Post: #2395

Ciekawie z naszego punktu widzenia wygląda po pierwszym tygodniu Giro d'Italia.
Już na otwierającej wyścig czasówce odpadł Miguel Angel Lopez, który miał kraksę:

Stracił na mecie ponad 12 minut i wycofał się z wyścigu.
Na tym samym etapie (podjazd pod Etnę) spore straty (ponad 2 minut o ile pamiętam?) zanotował kolejny po Thomasie pretendent do zwycięstwa: Simon Yates. Wydawało to się jednak jednorazowym kryzysem, potem czujnie dojeżdżał w czołówce etapów. JEdnakże, niespodziewanie nie wystartował (wraz z dwoma innymi kolegami) do 8 etapu. Powód: zakażenie koronawirusem!

Rafał Majka, mimo że na pierwszym etapie poszło mu bardzo źle, zajął miejsce w 11 setce, stracił 3 minuty do zwycięzcy, a do konkurentów do generalki od 2 minut do minuty i niektórzy od razu napisali, że lepiej niech odpuści generalkę i skupi się na wygraniu etapu itp., na szczęście nie wziął sobie tych dziwnych podszeptów do serca, tylko jechał swoje. Zresztą, przyznał że się podłamał po tym etapie. Prawda jednak jest taka, że miał po prostu pecha: im dłużej trwała rywalizacja, tym gorsze warunki mieli startujący kolarze, a on jechał ostatni. W dodatku trasa prowadziła głównie w dół, co promowało rzecz jasna cięższych kolarzy. Jak jechał Majka, to nie dość że padało, to wiał mocny wiatr z naprzeciwka, wspominał że na treningu jechał 90km/h, a na zawodach nie był w stanie w tych samym miejscach wyciągnąć więcej niż 70. Zresztą, przecież Maciej Bodnar, typowy czasowiec, który też startował pod koniec, sobie z tym nie poradził i zajął miejsce w 6 dziesiątce. Już na trzecim etapie, tym pod Etnę, nie dość że odpadł rywal, do którego Majka miał największe straty, to w dodatku Polak nadrobił nieco strat do kilku innych rywali i tylko Wilco Kelderman nad nim nieco nadrobił (nadrobił także kilka sekund wczoraj). Potem było trochę etapów z mniejszymi wzniesieniami, które padały łupem sprinterów (konrketnie Arnauda Demara), albo uciekinierów i dopiero ostatni przed dzisiejszym dniem wolnym etap był bardziej dla kolarzy nastawionych na generalkę. Polak był na nim 11 (najpierw, podobnie jak pod Etnę, dojechała kilkuosobowa ucieczka), nadrabiając kilka-kilkanaście sekund nad niektórymi rywalami.
Obecna sytuacja jest taka, że serce drży na myśl, jak może być dobrze, ale też jak łatwo można to pogrzebać, czy to przez jakiś upadek (pogoda jest październikowa, czyli średnia), czy to przez zimno (Rafał bardzo nie lubi jeździć jak jest zimno, a na tych szczytach powyżej 2km n.p.m. pewnie będzie bardzo zimno, a nawet na wzgórzach można potracić), wreszcie przez czynnik nazwijmy to zewnętrzny (koronawirus - w przypadku zakażenia trzeba się natychmiast wycofać, a jak zablokują cały wyścig no to pewnie aktualna klasyfikacja będzie ostateczną).

Ten tydzień jest raczej spokojniejszy, 2 etapy dla harcowników, 2 etapy płaskie dla sprinterów, dopiero w weekend cięższe góry. Ale już w tym roku mieliśmy sporo nerwów na płaskich etapach, dochodziło do walki o rozerwanie peletonu na wiatrach. Pogoda takiej nerwówce sprzyja. Nie napiszę jeszcze, co się delikatnie zarysowuje w tle, bo nie chce zapeszać, ale jest dobrze (i ekipa też cieszy, jest większe wsparcie niż zwykle, gdy na Giro Rafał jechał w zasadzie sam w trudnych momentach, poza zeszłym rokiem gdy miał Davide Formolo).