Post: #166

Ach tak, zapomniałem o Mylene.

To skoro powraca temat języka francuskiego w piosence , to tutaj moja historyjka: otóż, Celine niejako mnie oszukała swego czasu. Mianowicie, zafascynowany jej kilkoma francuskimi piosenkami (a także kilku innych wykonawców, w tym np. francuskich raperów, którzy brzmieli mi lepiej niż amerykańscy), zaciekawiłem się także językiem. Do tego stopnia, że kiedy na studiach trzeba było się zapisać na 2 języki, to oprócz angielskiego jako drugi wybrałem nie niemiecki (do którego się zraziłem w liceum, chociaż co ciekawe jak się go przestałem uczyć, czyli w ostatnim półroczu, to nagle zacząłem go rozumieć ), lecz francuski właśnie.
No i tutaj niestety poległem. Nie wiem, co bardziej tu nie zagrało: czy niemożność właściwego przekazania wiedzy przez panią Violettę Randzio, czy też to, że słabo cisnęła nas w kwestii jej wpajania w siebie (egzamin końcowy miał mniej więcej taki sam poziom jak ten na półrocze ), jakaś "blokada gramatyczna" (która była moją zmorą przez prawie 3 lata niemieckiego, dość powiedzieć że był to jedyny przedmiot na który chodziłem na korepetycje i to regularnie przez 2 lata, bo nie dawałem rady żeby chociaż 4 z niego wyciągnąć), czy też nieogarnialne dla mnie zasady pisowni, a raczej tego że jakoś nie mogłem połączyć tego, co widzę z tym, co słyszę. Podejrzewam, że ze znanych mi chociaż ze słyszenia języków, to francuski jest tym, gdzie najbardziej kaleczę czytanie: sa języki w których nic nie rozumiem, ale sensownie coś przeczytam i jakoś brzmi to podobnie do tego języka (jako ciekawostkę podam, że tyczy się to nawet tak egzotycznych języków jak chiński. Co prawda tyczyło się tylko czytania tego, co w paszporcie, czyli nazwisk bądź miejscowości, ale kilka razy jacyś Chińczycy mówili mi, że dobrze coś wymówiłem. A raz jakiś student z kraju Środkowej Azji powiedział, że wymówiłem jego nazwisko lepiej niż jego profesor na studiach ), we francuskim jak mówię nie potrafiłem sobie wyobrazić, jakie słowa do mnie ktoś mówi, albo jakie widzę napisane.
Niezależnie jaka była przyczyna, grunt że w drugim półroczu już odpuściłem naukę do tego stopnia, że wspomniany egzamin końcowy wyglądał dość pokracznie i absurdalnie. A pani doktor dała mi co prawda to zal z litości, ale dała też do zrozumienia (a nawet nie dała, tylko dosłownie tak powiedziała), że w przyszłym roku już tak prosto nie będzie i wymaga większego przyłożenia się, albo ma nadzieję mnie nie widzieć już po wakacjach na jej zajęciach . Zastosowałem się do tej drugiej części sugestii .