Post: #101

(14.08.2023 12:45 PM)neo01 napisał(a):  Dlaczego Wilki do niego nie pasują?
Klimatyczne, wysublimowane granie, niebanalne kompozycje, plus orientalny smaczek w przypadku "Aborygena" - jak dla mnie wszystko się tu zgadza.
Już znacznie bardziej mogą dziwić Blade Loki czy uwielbienie "Wczesnej jesieni" np...

poza Aborygenem, to średnio mi pasuje ten opis. To już "Wczesna jesień" jest bardziej klimatyczna i wielowarstwowa.

Post: #102

(14.08.2023 01:35 PM)kajman napisał(a):  

santosz napisał(a):poza tym mamy zaskakująco dużo wspólnych, bo aż 9 naliczyłem

No to zaskakująco dużo, ale zapytam tylko w top 50 czy w całym moim zestawie.

no jednak 4 spoza top50

(14.08.2023 01:35 PM)kajman napisał(a):  Pendragon to w zasadzie nic dziwnego. Bardzo możliwe, że jakaś płyta by u mnie jeszcze była gdybym miał czas i chęć z nimi się zapoznawać (pewnie kiedyś jeszcze coś od nich sprawdzę).

w sumie to samo mógłbym napisać o Window of Life, pewnie nawet słyszałem, pewnie nawet mi się podobało, tytuł Am I Really Loosing You? nawet kojarzę, ale całość nie została w głowie nie dlatego, że słaba, tylko po prostu nie poświęciłem jej należytej uwagi

Post: #103

Miszon napisał(a):poza Aborygenem, to średnio mi pasuje ten opis. To już "Wczesna jesień" jest bardziej klimatyczna i wielowarstwowa.

Żarty sobie robisz?
Może posłuchaj sobie tej płyty, bo chyba dawno jej nie słyszałeś

Post: #104

santosz napisał(a):no jednak 4 spoza top50

Pięć wspólnych to jednak i tak dobry wynik.

Post: #105

(14.08.2023 02:51 PM)neo01 napisał(a):  

Miszon napisał(a):poza Aborygenem, to średnio mi pasuje ten opis. To już "Wczesna jesień" jest bardziej klimatyczna i wielowarstwowa.

Żarty sobie robisz?
Może posłuchaj sobie tej płyty, bo chyba dawno jej nie słyszałeś

no właśnie posłuchałem 2 miesiące temu k stąd moje zdanie się o niej zmieniło, bo jakoś inaczej mi się to kojarzyło.
To ładne proste piosenki w rockowym, staromodnym (teraz) aranżu, z dużą dawką duchowego natchnienia.

Post: #106

Czyli że klimatyczne nie zaprzeczasz. I jednak dość wysublimowane generalnie jak na rocka. Więc chyba się jednak trochę zgadza.
Ja w każdym razie też słuchałem całkiem niedawno i zabrzmiała mi jeszcze lepiej niż te kilkanaście lat temu, kiedy ją w całości poznałem (bo tuż po debiucie miałem tylko "Przedmieścia").

Post: #107

Trochę mi postów jakoś uciekło więc teraz się do nich odniosę.

Miszon napisał(a):Strasznie dużo polskich płyt w tej strefie, aż dziwne że nagle taka różnorodność będzie w top7.

Polskie już się wyprztykały i będzie jeszcze tylko jedna. Poza tym Anglia i USA czyli klasyka. Czyli tylko cztery inne kraje i to tak się składa, że dwa na jednej płycie.

Miszon napisał(a):To że to było na kasetach nie przeszkadzałoby.

Ale to byłoby tak jak z Usem czyli musiałbym osobno liczyć każdą z płyt. No i przede wszystkim to taka zbieranka starych utworów. Tak zadecydowałem i tak zostanie. Gdyby to była zbieranka nagrań z ostatnich lat, jak to często niewiele lat wcześniej w Polsce bywało to co innego, ale tutaj najnowsze nagranie liczyło 6 lat. Wprawdzie będzie także płyta z nagraniami sprzed lat 25, ale to jest jednak jedna studyjna płyta a to inna bajka.

AKT! napisał(a):pendragona tutaj rozumiem, choć dla mnie nie ma odleglejszej muzyki w kontekście lat 90.,

Ja kompletnie nie patrzą kontextowo. Jeżeli płyta jest i mi się podoba to jest w topie.

AKT! napisał(a):wilki jednak mnie zbiły z tropu -- miałem do tej płyty kilka podejść i rozumiałbym, gdyby kierował tobą sentyment, ale wiem, że to niemożliwe i jestem trochę skołowany

Miszon napisał(a):W sumie też mi jakoś Wilki do kajmana nie pasują.

Yacy napisał(a):Wilki mnie zawsze dziwiły u kajmana, nie tyle obecność co pozycja!

No i kompletnie nie mam pojęcia czemu.

neo01 napisał(a):Klimatyczne, wysublimowane granie, niebanalne kompozycje

Dokładnie. Kawałek naprawdę dobrze zagranego, solidnego rocka.

AKT! napisał(a):tego turnaua mam na szortliście do finałowych odsłuchów, ale to nie jest całościowo płyta na moje top 50, nie ma się co oszukiwać

Po części rozumiem, po części mnie to dziwi, bo wydaje mi się, że wysoko cenisz podobną muzykę. Ale może nie w kontekście l. 90-tych.

AKT! napisał(a):debiut tori amos jest udany, ale mnie jednak w całości trochę męczy

Mnie nie, ale rozumiem, że może. Swoją drogą Tori odkryłem wstecznie. W l. 90-tych to co poznawałem mijało się ze mną. Spodobała mi się dopiero płyta z coverami. A potem odkrywałem wcześniejszą Tori. Wyrywkowo, bo jej płyty z tego okresu poznawałem dopiero przy okazji tego topu. Dwie ostatnie sobie podarowałem, ale pewnie jeszcze do nich wrócę.

AKT! napisał(a):ten santana [...] to kolejny znak zapytania w mojej głowie

No i tego nie rozumiem. Dlaczego, skoro ją całkiem dobrze oceniasz?

AKT! napisał(a):twoich surowych numerycznych kryteriów

A mógłbyś mi przybliżyć to określenie bo nie rozumiem o co Tobie chodzi.

Yacy napisał(a):Kaja wg mnie nisko w stosunku tego czego bym się spodziewał u Ciebie.

Czy Tobie chodzi o Khadję, bo nic innego mi tutaj nie pasuje. 11 miejsce to jest nisko? Z pewnych względów nie mogło być wyżej (także dlatego, że dziesięć innych płyt oceniłem wyżej; niektóre nawet znacznie bardziej (i są tam tylko trzy płyty, które były u mnie w topach, dwie w zagranicznym, dwie w ogólnym).

Yacy napisał(a):z top 40 u mnie będzie 6 płyt

Bardzo dobry wynik

Yacy napisał(a):w tym dwie z ostatnio prezentowanej czwórki!

To chyba wiadomo jakie, szczególnie że ewentualna trzecia była u Ciebie na dalszych miejscach.

Yacy napisał(a):Renata cieszy, ale raczej nie zaskakuje zważywszy na to kto odpowiadał za muzykę

Chyba podczas topu Renaty nie wiedziałem o tym. Po prostu są to moje klimaty i jak dowiedziałem się, kto przy nich majstrował to po części wiem dlaczego.

neo01 napisał(a):mogą dziwić Blade Loki

No cóż, dęciaki robią tam niesamowitą robotę i są doskonale wpisane w świetną całość.

neo01 napisał(a):uwielbienie "Wczesnej jesieni"

Bo to jest rewelacyjny kawałek. Textowo nie powala, ale wiesz, jak ja traktuję texty.

Miszon napisał(a):To ładne proste piosenki w rockowym, staromodnym (teraz) aranżu, z dużą dawką duchowego natchnienia.

A kto powiedział, że ładne proste piosenki nie mogą być dobre. Do tego jak już pisałem to dobry kawałek rocka. A duchowe natchnienie przekłada się na klimat.
Ale się rozpisałem. Wobec tego kolejne płyty w następnym poście, a podium kiedyś. Muszę jeszcze raz przesłuchać bo ostatnie przesłuchanie trochę mi namieszało, a na czym jak na czym to na kolejności na podium to mi zależy, szczególnie że mają one sporą przewagę nad resztą (chociaż jedna z nich do finału przystąpiła z drugiej dziesiątki, no ale była przesłuchiwane jako pierwsza i jeszcze nie wypracowałem sobie dokładnie ocen).

Post: #108

No cóż, wygląda na to, że jednak Yacy dziwił się niesłusznie, bo nie wziął pod uwagę pewnego drobiazgu (chyba że nie o tą panię mu chodziło). Ale to nieco niżej.
7. Jan Garbarek & Anouar Brahem & Shaukat Hussain - Madar
W kwestii formalnej Hussain nie firmował swoim nazwiskiem płyty, ale postanowiłem go wymienić.
60z. Zestaw instrumentów na tej płycie jest niewątpliwie oryginalny i egzotyczny: saxofony, oud i tabla. Powoduje to, że muzyka w brzmieniu jest mocno orientalna i niezwykle klimatyczna. I chociaż w poprzednich topach wyżej stawiałem 12 Moons to tym razem jednak te klimaty (i wirtuozeria muzyków) oddziaływały na mnie niesamowicie.
6. Khadja Nin - Khadja Nin
5. Grzegorz Turnau - Pod światło
Napisałem wcześniej, że cztery płyty Grzegorza z tego okresu nie miały u mnie szans. No ale wydał sześć i ta jedna okazała być się moim numerem 1 pana Grzegorza i najlepszym polskim albumem tej dekady. Zasłużyła sobie na to, bo to bardzo dobra płyta bez słabych punktów. Zawsze dla mnie największymi kilerami były Pamięć (no może nie zawsze bo w czasach kiedy był na LP3 zupełnie nie rzucił mi się w uszy) i Cichosza, ale teraz dorównywały tej dwójce chociażby Bajka, Odkrywci i Kawałek. W topie Turnaua obydwie płyty szły łeb w łeb, ale tym razem Pod światło wypadło znacznie lepiej.
4. Khadja Nin - Ya…
Jako wykonawca to Khadja jest największą gwiazdą tego topu. Umieściła trzy płyty bardzo wysoko. Co do dwóch mogłem to przewidzieć, nie miałem pewności co do debiutu, bo znałem tylko pięć utworów, które później się na składance Sambolera. Jednak okazało się, że pozostałe nie ustępują tym już mi znanym i otrzymałem kapitalną porcję afrykańskiej muzyki. Od pierwszego do ostatniego utworu było równo. Żadnego słabszego momentu. Wypadło to lepiej niż debiut. Z kolei Ya... już znałem i nawet była w moich topach (45z, 30o). Miałem nieco problemów z przesłuchaniami, bo na fai (dla wygody z niej korzystałem bo była tam większość płyt, których inaczej musiałbym szukać w innych miejscach) była późniejsza o dwa lata reedycja ze zmienionymi dwoma utworami (Kuji Fondeya i Shadow Man zamiast lepszej wersji znanej z Ya Pili Hai i Sailing) i musiałem przeskakiwać na tubę. Jednak jakoś sobie poradziłem i zachwycałem się kolejną porcją afrykańskiej muzyki z małą domieszką europejskiej. Zaczęło się od kapitalnej i znanej mi z LP3 mamy, a potem wcale nie było gorzej. W klimat wpisały się świetnie dwa covery - znany z wykonania Roda S. Sailing i Damu Ya Salam (kiedy pierwszy raz usłyszałem stwierdziłem, że skądś to znam i (wprawdzie nie od razu) doszedłem, że to zmieniona wersja Russians Stinga. 11 utworów i trzy kwadranse kapitalnej muzyki wystarczyły tylko na czwarte miejsce.

A w top 3 dwie bardzo dobrze znane (przynajmniej tak mi się wydaje) płyty i jedna, której nawet być może wykonawcy niektórzy nie znają. Z tych płyt liczę, że jedno u kogoś się załapie, ta druga ze znanych to raczej nie. Ale to jutro, może nawet pojutrze.

Post: #109

Cytat:A kto powiedział, że ładne proste piosenki nie mogą być dobre. Do tego jak już pisałem to dobry kawałek rocka. A duchowe natchnienie przekłada się na klimat.

oczywiście, że ładne proste piosenki mogą być dobre. Ale jakoś nie pasuje mi to do wysublimowanych i klimatycznych. Bo wilkowe uduchowienie nie jest za bardzo klimatyczne. Po prostu jest w tym jakiś pierwiastek religijny. Ale "Wczesna jesień" jest dużo bardziej klimatyczna. Co zresztą odkryłem dopiero po ponad 20 latach, jak wyszło, to nie znosiłem tego numeru, jedyne co tolerowałem to (świetna) solówka.

Post: #110

Garbarka się jeszcze spodziewałem, ale nie z Brahemem! Khadja Nin widzę króluje w zestawieniu.

Post: #111

Miszon napisał(a):oczywiście, że ładne proste piosenki mogą być dobre. Ale jakoś nie pasuje mi to do wysublimowanych i klimatycznych.

A ja nie widzę tutaj żadnej sprzeczności. Czy wysublimowane musi oznaczać skomplikowane. No i aż tak proste to one nie są. No i przede wszystkim klimatyczne to już w ogóle skomplikowane być nie muszą.

Miszon napisał(a):Co zresztą odkryłem dopiero po ponad 20 latach

Mi tam od razu przywaliła i przebiła wszystko co było wcześniej (i nic później też startu nie ma).

Miszon napisał(a):Garbarka się jeszcze spodziewałem, ale nie z Brahemem!

A dlaczego nie z Brahemem? To jak najbardziej moje klimaty.

Miszon napisał(a):Khadja Nin widzę króluje w zestawieniu.

Ale więcej płyt nie wydała.

Post: #112

kajman napisał(a):Miszon napisał(a):
Co zresztą odkryłem dopiero po ponad 20 latach
Mnie* tam od razu przywaliła i przebiła wszystko co było wcześniej (i nic później też startu nie ma).

A mnie początkowo kawałek bardzo się podobał jako mocny otwieracz płyty, ale jakoś z czasem jego siła oddziaływania mocno osłabła i teraz to dla mnie taki ich średniak raczej.
*pozwoliłem sobie poprawić

Post: #113

Jak czytam Mnie tam zaraz przywaliła to kojarzy mi się ściana, która runęła i mnie przygniotła. Może to i poprawnie, ale idiotycznie to brzmi.

Post: #114

W tym przypadku akurat tak wyszło, ale zazwyczaj raczej pewnie nie miałbyś takich skojarzeń. A mnie to "mi" akcentowane mocno razi, jak je na forum dość często widzę...

Post: #115

neo01 napisał(a):Masz pewnie po prostu inny gust, przynajmniej w tych obszarach

to oczywiste, natomiast nie układają mi się te wilki z resztą tego zestawienia po prostu

kajman napisał(a):Po części rozumiem, po części mnie to dziwi, bo wydaje mi się, że wysoko cenisz podobną muzykę. Ale może nie w kontekście l. 90-tych.

turnau mnie naprawdę ujmuje w mniejszych dawkach, ale całe płyty zawsze mnie przerastały -- nie miałem nigdy takiej wkrętki w jego muzykę, żeby je połykać z przyjemnością -- to mi stoi na drodze, mimo że większość utworów na tym krążku jest naprawdę dobra

Post: #116

AKT! napisał(a):natomiast nie układają mi się te wilki z resztą tego zestawienia po prostu

No to ciekawym, jak będzie Tobie pasowało moje (chyba, bo właśnie słucham po raz ostatni w topie tych płyt) moje miejsce trzecie. A pierwsze to już kompletnie nie mam pojęcia, bo moim zdaniem to płyta kompletnie różna od pozostałych.

Post: #117

(09.08.2023 10:23 AM)kajman napisał(a):  50. Radiohead - The Bends

na granicy mojego top 5 płyt zespołu, ale to wciąż znakomity album

(09.08.2023 10:23 AM)kajman napisał(a):  49. Björk - Post

"oh it's so quiet" i "hyperballad" to bangery zawsze robiące wrażenie i dlatego jest to drugi najlepszy album Björk tuż za "vespertine"

(10.08.2023 09:27 AM)kajman napisał(a):  41. Nick Cave & The Bad Seeds - Let Love In

słuszny wybór, to bardzo różnorodny krążek, ale każdy utwór posiada pewien wspólny mianownik, którym jest naturalnie klimat brudnych uliczek birmingham

(10.08.2023 05:47 PM)kajman napisał(a):  38. Talk Talk - Laughing Stock

nigdy mi się talk talk nie podobało, ale planuję kolejne (bodaj dziesiąte) podejście

(12.08.2023 01:20 PM)kajman napisał(a):  27. Portishead - Dummy

szkoda że tak nisko, niewiele jest na tym łez padole bardziej klimatycznych płyt

(13.08.2023 10:31 PM)kajman napisał(a):  15. Grzegorz Turnau - To tu to tam

dla mnie "natężenie" jest tu w sumie numerem 1, może obok "brackiej", natomiast choć przepadam za tą płytą, to chyba nie na tyle by jej słuchać regularnie

(14.08.2023 08:34 AM)kajman napisał(a):  8. Wilki - Wilki

brzmi to trochę jak przeboje rodem z RMF fm, ale powiedzmy że przeboje całkiem słuchane (faktycznie oprócz "son of the blue sky")

Post: #118

Dyfeomorfizm napisał(a):na granicy mojego top 5 płyt zespołu, ale to wciąż znakomity album

Dyfeomorfizm napisał(a):dlatego jest to drugi najlepszy album Björk tuż za "vespertine"

Tu nam się inne kolejności ułożyły, bo Bends to mój nr 1 RH, a Post raczej do top 5 Bjerki by nie wszedł.

Dyfeomorfizm napisał(a):nigdy mi się talk talk nie podobało, ale planuję kolejne (bodaj dziesiąte) podejście

Dziwny to zespół, bo od pierwszej do ostatniej płyty zrobił ogromną drogę muzyczną i ciężko poznać po skrajnych, że to ten sam zespół. Dla mnie najlepsza jest przedostatnia płyta, potem ostatnia czyli ta, a pierwszej i w znacznym stopniu drugiej za bardzo nie jestem w stanie słuchać.

Dyfeomorfizm napisał(a):szkoda że tak nisko

Jakoś tak wyszło.

Dyfeomorfizm napisał(a):brzmi to trochę jak przeboje rodem z RMF fm

Jakoś mi do tego radia kompletnie nie pasują, na moje to jednak inne klimaty.

Post: #119

Ciężko się porównuje tak różne od siebie płyty, ale metodą krzyżową jakoś mi się udało. Przy czym po ostatnim przesłuchaniu zmieniło się miejsce 2 z 3. Nota bene płyty z miejsca trzeciego nie znałem wcześniej w całości, miejsce drugie być może raz słyszałem (ale pewności nie mam).
3. Kingdom Come - Jam
W 1970 roku Arthur Brown zakłada nową grupę o nazwie Kingdom Come. Zespół jeszcze bardziej awangardowy niż jego poprzednia. Łączy psychodelię z progiem mieszając to w experymentalnym sosie. Niestety nie udaje mu się znaleźć wydawcy. Kolejne trzy płyty wychodzą, a Jam musi odczekać 25 lat, żeby płyta pojawiła się na rynku. Pewnie zainteresowali się nią tylko koneserzy i fani. Dla mnie brzmi rewelacyjnie, chociaż trochę mi przeszkadza brzmienie nadmiernie wykorzystywanych klawiszy, co zakończyło się obsunięciem o jedno miejsce w tabeli.
2. 4 Non Blondes - Bigger, Better, Faster, More!
Wielka porcja kapitalnego rocka. Zagranego z zębem, z kapitalnymi kompozycjami. Niestety nagrali tylko jedną płytę. Nagrali, bo jedną z wykonawczyń podstawowego składu zastąpił mężczyzna. Ale wszystkie utwory są autorstwa pań, które tworzyły pierwotny skład zespołu (przy jednym współautorką jest nowa perkusistka). I niestety na tym się skończyło. Zespół wydał jeszcze tylko bodajże dwa covery i się rozpadł. Największym przebojem było What's Up, ale inne utwory wcale nie brzmią gorzej. Trudno mi wskazać najlepszy utwór, łatwiej tą dwójkę, która lekko odstaje.
1. Vangelis - 1492: Conquest Of Paradise
Z twórczości Vangelisa w tym stuleciu słyszałem tylko trzy lub cztery płyty (w tym Friends z Andersonem, a co do Chariots to nie mam pewności) i trzy bardzo wysoko cenię. Z tej dekady znam tylko tą i raczej na razie nie planuję poznawać następnych, bo nagrał ich razem mnóstwo. Dlaczego akurat ta? W 1992 roku byłem na dwóch filmach o Kolumbie i jeden z nich był beznadziejny, a drugi znakomity. Tak, nie lubię filmów biograficznych, ale ten jest wyjątkiem (za dużo by pisać dlaczego). I jest tak, że z niewielu filmów pamiętam, że była tam muzyka, ale tutaj pamiętam wrażenie, jakie dodała do sceny zawieszania dzwonu (ale nie jestem w tej chwili stwierdzić, który to był utwór). W każdym razie na pewno to spowodowało, że poznałem muzykę z tego filmu. I mimo że jest to muzyka stworzona na konkretne potrzeby filmu to każdy utwór broni się jako samodzielna i integralna całość. Trochę słabiej od reszty wypada za długi zamykacz, ale to tylko przez porównanie z resztą muzyki.

Post: #120

(15.08.2023 11:54 AM)kajman napisał(a):  1. Vangelis - 1492: Conquest Of Paradise

Szok i niedowierzanie!


P.S. mam to nawet na kasecie (nie wiem skąd, bo nie ja ją kupowałem) i nawet słuchałem tego kiedyś, ale jakoś bez emocji, no ale film rzeczywiście może być mocnym argumentem, mimo że oceniasz tradycyjnie jako integralną całość