Post: #47

Kolejne sześć punktów na moją stronę.
Nirvana już nie raz była tu wspominana, więc nie będę się rozpisywał. Nevermind to płyta bez słabych momentów. Podobnie wspomniana tu MTV Unplugged. Niby te same utwory, ale inaczej i to jak ciekawie brzmiące. Koncertów MTV Unplugged było wiele, a ile z nich jesteśmy w stanie wymienić poza Nirvaną. Eric Clapton? Alice In Chains? Może jeszcze paru innych. To nie amnezja ani demencja, po prostu tych niezapomnianych nie było wiele, a wśród nich koncert Nirvany, pokazujący, że Cobain nie tylko potrafił wykrzyczeć do wtóru jazgotliwych gitar. Ból po śmierci? Ależ oczywiście. Ale najpierw niedowierzanie. Jak to? Dlaczego? Czy to na pewno on? Czy to na pewno samobójstwo? A może nie. Może ktoś mu w tym pomógł. Może trzeba było zostawić w spokoju chłopaka, zamiast wynosić go na piedestał. Byłby nadal skromny, nadal by żył. Może nie stworzyłby już podobnie porywających utworów, co byśmy mieli mu za złe. Ale może wręcz przeciwnie. Nie zgadzam się z Tobą. On nie musiał odchodzić.

Kula Shaker. Napisałeś "Kupiłem sobie ich kasetę ... ". Ja też, ale wtedy było to łatwe, na każdym rogu czaiła się budka z kasetami, a kasety miały przyzwoite ceny. Można było sobie kupić co się tylko chciało, oprócz tego tylko, co jeszcze się nie ukazało. Jak tego czego szukałem nie było w jednej budce, to mogło być w drugiej tuz za rogiem, a czasami jeszcze bliżej. To były dobre czasy dla poszukiwaczy. Kula Shaker zachwycało brzmieniem sitara, ale dla mnie sitar był już wtedy chlebem powszednim. W tych poszukiwaniach sięgałem po muzykę różniastą. Na równi z Nirvaną, Metallicą, Simply Red i innymi słuchałem Nusrata Fateh Ali Khana, ale też i Raviego Shankara, który inspirował samych Beatlesów. Ale oczywiście Kula Shaker stało się i dla mnie ciekawym obiektem zainteresowania, ale powiem szczerze, że już wtedy nie wydawało mi się, żeby te hinduskie brzmienia były czymś co można kontynuować. Kula Shaker nagrywa nadal, według mnie nawet całkiem nieźle. Ubiegłoroczny "Peter Pan R.I.P." był przez pewien czas jednym z moich ulubionych utworów. Więc nie jest z nimi tak tragicznie.
The Killers - najmłodsze dziecię z prezentowanych w tym odcinku. Młode to i trudniej się o nim wypowiadać. Zaczęli z wysokiego pułapu i podobnie jak inni przed nimi stanęli przed dylematem. Czy iść tą samą drogą? Czy coś zmienić? Obie drogi dają podobny efekt - utraty części fanów. Jednym nie będzie podobał się nowy kierunek, a inni będą narzekać na to, że zespół stanął w miejscu. Najlepiej więc zawiesić działalność na kilka lat. Odwiesić gitary na kołku i czekać obserwując co się dzieje na rynku muzycznym. Fani będą nadal fanami, przy okazji przybędzie nowych, staniemy się legendą, a wszyscy z niecierpliwością będą czekali na nową płytę. Gdy wreszcie historia zatoczy koło i znów popularny będzie ten styl, to wtedy wydać płytę. Wszyscy powinni być zachwyceni.
Tool - O ile się nie mylę, to już go kiedyś proponowałem w tym wątku. Tool to kwintesencja ciężaru przez powolność. Ciężkie granie, to jedno z moich ulubionych dzieci. A Tool zaistniał u mnie właśnie przez H. W niedziele wieczorem usłyszałem go w radiu, a w poniedziałek w południe już rozrywał membrany słuchawek mojego walkmana. Już wtedy wiedziałem, że Tool jest wielki. Że otworzył furtkę, której nikt wcześniej nie zauważał, a za tą furtką jest ścieżka przez cudowne manowce.
R.E.M. - z Out of Times - spodziewałem się, że to będzie ta płyta . Fajnie, że wcześniej była też Nirvana, bo przypomniało mi się, że był taki okres, że jak się szło do kogoś z akademika, to zza kolejnych drzwi na zmianę Nirvana z Nevermind, REM z Out Of Time i Metallica z czarnego albumu. To wszystko był rok 1991. A płyty w postaci kaset, kupowanych we wspomnianych budkach docierały do nas bardzo szybko. Losing My Religion otwarło R.E.M.-owi drogę do masowego odbiorcy. Nagle R.E.M. znali wszyscy. A ja poznałem ich kilka (może 2, może 3) lat wcześniej. W sobotniej trójkowej audycji, dziś już dla mnie bez nazwy, prowadzonej przez Manna i chyba Wasowskiego usłyszałem Orange Crush i od razu ich polubiłem (mowa o R.E.M. bo Manna i Wasowskiego lubiłem od zawsze).
Kate Bush - to jeszcze dawniejsze czasy. Już za dobrze nie pamiętam, ale Kate za dawnych komunistycznych czasów doczekała się jako jeden z niewielu zagranicznych wykonawców polskiego wydania singla, a nawet kilku. Bo o ile się nie mylę to Wuthering Heights wyszło w formie zwyczajnego czarnego singla na 45 obrotów, a Babooshka w formie pocztówki dźwiękowej. Ale jeśli ktoś myśli, że wystarczyło pójść do sklepu, żeby je kupić, to jest w głębokim błędzie. Po płyty stało się godzinami w długich kolejkach, a jak ktoś miał pecha, to czasami kończyły się tuż przed jego nosem. Kate Bush nagrała jeszcze wiele innych świetnych utworów, zresztą wielokrotnie cytowanych/coverowanych przez innych. Sama też nieraz użyczała głosu, jak chociażby w niezapomnianym Don't Give Up.

Przy okazji. Miałem uzupełnić lekki koszyk, bo The Stranglers się nie nadawało. To może Peter Gabriel, Portishead, Talk Talk a może Air?