Post: #37

Muszę powiedzieć, że faktycznie widać, że w układaniu trójki ktoś jeszcze maczał palce. Można powiedzieć, że Saferłel poszedł głównym nurtem nie bawiąc się w odwiedzanie zatoczek, meandrów i rozlewisk. Wszyscy trzej wykonawcy są doskonale znani pewnie większości forumowiczów. Dla mnie to jak chleb powszedni. Gdybym był młodszy powiedziałbym, że wyssałem to z mlekiem matki. Suede, nie pomniejszając tu roli kompozycji, to dla mnie przede wszystkim niepowtarzalny głos i styl śpiewania Andersona. Śmiem przypuszczać, że gdyby nie on Suede nigdy nie osiągnęłoby tego poziomu popularności, jaki osiągnęli. Zresztą każdy z dzisiejszych wykonawców mocno wokalem stoi, bo przecież Soundgarden bez rockowego głosu Cornella i Dead Can dance bez głosów Brendana a w szczególności Lisy, której własny język brzmi jak coś pomiędzy wokalem a dodatkowym instrumentem, nigdy nie brzmieliby równie dobrze i równie porywająco.
Soundgarden - to jeden z czterech głównych filarów grunge'owej rewolucji z Seattle. Chyba zawsze był tym trzecim, za Nirvaną i Pearl Jam, a tuż przed Alice In Chains. Co się stało z Nirvaną, to wiadomo - szkoda chłopaka, ale nie dał rady, nie spodziewał się pewnie w najśmielszych snach, że tak sprawy się potoczą i nie wytrzymał tej nagłej wielkiej popularności. Jadnak "Nevermind" pozostanie jedną z płyt z kanonu muzyki rockowej. Pearl Jam jak wiemy nadal są w obiegu, nadal nagrywają, chociaż trudno za nimi nadążyć. Nie promują się teledyskami, a już dawno odpuściłem sobie ambicję zdobycia całej dyskografii. To nadal dla mnie jeden z najważniejszych wykonawców w muzyce rockowej, a LP "Ten" to kolejna pozycja z kanonu. Alice In Chains reaktywowało się niedawno i to z niezłym skutkiem. Niestety za przerwę w działalności musieli zapłacić. Tym razem to oni grywają na koncertach jako support dla innych gwiazd. A "Dirt" może nie jest tak poważnym dziełem jak wspomniane "Ten" czy "Nevermind", ale też mocno od nich nie odstaje i też wśród lektur obowiązkowych znaleźć się powinno. Na koniec Soundgarden, który po raz pierwszy zapukał do mnie z płytą "Badmotorfinger". Tu można by się sprzeczać, która z płyt jest ważniejsza "Badmotorfinger" czy "Superunknown". Ta pierwsza była świeższa, ale też bardziej surowa, może też mniej zróżnicowana i mniej tam było pojedynczych przebojów. "Superunknown" była bardziej dopracowana, kompozycje bardziej przebojowe, całość bardziej zróżnicowana. Wspominałem już o wokalu Cornella, ale też i Cobain, i Vedder i Staley ze swoimi głosami byli ważnym elementem swoich kapel.
Na koniec Dead Can Dance. Moja wielka miłość od czasu pierwszego usłyszanego ich utworu, czyli od 'In Power We Entrust To The Love Advocated', który jest cudownym przykładem na wykorzystanie fade-in. Miłość, którą tylko śmierć może przerwać. I śmierć w pewnym momencie nastąpiła, jeśli tak można powiedzieć o rozpadzie DCD. Był to dla mnie wielki szok i jedna z najsmutniejszych wiadomości muzycznych, jakie do mnie kiedykolwiek dotarły. Moja miłość jednak przetrwała ten trudny okres i wciąż mam nadzieję na ich nowe wspólne dzieło. Muzyka DCD jest tak niepowtarzalna, że nikomu nie udało się nawet do nich zbliżyć. W swojej twórczości czerpali z wielu wieków, stylów i kultur, podróżując swobodnie w czasie, przestrzeni i gatunkach muzycznych, ale zawsze tworzyli coś na co się czekało i co zawsze głęboko zapadało w pamięć. Jeśli o jakimkolwiek wykonawcy mogę powiedzieć, że jest to mój ulubiony, to jest to chyba tylko DCD. Wciąż mam nadzieję, na to że znów coś wspólnie nagrają. Pewnym światełkiem w tunelu było ich ponowne połączenie się na jedną trasę koncertową, w której nie ominęli Polski. Koncert, na który czekałem i jednocześnie największe rozczarowanie, ale nie z faktu, że koncert był kiepski, ale dlatego, że z niejasnych dla mnie powodów bilety na tak ważne dla wielu Polaków wydarzenie muzyczne były rozprowadzane wyłącznie w Warszawie i przez Internet (wtedy było to jeszcze mało znane źródło). Czekając na bilety, niemal codziennie zaglądałem do prawie wszystkich punktów w Poznaniu, w których rozprowadzano bilety na wszelkie koncerty tu i w innych miastach Polski i się nie doczekałem. Gdy w końcu sprawdziłem w necie, było już po biletach. Nawet po drugiej puli, bo rozeszły się błyskawicznie. Owszem można je było jeszcze kupić. Na Allegro niejeden wystawiał ten mój obiekt pożądania, ale ceny jakie osiągały były poza moim zasięgiem. Jakiś czas później Allegro zabroniło takich konikowych spekulacji. Wracając do twórczości DCD, to pochwalę się, że to moja pierwsza pełna dyskografia na CD jednego wykonawcy (wliczając oficjalne wydawnictwa). Chyba nawet jedyna. Drogi Lisy i Brendana rozeszły się, chociaż obydwoje nadal tworzą w duchu Dead Can Dance. U Lisy trochę denerwuje mnie to jej tempo. Za dużo tego wszystkiego i za szybko, a efekty są niestety różne. Za to Brendan każe nam długo czekać pomiędzy kolejnymi wydawnictwami, ale jak już w końcu coś wypuści, to palce lizać. Ubiegłoroczna "Ark", to niewątpliwe nawiązanie do tego co najlepsze w twórczości DCD. W zasadzie użycie pojęcia 'tego co najlepsze' jest tu zbyteczne. "Ark" śmiało stanęła na półce obok płyt DCD. Mógłbym tu jeszcze pisać i pisać wychwalając ile się da. Jednak konieczne jest też, aby podkreślić fakt, że taką popularnością jak w Polsce Dead Can Dance chyba nigdzie na świecie się nie cieszy. Wystarczy choćby spojrzeć na listę wykonawców na każdym z trzech albumów typu tribute to DCD. Nie znajdziemy tam nikogo bardzo znanego, będą to przeważnie wykonawcy z kręgu niezależnego, w dużej mierze artyści z kręgu muzyki, którą okrasza się określeniem gothic. Tym bardziej więc należy podziękować naszym redaktorom radiowym (Kaczkowskiemu, Wiernikowi, Sicie, Beksińskiemu), że karmili nas muzyką spod znaku 4AD.

Wynik po dzisiejszym odcinku 10:14