Post: #6

P!NK

Topy P!nk i Nelly Furtado zaraz po sobie jednocześnie przywołują pewnie powierzchownie skojarzenia między nimi dwoma. Obie wybiły się na samym początku XXI wieku (2001/2002) kilkoma sporymi przebojami, obie potem w 2003 roku wydały nieco "ambitniejszą" płytę, która odniosła duzo mniejszy sukces, aby triumfalnie powrócić w 2006 roku. No ale na tym się skojarzenia kończą.

Do P!nk zawsze miałem szczególny sentyment ze względu na mieszanie ze sobą postmilenijnego popu, rocka i r&b, a dodatkowego charakteru jej muzyki nadaje jej swoista "terapeutyczność". Większość jej przebojów to albo imprezowe bangery, albo refleksyjne, stonowane piosenki o jej przeszłości. Poza tym trudno jej chropowaty wokal pomylić z kimkolwiek innym.

Debiutancka płyta P!nk to nic specjalnego - typowe contemporary r&b wydane w 2000 roku, wyróżniają się przede wszystkim dwa singlowe przeboje. Zwrócić uwagę mogę też na niesinglowe "Hell With Ya", które ma całkiem fajną aranżację. Trzeba przyznać, że P!nk brzmi dobrze już w tych piosenkach. Jednak już rok z kawałkiem później nadszedł przełom i płyta M!ssundaztood. Promowały ją cztery spore przeboje, każdy kolejny chyba coraz bardziej emocjonujący. "Get the Party Started" to niezapomniany bangerek, za to chyba mniej się mówi o "Don't Let Me Get Me", czyli wzorcowym "różowym" smucie, a niesłusznie, bo jest silny, ekspresyjny, podbity brzmieniowo i doskonale melodyjny. "Just Like a Pill" było u nas gigantycznym przebojem, więc nie ma co opisywać, ale jeszcze bardziej mi się podoba "Family Portrait", które jest najbardziej rozdzierającą piosenką P!nk, prawdziwym jej hymnem, subtelnie trzymającym w napięciu, nieraz przy niej płakałem.

Oprócz oczywistości, z M!ssundaztood wyróżniam dokładnie dwa niesingle, nieco inne, niż reszta płyty. Tytułowa piosenka, otwierająca płytę, kojarzy mi się ze skrzyżowaniem Becka i Uncle Crackera ("Follow Me", przebój lata 2001), a "Respect" zdradza inspiracje miami bassem z końca lat 80. i jest kolejnym bangerem.

Try This jest zatytułowane odważnie, i odpowiednio, bo to P!nk w innym wydaniu. Dwa główne single - "Trouble" i "God is a DJ" - to była taka P!nk na autopilocie, niespodzianki szykowały się dalej. Spora część płyty to sięgnięcie po brzmienia retro - soul, r&b, nieco nawet bluesa i nie siłuje się na wyścigi po listach przebojów. Najbliżej tego jest chyba "Last to Know", czyli singiel numer trzy (także numer trzy na trackliście) i od zawsze jedna z moich ulubionych piosenek P!nk - niesamowicie wyblakła i depresyjna, a jednocześnie przecież dostojna, energiczna i melodyjna.
Z tej ery twórczości pochodzi jeszcze "Feel Good Time", piosenka do kolejnego filmu o Aniołkach Charliego, wyklepanej wspólnie z lejendarnym Williamem Orbitem - jak na P!nk, dość eksperymentalna i niesztampowa, mieszająca r&b i kilka różnych nurtów elektroniki, dziwne brzmienie, dziwny refren. Intrygująca rzecz. Też została dołączona na Try This czyniąc płytę jeszcze bardziej najlepszą płytą P!nk.

Kolejne dwie płyty po dłuższej przerwie przynoszą z powrotem spore sukcesy, a zwłaszcza single z Funhouse były kochane przez polskie media (czego po latach jednak nie do końca rozumiem), jednak tu emocje są już mniejsze. Nie przekonuje mnie do końca infantylne "So What", a "U + Ur Hand i "Funhouse" odbieram jako bardziej krawędziowe na siłę odpowiedniki "4ever" The Veronicas i "Shut Up and Let Me Go" The Ting Tings. Na drugim biegunie są oczywiście "nastrojowe" "Who Knew?", "Sober" i "Please, Don't Leave Me".

Nadal nieźle po latach brzmi r'n'b-owe "Stupid Girls", a z żywszych piosenek podobają mi się jeszcze "Leave Me Alone (I'm Lonely)" i "'Cuz I Can" (obie singlowe tylko w niektórych krajach).

Na fali tych sukcesów w 2010 roku ukazała się kompilacja największych przebojów, którą promowało sztampowe "Raise Your Glass", a dwa kolejne single były tylko trochę lepsze... ale za to rozszerzona edycja zawiera piosenkę, którą P!nk najpierw napisała dla siebie, aby ostatecznie dać ją Adamowi Lambertowi. Stała się ona gigantycznym przebojem (dla Lamberta chyba jedynym większym?) i słusznie. Chociaż z głosem Alicji brzmi lepiej.

No a kolejne dokonania P!nk to już tylko rozwadnianie niestety. Repetuar z The Truth About Love (2012) i Beautiful Trauma (2017) jest przesłodzony i na ogół po prostu słaby. "Blow Me" to kolejny imprezowy kawałek, który brzmi jeszcze bardziej na siłę, "Try" wypada jak skrajnie przesłodzony odpowiednik "Sober", duetowe "Just Give Me a Reason" wprowadza za to fajną odmianę brzmieniowo, tylko że to po prostu kiepska piosenka. Wyróżniłbym jednak piąty (!) singiel, "Are We All We Are", który po odpowiednim wyostrzeniu gitarami odnalazłby się na pewno w repertuarze... Rise Against.
Co do tej drugiej płyty, to... posłuchałem raz i już nic nie pamiętam, podobnie jak i jeszcze kolejnej, czyli How 2B Human (2019). Ogólna publika chyba też była coraz mniej zainteresowana tymi rzeczmi.

No i warto wspomnieć, że pod koniec 2022 roku P!nk wróciła z singlem "Never Not Gonna Dance Again" i jest to zaskakujący powrót. Brzmi to, jakby Alicia Moore wyleczyła się z traumy i szczerze nagrała piosenkę radosną i organiczną, choć dość banalną. No i teraz ukazał się jeszcze jeden singiel, "Trustfall", i zapewne już wkrótce kolejna płyta.

01. Family Portrait M!ssundaztood (2001)
02. Don't Let Me Get Me M!ssundaztood (2001)
03. Last to Know Try This (2003)
04. Just Like a Pill M!ssundaztood (2001)
05. Who Knew I'm Not Dead (2006)
06. Respect M!ssundaztood (2001)
07. Get This Party Started M!ssundaztood (2001)
08. Whataya Want from Me Greatest Hits...So Far!! (2010)
09. Most Girls Can't Take Me Home (2000)
10. M!ssundaztood M!ssundaztood (2001)

11. There You Go Can't Take Me Home (2000)
12. Tonight's the Night Try This (2003)
13. Hell With Ya Can't Take Me Home (2000)
14. Sober Funhouse (2008)
15. Catch Me When I'm Sleeping Try This (2003)
16. Try Too Hard Try This (2003)
17. Feel Good Time Try This (2003)
18. Oh My God Try This (2003)
19. Please, Don't Leave Me Funhouse (2008)
20. Stupid Girls I'm Not Dead (2006)

playlista: https://open.spotify.com/playlist/2gTb57...beec184b75