Post: #3857

Maciej Bodnar można powiedzieć, że w swoim stylu zakończył karierę. Był skromnym pomocnikiem, o którym nie czytało się na pierwszych stronach (czy w ogóle nie czytało nawet), ale który miał wielkie poważanie w peletonie przez 17 lat zawodowej kariery. Nie świętował końca w czasie jakiegoś wybranego wyścigu, pytany o przyszłość odpowiedał jeszcze w październiku, że się zastanawia, pas powiedział w przerwie między sezonami, kiedy o kolarzach cicho. Chociaż dla mnie było pewne, że skoro Peter Sagan kończy, to jego przyboczny (14 lat jeździli razem!) też już nie ma "dla kogo" dalej jeździć.
I tak też się stało.
Peter pięknie go pożegnał wczoraj na swoim profilu na FB:

Cytat: – Kolarstwo to specyficzny sport. Ścigamy się w drużynach, ale tylko jeden z nas wygrywa i wchodzi na podium. Jednak za każdym zwycięzcą stoi grupa kolarzy, których niestrudzone wysiłki i absolutne poświęcenie sprawiają, że jest to możliwe. Ludzie nazywają ich pomocnikami, ale ja wolę określenie cisi bohaterowie. Rzadko można zobaczyć ich w świetle reflektorów.

Wczoraj Maciej Bodnar, jeden z największych cichych bohaterów peletonu, ogłosił decyzję o zakończeniu kolarskiej kariery. Przeczytałem tę informację z mieszanymi uczuciami, ponieważ Bodi, jak wszyscy go nazywaliśmy, nie był tylko kolejnym zaangażowanym kolegą z drużyny, wkładającym ogromny wysiłek w pracę na rzecz swojego lidera. Byliśmy towarzyszami szos od mojego pierwszego dnia jako zawodowiec w Liquigasie, później w Tinkoff, BORA-hansgrohe, a teraz w TotalEnergies. Razem przejechaliśmy niezliczoną ilość kilometrów po całym świecie, od Kalifornii, po Australię i dziesiątki innych krajów. Dzieliliśmy niezapomniane chwile triumfu i radości, ale także stawialiśmy czoła zmaganiom i wyzwaniom tego pięknego sportu. Przede wszystkim Bodi był, jest i zawsze będzie dobrym przyjacielem.

Specjalista od ucieczek i mistrz w jeździe na czas. Bodi odcisnął swoje piętno w peletonie. Jego bezinteresowne poświęcenie dla drużyny oznaczało, że jego palmares nie odzwierciedlało jego siły. W moich oczach jest to nieistotne. Pokazało to jego charakter – poświęcenie własnych ambicji dla celów druzyny. Jego zwycięstwo na 20. etapie Tour de France 2017 w Marsylii, gdzie pokonał jednych z największych specjalistów od jazdy na czas na świecie, napawało mnie dumą. Przeżyliśmy razem wiele szczęśliwych chwil, ale ta, która wyróżnia się, i której nigdy nie zapomnę, to 11. etap Tour de France 2016, gdzie w końcówce ciągnął ucieczkę jak szalony, by zapewnić mi zwycięstwo. Jego wyczyny na czele peletonu przez dziesiątki kilometrów nigdy nie zostaną zapomniane.

Będę tęsknił za jego koleżeństwem i chwilami, które dzieliliśmy poza rowerem. Spędziliśmy tak wiele dni z dala od naszych rodzin, daleko od domu, w wyścigach, hotelach, autobusach, na obozach treningowych. Jego przyjaźń wszystko ułatwiała.

Bodi, gdy rozpoczniesz kolejny rozdział swojej podróży, oby drogi przed tobą były gładkie, i obyś nigdy nie natknął się na czołowy wiatr. Jestem pewny, że każdy w peletonie będzie za tobą tęsknił, a także, że prawdziwy mistrz, jak ty, odniesie wielki sukces w swoich kolejnych przedsięwzięciach.

Żegnaj i dziękuję za niesamowitą podróż, mój dobry przyjacielu.

Wspomniany niesamowity etap TdF, gdzie na ostatnich kilometrach płaskiego etapu, teorerycznie przeznaczonego do finiszu z peletonu, był jednym z bardziej niezwykłych momentów ostatnich lat. Bodnar z Saganem zainicjowali dwójkową akcję, gdzie uciekli peletonowi. W ostatniej chwili podłączyli się pod to Froome z Thomasem. I takie 2 pary nie dały już się złapać! THomas odpadł tuż przed metą, pozostała trójka została do końca, Sagan chciał oddać Bodnarowi ten etap za zasługi, bo przecież zarówno on (punkty do klasyfikacji na zieloną koszulkę) i Froome (dodatkowe sekundy przewagi w generalce) swoje cele spełnili. NIestety, Froome nie dał nawet szansy ponegocjować, chciał zgarnąć etap. Oczywiście, z Saganem szans w sprincie nie miał, ale przez to niestety Maćkowe zwycięstwo w TdF trzeba był odłożyć o rok. Oto opisywany moment:

Ja bym dołożył jeszcze niezwykłą ucieczkę w TdF 2017, kiedy ostatnie kilkadziesiąt kilometrów, po porzuceniu zbyt słabych współuciekinierów, opierał się pędzącemu peletonowi, który doścignął go dopiero kilkaset metrów przed metą. Ależ to były emocje!
No i wygrany niedługo potem etap, przedostatni w 2017, czasówka gdzie drugi był zresztą Michał Kwiatkowski, wicemistrzostwo Europy, wygrany etap w Tour de Pologne gdzie też był najlepszy z uciekinierów, czy 4 miejsce MŚ i 6 miejsce IO.
Dziękujemy.

PS. Na koniec tego sezonu karierę kończył też Maciej Paterski, inny członek drużyny z Ponferrady, który jako ostatni wyprowadzał Michała Kwiatkowskiego do ataku po tytuł mistrza świata (a sam zajął wtedy wysoką, 17 pozycję). Mamy zdolnych juniorów, ale zasadniczo robi się coraz większa luka, czekają nas chude lata...