Post: #67

Dobra, wracamy do świata rocka:
Deep Purple CHILD IN TIME 1970 Deep Purple In Rock[color]
w BTW od: 1998 (jakoś nie mogłem się długo przekonać do tego kawałka. Bo znałem od około 1992, od kiedy tata kupił sobie na kasecie Live in Japan)

(Madison Squre Garden, 1973)
Pisałem wcześniej o swojej nieco nienaturalnej, totalnie subiektywnej niechęci do LZ. Ten utwór przełamał ją jako pierwszy. Zachwycił mnie kiedyś słuchany nie w czasie Trójkowego Topu, lecz puszczony jakoś przez zdaje się Kaczkowskiego tak "bez okazji", w którejś z audycji. Potem podczas kolejnego Topu zadziałał podobnie. No i dalej poszło i jest to mój zdecydowany nr 1 Led Zeppelin. Wspaniałe solówki, świetnie płynący utwór, który jest niczym wahadło zegara, lekko przyśpiesza, zatrzymuje się pod górę i spada znowu, zespół wspaniale steruje falującym napięciem w kompozycji. Wspaniały wzór tzw. "ciężkiej ballady", coś co później wielu próbowało naśladować i przebić i chyba nikomu się nie udało (najsłynniejsza polska taka próba to chyba "3 zapałki" TSA). Jeśli miałbym wskazać jakiś jeden moment szczególnie ulubiony, to ten (kiedy w wersji studyjnej) Plant śpiewa w drugiej zwrotce: "Ive been trying, lord (tu wykrzyczane, wzmacnia napięcie), let me tell you,
Let me tell you (powtórzenie, więc znowu wzmacnia przekaz, w dodatku przyśpiesza, wzmacniając ekspresję) I really did the (zawahanie. Pauza. Czekamy co dalej, napięcie sięga zenitu)best I could (i pęka niczym naciągnięta struna lub cięciwa, co jeszcze podkreśla wybuchowa spółgłoska następująca po tej pauzie. Potem znowu wahadło zegara zaczyna zwalniać i za kilka sekund nastąpi kolejny wybuch).

Utwór to cała seria wspaniałych solówek gitarowych, nad którymi Jimmy strasznie się biedził. Mimo, że kompozycja była grana już wcześniej na koncertach (zdaje się jako jedyna z płyty), to w czasie nagrań studyjnych cały czas był niezadowolony ze swej gry. W końcu zrezygnowany stwierdził, że potrzebuje odprężenia i oczyszczenia umysłu. Zaczął się szwędać po okolicy. Gdzieś w schowku pod schodami znalazł stary wzmacniacz, który podłączył, zagrał i stwiedził że już ma. I jego użył do nagrania. Piosenka została zarejestrowana praktycznie na żywo.

Ciekawostka: do legendy przeszła stopka od centralki zestawu Ludwiga na którym grał Bonham, zwana "Squeak King" właśnie ze względu na skrzypienie, jakie wydawała, które można było usłyszeć na niektórych nagraniach. Szczególnie na tym. Pamiętam, że strasznie mnie rozśmieszyło, jak czytałem wywiad o tym z Page'em, który mówił że kiedy zremasterowano te nagrania, myślał że dostanie szału, bo teraz słychać to jeszcze bardziej, a już wcześniej kiedy słuchał tego kawałka, to za każdym razem to skrzypienie strasznie go denerwowało, momentami już tylko je słyszał .
Rozbawiło mnie to tym bardziej, że na nagraniach Arkadii (zespołu w którym grałem w liceum) czasami był ten sam problem. Tylko tyle, że my nagrywaliśmy na Kasprzaku, a potem innym zwykłym magnetofonie, przystawionym do kolumn (i wyciszonym! Tu ważna uwaga jakby ktoś tak jeszcze kiedyś nagrywał - jeśli się nie wyciszy, sprzęt będzie się sprzęgał! Nie rozumiałem tego, ale tak jest!). I nie sądziłem, że takie sławy też mogą się borykać z trzeszczeniem pedału od stopki w balladach .