Post: #3

NELLY FURTADO

Jak myślę o Nelly Furtado, to myślę o karierze, która... jakoś dziwnie się skończyła. Piosenkarka wybiła się na samym początku dekady dwoma sporema przebojoma, następna płyta wzbudziła mniejsze zainteresowanie, a we wtórej połowie zaatakowała z dziesięciokrotną siłą... po czym kolejne dwie płyty znowu odniosły znacznie mniejszy sukces, długa cisza, i wreszcie ostatnie wydawnictwo, które (wg mnie niezasłużenie) przeszło zupełnie bez echa. Także to taka wykonawczyni doceniona-niedoceniona.

Debiut Nelly to słodko naiwne i w większości średnie piosenki popowe, czasem z lekkim zabarwieniem folkowym. Oczywiście wyjątkiem są trzy duże single, wszystkie pełne pasji. Podszyte trip-hopem, nieco intymne "Turn Off the Light" zawsze było moim ulubieńcem, "...on the Radio" (jak to było gdzieniegdzie podpisywane) to takie pop-r'n'b z okolic 2001-2002 roku to jakiego mam największy sentyment, a samo nagranie też bardzo sentymentalne, a "I'm Like a Bird" chyba jest najbardziej ograne przez lata.

Rozwojem artystycznym była płyta Folklore, gdzie w końcu przeważyła ta strona folkowa. Brzmi ona poważniej, więcej jest subtelności i w ogóle jest to jedna z tych płyt pop dobrych w całości. Żadna piosenka nie była u nas przebojem, chociaż "Powerless" w np. Niemczech odniosło sukces, a "Forsę" podłapała reprezentacja Portugalii na Euro. Ale moim zdaniem kilka innych piosenek lepiej reprezentuje klimat płyty. Jak "Explode", które pamiętam, jak zrobiło na mnie spore wrażenie, widząc telesyk na VH1, a do dzisiaj podoba mi się m.in. duża nerwowość, momentami niemal opętanie i trochę folktronikowe wycieczki.

Loose to nie wiem, czy nie najbardziej popularna płyta w Polsce po 2000 roku w ogóle. Zarówno pięć kolejnych singli w nieskończoność trzymało się w ścisłej czołówce polskiego airplayu, jak i sama płyta to samo na liście sprzedaży. O dziwo, faktycznie za jakością poszła sprzedaż, bo uważam, że jest to szczytowy punkt Timbalanda jako producenta i aranżera i rodzaju r'n'b jakie produkował. To jest taki Thriller XXI wieku, tylko jakoś Bad nigdy nie nastąpiło... co mnie jeszcze zdziwiło, to że nawet i na samej płycie nie zmieściło się wszystko co trzeba, bo strona B "Maneater" jest równie ujmująca, co singlowe kawałki.
Przeraźliwy i żarliwy "Maneater" i pomnikowe, futurystyczne, chłodne "Say It Right" uważam za dwie najlepsze piosenki i nie jestem pewien, która z nich dwu lepsza. O obu mógłbym pisać długo. "In God's Hands" i "All Good Things" pokazują dokładnie przeciwną stronę, czyli bardzo ładne i wyciszone popowe balladki, którym jednak nie brak melodii. Jedynym niesinglem z Loose w top 20 jest "Afraid", które wyróżnia się wokalami bardziej z tyłu miksu i nieco gliczowym brzmieniem.

Nie wiem do końca, co się potem stało, bo po trzech latach dostaliśmy powrót do folkloru, tym razem latynoskiego (co mógł zapowiadać duet z Juanesem płytę wcześniej), zaśpiewaną - co garstka - po portugalsku. Tylko tym razem wyszło to bez subtelności, piosenki co kolejna to mniej ciekawa, no i przyjęcie też było chłodne. Główny singiel jednak zawsze mi się podobał.

No a potem dostaliśmy eksperymenty. "The Night is Young" z 2010, promujące składankę z największymi przebojami, miało chyba być powrotem na listy w anglojęzycznych krajach (zwłaszcza po fiuturingach u Timbalanda, Flo Ridy i Tijsa Verwesta) i próbą wmiksowania się w trendy. Pomimo iż to dość chwytliwa piosenka, to trochę mdła... i również nie stała się wielkim przebojem. No a piąta płyta, The Spirit Indestructible to przekrój przez wszystko. Pierwsze dwa single - "Big Hoops" brzmi jak słaba podróbka Nicki Minaj i Rihanny, tytułowe "Spirit Indestructible" jest dość chaotycznym elektropopem, obie piosenki mają chyba najgorzej brzmiące wokale Nelly, jakie słyszałem, naprawdę straszne. "Waiting for the Night" naprawdę brzydko łączy folk, klubowe brzmienia i zdecydowanie zbyt dużo patosu. Ale! Była też taka piosenka jak "Bucket List", która już trochę kojarzy się z początkiem wieku i przy tym jest naprawdę urocza. Znowu, to wszystko jakoś nie zadziałało...

Wreszcie pięć lat minęło i dostaliśmy The Ride. Nie będę pisać, że to zaginione arcydzieło, bo to płyta na 6/10 (i tak więcej, niż połowa bestsellerów z 2017), ale zwraca tu uwagę to, Nelly tutaj już zupełnie nie patrzy na główny nurt i płyta jest konsekwentnie utrzymana w stylu bardzo niezależnych indie-elektroników i elektro-popowców od 30 lat siedzących jedną nogą w latach 80. i wypada to uczciwie, a kilka piosenek szczególnie zwraca uwagę.

01. Say It Right Loose (2006)
02. Maneater Loose (2006)
03. Turn Off the Light Whoa, Nelly! (2000)
04. Explode Folklore (2003)
05. Shit on the Radio (Remember the Days) Whoa, Nelly! (2000)
06. Do It Loose (2006)
07. Sticks and Stones The Ride (2017)
08. Undercover Maneater (B-Side) (2006)
09. One-Trick Pony Folklore (2003)
10. All Good Things (Come to an End) Loose (2006)

11. I'm Like a Bird Whoa, Nelly! (2000)
12. Bucket List The Spirit Indestructible (2012)
13. Try Folklore (2003)
14. Flatline The Ride (2017)
15. The Grass is Green Folklore (2003)
16. Afraid Loose (2006)
17. In God's Hands Loose (2006)
18. Promiscous Loose (2006)
19. Manos al aire Mi plan (2009)
20. Cold Hard Truth The Ride (2017)

playlista: https://open.spotify.com/playlist/5fZBNM...0942cd47db