Post: #2721

Kolarstwo czasami bywa aż zaskakująco (i mile) przewidywalne:
w niedzielę rano spojrzałem sobie, jak zwykle zresztą, na profil etapu Vuelta Espana. Patrzę: no nic wygląda mi to jak etap dla Rafała Majki - bardzo długie, ale nie bardzo strome podjazdy, nie ma jakiś bardzo niebezpiecznych zjazdów, to że będzie w ucieczce jest niemal pewne. Szczególnie, że on w zasadzie w tym wyścigu nie ma już nic do roboty: zgodnie z przewidywaniami David de la Cruz średnio się nadawał na lidera w tym wyścigu, jest 15 w generalce, w zasadzie ostatni z zawodników, którzy się poważnie nastawiają na klasyfikację końcową. Czyli trzeba atakować, nie ma co patrzeć jak szansa ucieka.

No i co - ETAP DLA RAFAŁA MAJKI!

Po pewnym czasie spojrzałem na PCS jak wygląda wyścig, widzę że Majka jedzie z Fabio Aru i jakimś nieznanym ludkiem z niewielką przewagą nad kolejnymi uciekinierami. Za jakiś czas włączam (było ok 100km do końca) i widzę że już tylko Aru został, jest sucho i bardzo gorąco, czyli tak jak lubi jeździć Majka (pod koniec wrażenie robiła cała "zasolona" koszulka, na której po prostu poodkładały się minerały wypacane przez zawodnika. Przewaga mała, około 2 minut, a 4 nad peletonem, ciężko na razie wyrokować co dalej, no ale może być ciekawie, dwóch mocnych kolarzy. Potem przewaga nad goniącymi spadła do minuty z sekundami, nagle widzę - "Rafał odjeżdża! SZALONY KONIU?! CO TY ROBISZ!?" myślę sobie. Skubaniec idzie na solo 87 km przed metą !
No to teraz to już wiadomo było, że będę oglądał dalej cały etap, chociaż planowałem dopiero od końcówki kolejnego podjazdu się włączyć, tego najdłuższego (ok. 20km nonstop w górę)
.
No i co widzę - przewaga nad peletonem wzrosła do 6 minut, Aru został daleko w tyle (potem spadł aż za peleton), a z drugiej części ucieczki za Polakiem ruszył do przodu Steven Kruiswijk. Hmm... dobrze i źle, myślę sobie. Dobrze, bo skoro on goni, tzn że peleton (konkrtneijnie będzie gonił, czyli jest szansa. Źle, bo Holender jest bardzo dobrym zawodnikiem. Rywal nadrobił szybko 20 sekund do Polaka, ale przez pozostałą część etapu przewaga cały czas wynosiła bezpieczne 1:30-1:50 (a peleton cały czas 6 minut z tyłu, dopiero na kilkunastu ostatnich kilometrach doszli na 3 i pół minuty, czyli odrobili na dobrą sprawę tylko 30 sekund ze startowej przewagi, startowej mam na myśli moment urwania się Aru).
Polak wyglądał cały czas bardzo dobrze, dzięki temu że miał bezpieczną przewagę, to cały czas miał opiekę swojego samochodu, który co jakiś czas dostarczał kolejne bidony, żele i batony, a także mocno mobilizował. Rafał spokojnie rozmawiał z dyrektorem, widać było że czuję się dobrze.
Rzekłbym, że było to cały czas do tego stopnia przewidywalne, że aż niespecjalnie emocjonujące , spokój wprowadzał fachowy komentarz Dariusza Baranowskiego, który tłumaczył od strony zawodnika z doświadczeniem, na czym polega teraz sposób jazdy Polaka i że jest cały czas dobrze. Największe stresy miałem przyznam na zjazdach, bo wiadomo jak to z Majką różnie bywało w tej materii. Na szczęście zjazdy były dość regularne, niezbyt strome, mówiąc krótko wszystko było tego dnia idealnie pod Polaka.
Ostatecznie - wspaniałe zwycięstwo, wielkie brawa! Na tej Vuelcie mieliśmy już zwycięstwo Damiano Caruso po 70 km akcji solo, ale Rafał to przebił. Niesamowity styl!
Poprzednio wygrał prawie 4 lata temu (za kilka dni miną 4 lata, też na Vuelcie), ta jazda niedzielna była kompletnie nie w jego stylu, jak tzw. "dawny Majka", zastanawiam się, czy to właśnie nie szczypty szaleństwa brakowało mu, by częściej wygrywać. Zapamięta ten dzień na długo, my też, to był kosmos.