MUSE - WILL OF THE PEOPLE

Niezależnie od tego czy rozumiem w jakim kierunku zmierza nowa muzyka Muse, to trzeba chłopakom przyznać, że zawsze potrafią zakręcić i zamieszać. W przypadku „Will of the People” nie da się uciec od porównań do Depeche Mode. Pewnie mógłbym tu też przywołać Marilyn Manson z końca lat dziewięćdziesiątych, a gdzieniegdzie nawet Green Day’a. Jest tu też od cholery Mattha Bellamy’go, bo jego gitara jest jak najbardziej rozpoznawalna, ale spoglądając na mieszankę zespołów, które wymieniłem można lekko zwariować. No i nie ukrywam, że ja przy tej nowej muzyce Muse trochę się gubię. Może to dobrze, bo w ten sposób zespół zmusza fanów do wyjścia z strefy komfortu. No i ten rozwój, o który tak trudno gdy zespół jest od ćwierć wieku na scenie. Każdy może poeksperymentować i mam wrażenie, że „Will of the People” jest takim swoistym pójściem na całość. Muse robi co chce nie oglądając się na nikogo i dobrze się przy tym bawi.

PALE WAVES - JEALOUSY

Nowy album Pale Waves jest tak pomyślany, aby każdy utwór był tak bardzo przebojowy jak to tylko możliwe. Wszyscy dobrze się przy tym bawią, a na końcu słuchacz dostaje trochę pretensjonalny, ale za to maksymalnie szczery album. „Jealousy” to doskonały przykład, bo można śmiało powiedzieć, że tak się już dzisiaj nie gra. Ostry ale jasny i przyjemny przester gitar. Pełna i wybijająca się perkusja, no i ten totalnie otwarty refren, gdzie gitara gra na takim luzie z lat osiemdziesiątych. Oczywiście pobrzmiewa tu też trochę Paramore z początku kariery, ale to oczywiste, bo mam wrażenie, że od czasów „Riot” nikt nie nagrał tak wpadającego w ucho albumu, gdzie ostra gitara nie gryzie, ale jest jak najbardziej napędzają przebojowość metodą.