Post: #10

Tomekk napisał(a):poza tym propozycja Noela jest duzo lepsza niż ta od Ricky Martina

Wiesz, może i lepsza, ale Rickiego już się słyszało i mimowolnie nuciło milion razy. Ale też wolałbym, żeby to Noel bujał imprezami
Dzisiejszy odcinek zacznę z resztą od piosenki, w której podobieństwo do innej jest dużo bardziej rażące. W dobrym tego słowa znaczeniu.

15. Nothing But Thieves - AMSTERDAM (10. w Orionie Roku)
Over and over and over and over again Pierwszy singel drugiego krążka Nothing But Thieves nie mógł nie stać się hitem. Żywa melodia i kompozycja pełna wigoru, łatwo wpadająca w ucho. Stylistycznie bardzo podobna do wielkiego hitu grupy Jimmy Eat World "The Middle", co praktycznie skazało utwór na sukces, bo takich numerów nie sposób nie lubić

14. Amy Macdonald - AUTOMATIC (20.)
Dziwne, że dopiero przy tej piosence przekonałem się do Amy. Wcześniejszy singiel, Dream On, przeszedł obok mnie niezauważony, ale dziś wiem, że mógłby w Orionie osiągnąć wiele. Mimo to, utworem, w którym najbardziej jestem zakochany jest Automatic. Sprawia, że sam mam ochotę chwycić za gitarę i grać go na koncertach. Cudowna prostota w muzyce.

13. Stereophonics - ALL IN ONE NIGHT (44.)
Pierwsze wrażenie nie było imponujące. Ot, po prostu Stereophonics i ich średnie, niczym nie wyróżniające się granie. Tekst jak zwykle napisany na kolanie, a w refrenie jakieś "o-o-o", jak to w ogóle może mi się spodobać? No i dałem się złapać, bo "o-o-o" zapewniło piosence skuteczne zagnieżdżenie się w mojej głowie, a i nawet do tekstu się przekonałem. Do tego kilka ciekawych efektów dźwiękowych przewijających się przez utwór i w ten sposób All In One Night znalazło się w ścisłej czołówce mojego podsumowania roku.

12. Blackfield - HOW WAS YOUR RIDE? (5.)
Lekkie nagięcie zasad, bo miała być jedna piosenka na wykonawcę, a Steven Wilson ponownie się tu pojawia... no, ale kto powiedział, że muszę wiedzieć o tym kto znajduje się w składzie Blackfield? Stylistyka jest jednak praktycznie taka sama. W How Was Your Ride spodobało mi się przede wszystkim rosnące napięcie i melancholijny klimat.

11. Liam Gallagher - FOR WHAT IT'S WORTH (63.)
I znów trochę żałuję tej zasady o wykonawcach, którą narzuciłem po to, by uniknąć zalewu tych samych artystów w czołówce. Mogłem jednak uwzględnić wyjątki, bo Wall Of Glass równie mocno zasłużyło na okolice pierwszej "10", co For What It's Worth. Wybrałem jednak ten drugi utwór ze względu na przekaz. Jak śpiewał kiedyś Elton John: Sorry Seems to Be the Hardest Word.