choć pierwszy odsłuch był lekkim zaskoczeniem. Odniesienia do znienawidzonego wówczas przeze mnie country w np. Nanci bzo dla mnie wzywaniem. Okazało się, że cierpliwość się opłacała. Ta popowa muzyka z odniesieniami do folku, country, rocka jest dla mnie jednym z najwspanialszych i najsłodszych przeżyć muzycznych. Bardzo intymna i delikatna płyta. Subtelna, ale wymagająca cierpliwości. Odpłaca się pięknem.

- Stupid
- Windmills
- Inside