Post: #221

O nie, również dla mnie ''King'' to chyba ich szczytowe dzieło

Post: #222

Szczytowe to chyba jednak Angel Dust, ale Real Thing najfajniejsze (Epic!

Post: #223

FNM muszę posłuchać, od dawna się noszę z tym zamiarem.
eeeeeels? W życiu bym nie przypuszczał, znam jakieś płyty, te ostatnie i są raczej przeciętne, tę znam z okładki. Posłucham.

Post: #224

No dycha to prawdziwe wisienki na torcie. Wszystkich wykonawców bardzo szanuję i najwyższy czas poznać te longplaye w całości. Liczę, że na kolejnych pozycjach coś jednak trafię

dziobaseczek napisał(a):10. Mansun - Attack of the Grey Lantern (1997)

Pamiętam moment jak na firmamencie rockowego Olimpu pojawił się Mansun, to było rzeczywiście coś świeżego. I czemu ja nie posłuchałem już wtedy tej płyty?! "Wide Open Space", oj porywający, w rzeczy samej.

dziobaseczek napisał(a):8. Eels - Beautiful Freak (1996)

Eelsi - super że tu są. A pan E sam jest takim freakiem, że naprawdę Was nie mogę

Post: #225

thestranglers napisał(a):A pan E sam jest takim freakiem, że naprawdę Was nie mogę

Hmmmm? Nie bardzo rozumiem ocb

Post: #226

No to taki komplement - w jego głowie jest masa szalonych pomysłów i chwała mu że część wciela w życie.

Post: #227

mnie bardziej frapuje druga część i konstrukcja "ja Was nie mogę"

Post: #228

albarn92 napisał(a):w sumie ja mam problem, bo nie umiem wskazać ulubionej płyty E. ale może to właśnie wcale nie problem

mawia się, że druga płyta jest najlepsza, bardziej urozmaicona.

aaktt napisał(a):mnie bardziej frapuje druga część i konstrukcja "ja Was nie mogę"

no właśnie, bardzo osobliwa Dziękuję za komentarze

7. Suede - Dog Man Star (1994)



Podniosłe dzieło, które, już teraz wiem, ma status uniwersalny i nigdy się nie zestarzeje. Przepych, z jakim zrealizowana została ta płyta jest niebywała, splendor środków wyrażania emocji został rozpięty najmocniej w ich karierze. Bo przecież jest miejsce na delikatne, acz wstrząsające ballady, przebojowe single, hymny pełne typowej dla Andersona manierze śpiewania, pełne dramaturgii i orkiestrowego rozmachu songi. Blask polega już nie tylko na dwuznaczności przekazu, tak jak na debiucie, nie tylko na korzystaniu z glamrockowych doświadczeń, ale z emocji, których tu nie brakuje. Tej płycie nie brakuje niczego. Doskonałość.

- The Wild Ones
- The Power
- Daddy's Speeding

Post: #229

6. The Young Gods - Only Heaven (1995)



Ta płyta nie jest łatwa. Ta płyta nie wchodzi w sposób oczywisty, to nie jest piosenkowy album. Niesamowite trio z Genewy jest istnym fenomenem w świecie rocka industrialnego i żywej elektroniki. Toczą się spory, która płyta jest tą najlepszą. Czy narkotyczne Second Nature, gdzie elektronika jest najmocniej wyeksponowana, czy T.V. Sky, gdzie z kolei jest więcej gitar i mocy, czy też grane piosenki Kurta Weilla na Play Kurt Weill. Only Heaven jest pomostem. Doskonałą płytą, najbardziej rytmiczną w karierze. Najbardziej skoczną. Zaczyna się cudacznie od pulsującego intro "Outside" i następuje powolne rozwijanie kwiatu - mocne Strangel, kompletnie rozchwiany Speed Of Night, narkotyczny Donnez les esprits, jest ultraprzebojowy, bardzo transowy Kissing The Sun, psychodeliczny pełen dziwnych odgłosów The Dreamhouse. Najmocniej kontrowersyjny jest składający się z kilku części 16 minutowy Moon Revolutions. Na początku utyskiwałem, bo spora cześć to tylko ciche pinkanie elektroniki. Dziś już wiem, że tak miało być. Warto wytrwać do końca, bo pod koniec pieśń wybucha plemienną, transową ekspresją. Przepyszne dzieło. Wielka płyta, której puszczenie na wieczornym spacerze jest za każdym razem potężną przygodą.

- Strangel
- Kissing The Sun
- The Dreamhouse

Post: #230

Wialka Piatka!
5. Blur - Blur (1997)



Gdybym miał powiedzieć, jaki zespół jest moim ulubionym, to z pewnością jednym z nich byłby Blur. Nigdy nie schodzili poniżej pewnego poziomu, grali tak jak lubie i to co lubię. Mieli sporo przebojów i sporo eksperymentów, każda ich twarz jest dla mnie akceptowalna i każdy ich album bardzo cenię. Wybrałem przełomowy album, na który było stać tylko Albarna i spółkę. Bo nie bał sie umieścić takiego cuda jak Essex dogs, zgiełku z echami melodii, punkowego Chinese Bombs, psychodelicznego Theme from Retro, posthipisowegoo You're So Great, odjechanego do cna I'm Just a Killer for Your Love, niemalże w klimacie Bowiego Strange News From Another Star, czy zupełnie szalonego Country Sad Ballad Man na jednym krążku. Wspaniała płyta. Jak dla mnie wojna o Wielką Brytanię wygrana została właśnie wtedy.

- M.O.R.
- Death of a Party
- Country Sad Ballad Man

Post: #231

szybko lecisz!
to akurat ta płyta Blurów, której nie znam, ale zaraz sprawdzę, bo już czas

6. nie znam
ze Suede mam skomplikowaną relację, ale będziemy się starać ją poprawić

Post: #232

w końcu coś znam Blur na dobrej pozycji

Post: #233

Akurat album Suede jest zdecydowanie lepszy od tego Blur, ale w sumie oba wysoko, więc OK Pozycja 6 średnia. U mnie nie weszliby do top 200.

Post: #234

Zacząłem odsłuchiwać płyty stąd - Mansun przesłuchany i kapitalny, bardzo mi się podoba ten klimat. Z Marilynem będzie trochę trudniej. ;P A Suede dobre. Blur z tą płytą słyszałem wcześniej, ale jakoś nie potrafiła mnie ona zachwycić. Właściwie lubię ten zespół głównie za pojedyncze kawałki (za to jeden z nich tutaj wspomniałeś jako jeden z najlepszych z płyty Country Sad Ballad Man dla jasności).

Post: #235

dzięki za komentarze, w piątek wszystkie karty zostaną odkryte, może jakieś typy na podium, albo top 4, myślę że nie powinny być specjalnym zaskoczeniem.

Post: #236

Na 100% będzie Radiohead. A pozostałe 3 to nie mam pojęcia co może być... przeszedł mi przez myśl Feeder ale na pewno nie byłby aż tak wysoko, a inne moje typy były już niżej. ;P

Post: #237

a Joy Division, Broken Social Scene czy PJ Harvey już byli?
jeśli nie, to może oni będą w czołówce

Post: #238

ja szczerze mówiąc nie mam żadnego pomysłu

Post: #239

4. Radiohead - OK Computer (1997)



Ok Computer, czyli w porządku Komputerze. Oznacza to pogodzenie się z faktem istnienia w naszej rzeczywistości tego zjawiska. Albo pogodzenie się z faktem naszego istnienia w skomputeryzowanym świecie. Albo gorzka akceptacja naszego konsumpcyjnego i absurdalnie analitycznego podejścia do życia. Ileż myśli mioże pojawić się w trakcie słuchania tego arcydzieła. Tylko ten wie, kto to poczuł. Plyta, kótrej słuchanie daje nie tylko radość słuchania, nie tylko ekscytację niezwykłym zjawiskiem, ale przede wszystkim stymulatorem autoanalizy wasnego człowieczeństwa. Co ciekawe, rodzi się to w momencie piosenki Happier Fithier, która de facto piosenką nie jest, ale luźną refleksją nałożoną na delikatny podkład muzyczny. Słowa są przejmujące i generujące refleksję u każdego słuchacza. A przecież jest tu bez liku pięknych momentów, pięknych slów, pięknych wzruszeń. Wydawać by się mogo, że wybitna płyta, to taka, która jest w stu procentach spójna, stylistycznie jednoznaczna i konsekwentna koncepcyjnie. Ok computer w zasadzie taka nie jest. Jest to misternie polączona grupa różniących się od siebie piosenek (bo nikt nie powie mi, że Airbag, czy Exit Music, czy The Tourist, Electioneering są do siebie bardzo podobne) po prostu łączy je jakieś niewidzialne lepiszcze. Coś wisi nad tą plytą, jakaś dziwna siła, która łączy to w jedną całość. Ja myślę, że to ten komputer wyrzucajacy te specyficzne słowa. Albo coś innego? O muzyce pisać chyba specjalnie nie ma sensu, bo nie wiem, czy jest ktoś, kto tej płyty nie zna. Po prostu Arcydzieło godne geniusza. Płyta bez wady, płyta bez rysy. Monolit.

- Airbag
- Electioneering
- Paranoid Android

Post: #240

oj, myślałem, że to bedzie lider, a tu poza podium się znaleźli
Nie mam pojęcia co będzie wyżej. Może PJ?