Post: #41

25. Sonic Youth "Goo" (1990)

24. Smashing Pumpkins "Siamese Dream" (1993)

zbiór znakomitych piosenek, szczególnie "today" z każdym rokiem zyskuje coraz zaszczytniejsze miejsce w sercu mym

23. Neutral Milk Hotel "In the Aeroplane Over the Sea" (1998)

22. Belle and Sebastian "If You're Feeling Sinister" (1996)

piękna melancholia przy tym z niewytłumaczalnych przyczyn najlepsza technicznie płyta zespołu, mimo że tworzy do dziś

21. Gillian Welch "Revival" (1996)

Post: #42

już chciałem pisać, że ta piątka jest emancją nie-moich najnisów, ale belle & sebastian trochę to stwierdzenie złagodzili, a gillian welch zadała mu kłam
niemniej neutral milk hotel to album, przy którym dałem za wygraną, jeśli chodzi o próby dojścia do istoty fenomenu -- koniec końców nie wszystko muszę rozumieć
smashing pumpkins nigdy nie słuchałem więcej niż odrobinę, trudno mi wyobrazić sobie zespół okołorockowy bardziej mi od nich obcy, chociaż pewnie coś by się w tej materii znalazło
sonic youth są bardzo ok, ale nigdy nie miałem zajawki, żeby słuchać ich ponad zaspokojenie jakiejś bardzo elementarnej ciekawości

Post: #43

fenomen NMH sprowadza się do tego, że płyta łączy krawędziowe, a przy tym bardzo chwytliwe i zapadające w pamięć teksty (I LOVE YOU JESUS CHRIST albo całe "holland 1945") z potężnymi, w jakimś sensie apokaliptycznymi dęciakami i generalnie szatą instrumentalną, którą przeciętny młody chłopiec mógłby określić mianem epickiej, a przy tym zawiera wszystkie indie bajery (bardzo kiepski technicznie, ale zarazem bardzo emocjonalny i niemożliwy do samodzielnego odtworzenia wokal, szmery, kilka wstawek rodem z garażu), które wywołują wrażenie obcowania z czymś niesztampowym - wbrew pozorom połączenie wszystkich tych trzech komponentów zdarza się bardzo rzadko

tldr - brak talentu został zasłonięty tak spektakularnymi i oryginalnymi rozwiązaniami, że finalnie ciężko powiedzieć, czy rzeczywiście można mówić o braku talentu

Post: #44

taka dość RYMowa ta lista, (sporo tych płyt stamtąd kojarzę a nawet co nieco słuchałem), też tam kiedyś spędzałem więcej czasu, ale jakoś się zraziłem do tamtejszych ocen czy bardziej rankingów opartych na tych ocenach, ale zdaję sobie sprawę, że wynika to bardziej z różnicy gustów moich a użytkowników RYMa

np. ten Death to fajna płyta, na pewno kultowa, ale uważam, że w kategorii technicznego metalu są lepsze rzeczy

Post: #45

z bólem przyznam, że inspiracje są bardziej pitchforkowe niż rymowe, ale oczywiście rankingi rymu regularnie przeglądam i staram się dość uważnie i po kilka razy każdą wysoko ocenioną tam płytę przesłuchiwać, stąd do części czuję sentyment, a część po pewnym czasie wpisała się w moje rozumienie klasyki (jak ten death właśnie), stąd zawsze u mnie zbieżność z nimi

Post: #46

Mój faworyt tutaj to zdecydowanie NMH, przy czym Gillian w ogóle nie znam (więc nie wiem, czy by mi podeszła).

Dyfeomorfizm napisał(a):inspiracje są bardziej pitchforkowe niż rymowe

Moje nie mogą być ani takie ani takie, bo wiem tylko że coś takiego istnieje. Nigdy nie zaglądałem.

Post: #47

20. Cocteau Twins "Heaven or Las Vegas" (1990)

19. The Notorious B.I.G. "Ready to Die" (1994)

każdy utwór to klasyk, a do tego kilka można potraktować jako intrygujący program przyrodniczy - kiedyś byłem wobec tej płyty sceptyczny, ale mój opór już całkowicie zniknął, a gdyby niniejszy top odbywał się za kilka lat to pewnie biggie trafiłby do top 10

18. Janet "The Velvet Rope" (1997)

17. Orbital "Orbital [Brown Album]" (1993)

zapomniałem o tej płycie i nawet zapomniałem że jej dawno temu słuchałem, ale na szczęście pojawiła się w jednej prezentacji (choć chyba niestety bez punktów) i dzięki temu pojawiła się również w moich słuchawkach, jak widać z efektem co najmniej świetnym

16. American Football "American Football" (1999)

Post: #48

Dyfeomorfizm napisał(a):do tego lubiana przez kilka osób na forum tymże

Też lubię, ale dla mnie startu do DCD nie ma.

Post: #49

15. Wu Tang Clan "Enter the Wu-Tang (36 Chambers)" (1993)

14. Portishead "Dummy" (1994)

długo traktowałem tą płytę jako numer jeden portishead i ten top nie przyniesie żadnej zmiany w tym aspekcie, natomiast dzięki niemu przesłuchałem uważnie całej trójki i czuję, że "dummy" może zostać brutalnie zdetronizowane - ale dziś jeszcze użyje biesiady, wszak jest jedną z bardziej klimatycznych płyt epoki

13. Maxwell "Maxwell's Urban Hang Suite" (1996)

12. Swans "White Light From the Mouth of Infinity" (1991)

swansi w albumie nietrwającym kilku godzin, a przy tym w formie z "to be kind" i "soundtrack for the blind" z najlepszych momentów - oby jeszcze kiedyś poszli tą drogą

11. Dead Can Dance "Aion" (1990)

Post: #50

Dyfeomorfizm napisał(a):12. Swans "White Light From the Mouth of Infinity" (1991)

Lubię ten zespół. W jednych nagraniach mniej, w drugich bardziej, ale całościowo dyskografią się nie zajmowałem i raczej na razie nie zanosi się na to, że się zajmę.

Dyfeomorfizm napisał(a):14. Portishead "Dummy" (1994)

Świetna płyta, moja ulubiona (chociaż Portishead mocno nie odstaje) w ich dorobku. To taki trip hop, ktory pasuje mi najbardziej.

Dyfeomorfizm napisał(a):11. Dead Can Dance "Aion" (1990)

Tutaj najlepsza z 90-tych, ale nie jestem pewien w tej chwili czy któraś wcześniejsza by jej nie przebiła.
Swoją drogą jako ciekawostkę dodam, że u mnie te dwie płyty są koło siebie - na 27 i 28.

Post: #51

Moja ulubiona Portishead to live Roseland NYC .

Post: #52

Ja płyt live w zasadzie nie słucham, a już na pewno nie oceniam. Wyjątkiem mogą być płyty z materiałem, którego nie ma (nawet we fragmentach) na płytach studyjnych.

Post: #53

"aion" to jedyne dcd, do którego wróciłem z okazji topu i to naprawdę ładna płyta, niecodzienna z pewnością, ale jakoś wciąż zbyt odległa ode mnie -- pewnie bym ją rozważał poważniej do pełnej setki

tych swansów nie słuchałem nigdy, jakoś nie myślałem o nich przed powrotem w 2010 na poważnie, teraz widzę, że przecież w 1996 było "soundtracks for the blind", duży brak merytoryczny z mojej strony -- dam sobie kiedyś na pewno, wierzę

uwielbiałem maxwella w liceum, mam nawet ten album i kolejne na cedekach; słuchałem ostatnio dwukrotnie "embryi", bo to był ten maxwell, który mnie zawsze najbardziej elektryzował, ale jakoś nie potrafiłem wczuć się w niego emocjonalnie; ale bardzo mnie cieszy ten nieoczywisty, kunsztowny wybór

słuchałem kiedyś tego american football, ale nic mi po tym odsłuchu nie zostało; zawsze podobała mi się okładka, ale jakoś sam krążek umknął mi tym razem; zaraz sobie włączę

miło widzieć janet, chociaż mnie bliżej do tej drugiej płyty

wu-tang i notorious to absolutna klasyka hip hopu lat 90. i może dlatego bardziej te płyty doceniam niż lubię, bo one na tyle same tworzyły ten kontekst, że nie mogły poza niego wychodzić, a ja najbardziej lubiłem rap, który trochę igrał ze swoją formułą; wiadomo, że w latach 90. to było trudniejsze; może dlatego ogólnie wolę rap z lat 00-wych aż do dzisiaj niż ten 90sowy

cocteau twins ładne; kiedyś totalnie tego nie chwytałem, ale kilka lat temu przeprosiliśmy się i już się lubimy

ogólnie dobra dyszka, chociaż niezbyt się pokrywa z tym, co sam wybrałem

Post: #54

(25.09.2023 12:21 PM)kajman napisał(a):  

Dyfeomorfizm napisał(a):11. Dead Can Dance "Aion" (1990)

Tutaj najlepsza z 90-tych, ale nie jestem pewien w tej chwili czy któraś wcześniejsza by jej nie przebiła.

przesłuchałem niegdyś wszystkie ich płyty, ale nie pamiętam na której co się znajduję, dlatego nie wiem gdzie w całej dyskografii uplasowałby się "aion", ale na pewno wolę go od "labirynth", które oczywiście też jest niczego sobie

(25.09.2023 03:03 PM)AKT! napisał(a):  tych swansów nie słuchałem nigdy, jakoś nie myślałem o nich przed powrotem w 2010 na poważnie, teraz widzę, że przecież w 1996 było "soundtracks for the blind", duży brak merytoryczny z mojej strony -- dam sobie kiedyś na pewno, wierzę

wydaję mi się że mój swansowy czempion to bardzo dobre wprowadzenie do ich twórczości, bo jest na tyle treściwy (co należy u nich do rzadkości), a jednocześnie na tyle reprezentatywny stylistycznie, że jak nie siądzie to można bez większych wyrzutów sumienia i bez poczucia straconego dnia odpuścić sobie resztę; ale wierzę że nie będzie takiego problemu, bo jest to potężny krążek

(25.09.2023 03:03 PM)AKT! napisał(a):  uwielbiałem maxwella w liceum, mam nawet ten album i kolejne na cedekach; słuchałem ostatnio dwukrotnie "embryi", bo to był ten maxwell, który mnie zawsze najbardziej elektryzował, ale jakoś nie potrafiłem wczuć się w niego emocjonalnie; ale bardzo mnie cieszy ten nieoczywisty, kunsztowny wybór

trochę liczyłem że będzie również u Ciebie, no ale może jeszcze kiedyś polubisz bardziej

(25.09.2023 03:03 PM)AKT! napisał(a):  słuchałem kiedyś tego american football, ale nic mi po tym odsłuchu nie zostało; zawsze podobała mi się okładka, ale jakoś sam krążek umknął mi tym razem; zaraz sobie włączę

mnie się z każdym przesłuchaniem podoba bardziej i powszechnie adorowany otwierający utwór w żadnym wypadku nie dominuje nad resztą tak jak z różnych zestawień by wynikało

(25.09.2023 03:03 PM)AKT! napisał(a):  ja najbardziej lubiłem rap, który trochę igrał ze swoją formułą

moja przygoda z rapem rozpoczęła się de facto od "atrocity exhibition" danny'ego browna, które stało się i do dziś jest dla mnie środkiem ciężkości oraz głównym punktem odniesienia dla całego gatunku, a ponieważ ciężko znaleźć wiele bardziej igrających z formułą płyt, to z perspektywy moich początków wu-tang clan i biggie jawią mi się nieironicznie jako hip hop niestandardowy

(25.09.2023 03:03 PM)AKT! napisał(a):  ogólnie dobra dyszka, chociaż niezbyt się pokrywa z tym, co sam wybrałem

w następnej powinno być pod tym względem lepiej

Post: #55

włączyłem sobie wczoraj american football, dwukrotnie, zabrzmiało mi naprawdę nieźle -- nie udało mi się jeszcze w tę muzykę wniknąć, ale na pewno wrócę niebawem po więcej

Dyfeomorfizm napisał(a):moja przygoda z rapem rozpoczęła się de facto od "atrocity exhibition" danny'ego browna, które stało się i do dziś jest dla mnie środkiem ciężkości oraz głównym punktem odniesienia dla całego gatunku

to bardzo specyficzny punkt odniesienia, bo dla mnie to właśnie taka płyta, która w tę konwencję wjeżdża tirem, ale może z tego punktu odniesienia właśnie sama konwencja wydaje się ciekawa; ja zaczynałem słuchanie hip-hopu od rzeczy dość sztampowych (z braku lepszego określenia), w które wpisuje się większość tych kamieni milowych lat 90. -- nie twierdzę, że to złe płyty, ale w 2023 roku mogę na szczęście już do nich nie wracać

Dyfeomorfizm napisał(a):wydaję mi się że mój swansowy czempion to bardzo dobre wprowadzenie do ich twórczości, bo jest na tyle treściwy (co należy u nich do rzadkości), a jednocześnie na tyle reprezentatywny stylistycznie, że jak nie siądzie to można bez większych wyrzutów sumienia i bez poczucia straconego dnia odpuścić sobie resztę; ale wierzę że nie będzie takiego problemu, bo jest to potężny krążek

zapisane!

Dyfeomorfizm napisał(a):trochę liczyłem że będzie również u Ciebie, no ale może jeszcze kiedyś polubisz bardziej

u mnie często zajawki zataczają koło, więc nie można tego wykluczyć

Post: #56

10. Nick Cave and The Bad Seeds "Let Love In" (1994)

09. Elliott Smith "Either / Or" (1997)

"angeles" i "between the bars" to kolejno drugi i trzeci najlepszy utwór elliotta, a możliwe że na 4 i 5 miejscu też byłoby coś z tej płyty

08. Massive Attack "Mezzanine" (1998)

07. My Bloody Valentine "Loveless" (1991)

chciałbym napisać, że jest to płyta która działa jako hermetyczna całość na przestrzeni trzech kwadransów obezwładniająca słuchacza, ale nie byłaby to prawda, wszak "only shallow" i "when you sleep" nie potrzebują reszty towarzystwa by osiągnąć ten sam efekt

06. OutKast "Aquemini" (1998)

Post: #57

Oczywiście, że cieszy Cave. Tylko on, ale to kolejny wspólny.

Post: #58

massive attack też jest wspólny, tyle że u Ciebie z drugiej strony topu

Post: #59

o, w dziesiątce jest bardziej znajomo -- spodziewałem się w sumie tego smitha tak wysoko i cieszę się, że się nie przeliczyłem

outkastów też się spodziewałem po ich topie tutaj; "aquemini" faktycznie w bezpośrednim starciu z "atliens" wychodzi obronną ręką; ja wolę tych outkastów z lat 90. wyrywkowo

o mbv pisaliśmy, wbrew pozorom na tym krążku jest sporo bardzo singlowych numerów; lata temu doszedłem do wniosku, że jest to idealnie przebojowa płyta i stoję na straży tego poglądu

a jaki cave jest ulubiony?

Post: #60

na ten moment "skeleton tree", choć przez lata prowadził "push the sky away"; ale jednak "skeleton tree" ma najbardziej perfekcyjny listopadowy klimat jaki potrafię sobie wyobrazić i w każdym utworze żongluje różnymi aspektami tejże listopadowości