Post: #17

30. 141|10 Robbie Williams - Go Gentle (Swings Both Ways)
odsłuch
10 1 1 3 6 8 8 8 11 13

Single man

„Go Gentle” zbudowane w tradycyjnej staromodnej piosenkowej oprawie, korzysta delikatnie z osiągnięć swingu. Dokładając do tego rasowe wykorzystanie fortepianu kojarzące się bezpośrednio z zespołem Keane, zgrabne wypełnienie instrumentami smyczkowymi i dętymi oraz słodziutkie pogwizdywanie łatwo sobie wyobrazić jak brzmi ten utwór.


29. 153|13 Empire Of The Sun - Alive (Ice on the Dune)
odsłuch
19 15 11 7 5 1 1 2 5 10 12 14 18

Jestem kiczowaty i fantastycznie się z tym czuje

Kolorowi niczym jarmarczne koguciki. Nawet muzyka zdaje być równie tandeciarska jak te stroje. Stylizowani na kolorowe lata 80. No właśnie słowo „stylizowani” tez pasuje jak ulał, bo nie wiadomo ile w nich jest autentyczności a ile wizerunku scenicznego. Ale potrafią do siebie przekonać tym co jest najważniejsze – muzyką. A „Alive” to nic innego jak czysta zabawa w australijskim wydaniu. Do tego te wszystkie zagrywki z podwajaniem, potrajaniem wokali, z efektami echa, nakładaniem vocoderu, mnóstwem szumu, poukrywanymi harmoniami – wydawałoby się klasyczne przeprodukowanie. Ale właśnie tak miało być. Przynajmniej naiwnie w to wierzę.


28. 155|14 Girls Names - Projektion (The New Life)
odsłuch
18 15 11 8 9 4 2 4 4 6 11 12 16 19

Marzenie senne

Bodaj najbardziej adekwatny tytuł do zawartości. Bo ten utwór jest niczym projekcja aktywności mózgu w fazie rem. I najbardziej fascynujące jest to, że każdy może stworzyć do niego własną historię. Pozytywną, negatywną, koszmarną – każdy przymiotnik pasuje. Ilu słuchaczy – tyle marzeń. Dlatego delektujcie się i doznawajcie kolejnych iluminacji i omamów. A ja idę śnić.


27. 155|13 She & Him - Never Wanted Your Love (Volume 3)
odsłuch
19 17 11 7 2 1 1 3 6 8 10 15 18

Słoneczko na zachodzie, dziewczyno odprowadź mnie!

Przedstawiciele szkoły szykownego i rozkosznego piosenkopisarstwa lat 60. Ona – klasyczna dziewczyna z sąsiedztwa, w której podkochiwali się wszyscy chłopcy w okolicy. On – taki trochę nadziany wielkomiejski pan. Razem – elegancki duet, któremu klasy mogłaby pozazdrościć niejedna para. Tworzą niezwykle pogodną i radosną muzykę, która swoja lekkością pobudza do działania. Coś niczym przyjście wiosny po paskudnej, srogiej zimie. Cóż, dwóch wcześniejszych płyt wciąż nie znam i w końcu trzeba to nadrobić – jestem im to winien.


26. 156|12 Queens of the Stone Age - I Sat By The Ocean (...Like Clockwork)
odsłuch
17 12 9 1 1 4 3 5 7 9 11 17


25. 158|14 Queens of the Stone Age - My God Is The Sun (...Like Clockwork)
odsłuch
20 18 12 10 6 3 4 2 3 6 9 11 14 18

Obrońcy uciemiężonych

Tak się złożyło, że oba utwory QOTSA wylądowały obok siebie, więc potraktuje je hurtowo. Co tu kryć takiego prawdziwego rocka na mej liście trudno spotkać. Jakieś „pararocki”, kulawe, niedołężne, na siłę podciągane do takiej kategorii jak najbardziej są. Ale typowego łojenia absolutnie brakuje. I w tym miejscu pojawia się luka, którą ktoś mógł, nie zaraz… źle mówię, POWINIEN wykorzystać. Niewielu chętnych jednak się pojawiło. Szczęśliwie z odsieczą przybył Josh Homme ze swoja świtą.

"I Sat By The Ocean" – typowy przedstawiciel rocka przyjaznemu radiu. Wręcz oczywisty wybór na singla, bo riff zgrabny, utwór bardzo melodyjny, ale na szczęście z odpowiednim zacięciem jakiego na rynku brakuje. Wszystko wyważone w odpowiednim stopniu. Rzecz jasna to najbardziej przystępny utwór na płycie, bo jakże mogłoby być w przypadku moich wyborów z płyty.

"My God Is The Sun" – to już typowe rockowe łojenie z jajem. Petarda, która rośnie z każdym odsłuchem. I można sobie pisać, że gitary, że bass, że Josh brzmią fenomenalnie itd. Ale perkusja wygrywa wszystko! Dave Grohl, którego tutaj ściągnęli jednak jest królem absolutnym i niepodważalnym.


24. 160|10 Prefab Sprout - The Best Jewel Thief in the World (Crimson/Red)
odsłuch
18 6 4 2 2 1 1 3 6 7 ...

Kawiarniany towarzysz rozmów

Pisanie piosenek jest jak jazda na rowerze – tego zapomnieć się nie da. Utwór nie mniej elegancki niż broda wokalisty. Wdzięk, styl, czar, szyk, tym Cię zdobędziemy w mig. Słuchając tego czuję się… staro. Bo czyż ta gracja jaka płynie z tego utworu, nie jest bardziej odpowiednia dla osób w wieku +40? Cóż podsumuje to innym frazesem: „jak dobrze być dziadkiem…” Tylko gdzie podziało się moje 20 lat życia?!


23. 162|13 Arcade Fire - Reflektor (Reflektor)
odsłuch
17 11 7 2 5 4 5 7 8 8 12 10 15

Najgorsze jest jednak to, to Twoje rozczarowanie…

Trzeba otwarcie powiedzieć, to są najwięksi przegrani tego zestawienia. Grupa która miała walczyć o zaszczyty, skończyła w trzeciej dziesiątce zestawienia. Pytanie dlaczego tak się stało chyba zawsze pozostanie bez odpowiedzi. Bo faktycznie oni nie zasłużyli sobie na takie potraktowanie. „Reflektor” jest utworem doskonałym. Łączy w sobie disco lat 70, nową falę lat 80 i Pulpowe rozumienie britpopu z płyty Diffrent Class. Czyli wszystko co leży w mym poczuciu dobrego smaku. No cóż, serce boli, że tak nisko i chociaż przychodzi to ciężko to jednak pogodzić się z tym trzeba.


22. 171|13 Placebo - Loud Like Love (Loud Like Love)
odsłuch
19 15 4 1 2 3 4 4 5 6 9 14 16

Bezpiecznie, ale z rozkoszą

Ostatecznie pozbyli się z siebie wszelkiej zadziorności jaka w nich jeszcze pozostawała na „Battle for the Sun” (chociażby tytułowy utwór właśnie). Starli się sterylną, grzeczną w brzmieniu kapelą oscylującą wokół rocka, jak ten słynny elektron Smolarek krążący wokół jądra Zbyszka Bońka. Zdawałoby się odcinanie kuponów. Ale zdecydowanie za wcześnie na takie wyroki, ponieważ nie zatracili jednego - łatwości tworzenia melodii. „Tututuru tututururu” – kurde no, zaraźliwe jak cholera. Starałem się wyrzucić to z głowy, nie dało się w żaden sposób. Ponadto sam Brian Molko zdaje się być w bardzo dobrej formie wokalnej, kto wie czy nie w lepszej niż na najbardziej cenionych przeze mnie płytach.


21. 173|14 John Newman - Love Me Again (Tribute)
odsłuch
18 14 11 6 5 3 2 2 4 8 7 9 13 19

W poszukiwaniu stylu

Już niemal tradycja jest, że coś medialnego dość wysoko pojawić się u mnie musi. W tym roku padło na utalentowanego młodego Brytyjczyka, który - jak twierdzi wielu – jest objawieniem na scenie muzycznej. Bo chodzi o to, że ma swój styl muzyczny? Zgoda, bo rzeczywiście ma. Śmiało stąpa na granicy roztańczonego soulu i popu, aranżuje piosenki lekkie, łatwe i niesamowicie wpadające w ucho – „Love Me Again” łączące w sobie żwawe pianino, dęciaki, świetną rytmiczna perkusję i przygrywki gitarowe jest tego przykładem modelowym. Sięga po modne zagrywki – chociażby ten wooblujący mostek w 2:45. Ponadto ma niezwykle charakterystyczną i zapamiętywaną nosową barwę głosu. Szkopuł w tym, że jest wtórny. Boleśnie wtórny. Zatrważająco wtórny! Bo już kolejne single jadą w oparciu o ten sam schemat co pierwszy przebój. Osobno piosenki się bronią. W zestawieniu na płycie, przykro mi ale nie. I to ma być to wielkie objawienie? Zrobić kilka piosenek w stylu kopiuj-wklej i zbierać pochwały? Chłopak ma wszystko aby osiągnąć sukces i trzymam kciuki aby go osiągnął. Tylko niechaj weźmie się w garść i zacznie naprawdę urozmaicać swoje pomysły. Cóż, trzeba liczyć, że to tylko grzechy młodości.