Post: #218

(15.09.2022 07:42 PM)kajman napisał(a):  Najprostsze wytłumaczenie to takie, że muzyka prezentowana w Trójce zwykle pochodziła z wyższej półki i dlatego się podoba.

Po pierwsze, gdybym ja napisała coś w stylu "muzyka prezentowana w Radiu Eska zwykle pochodzi z wyższej półki i dlatego się podoba", to na bank zbiłbyś to stwierdzenie, odpisując, że to tylko moje subiektywne zdanie.
Po wtóre, to oczywiste, że wierny słuchacz danej stacji radiowej będzie chwalić jej dobór muzyki. Choć aż takie zapatrzenie się w nią jest trochę niecodzienne, muszę przyznać.
Po trzecie, nie widzę, w jaki sposób Me & My Monkey miałoby być z wyższej półki, niż jakikolwiek inny utwór Williamsa na LP3. Ani on bardziej ambitny (w zestawie były bardziej wyszukane rzeczy, mimo wszystko), ani lepszy piosenkarsko.

Cytat:Dlaczego Trójka grała Me? Dlatego, że uznała, że ten utwór jest wart lansowania. Najlepszy w moim odczuciu utwór Kate Bush singlem nie był, a na LP3 się pojawił.

The Dreaming za to faktycznie jest najambitniejszą płytą Kaśki.

(18.09.2022 12:53 PM)neo01 napisał(a):  Widocznie, jak wspomniał kajman, Trójka lansowała wartościowe rzeczy. "Niepokonani" też najpierw były grane tam jako niesingiel, dopiero potem powstał klip i podchwyciły to inne stacje. Z "This I Love" podobny przypadek (choć tu tylko na Trójce się skończyło, ale Gunsi już wtedy w ogóle mało znaczyli).

Hmm... nie zauważyłam, żeby "Me & Monkey" było tak wylansowane, żeby podchwyciło je jakiekolwiek inne radio. No i powtórzę się, ale co aż tak wartościowego jest akurat w "Me & My Monkey"?

Cytat:No i są tu osoby wychowane na LP3, co w tym dziwnego?

Mnie to nie dziwi. Dziwi mnie aż takie okazywanie tego w każdym jednym głosowaniu. Chociaż nie... w sumie to też mnie przestało dziwić. No i zauważam zmianę narracji, bo wcześniej była faza wyparcia.

(14.09.2022 10:05 AM)AKT! napisał(a):  te covery są zupełnie bezpieczne, jak ktoś zna klasyczne wersje, to robbie wypada topornie, mimo dużych (na moje oko za dużych) aranży

Zgadzam się. To w ogóle nie jest repertuar, w którym Robbie wypada korzystnie jako wokalista (co innego w bardziej urockowionych rzeczach typu "Let Me Entertain You"), a do tego ogólna zachowawczość aż razi w porównaniu z tym, co Chambers i Power potrafili wymyśleć Robbiemu zaledwie rok wcześniej. Chyba jednak muzyka rozrywkowa trochę poszła do przodu od lat 30.