Post: #1490

Nie wiem czy chcę napisać tutaj coś dłuższego, bo znając życie jeszcze się wzruszę.
Nie pamiętam kiedy zacząłem oglądać skoki. Ciężko mi powiedzieć, bo wydaje mi się, że oglądałem je od zawsze. Gdy byłem dzieckiem moim ulubionym zawodnikiem był Ahonen, chyba dzięki charakterystycznej masce. Do dziś pamiętam widok stojącego na podium Ahonena, ale z innych konkursów jakoś Goldberger zapadł mi w pamięć. Często zgadywaliśmy z wujkiem i tatą odległości, kiedy Polacy się nie liczyli, to była największa atrakcja. Później nadszedł ten niesamowity Turniej Czterech Skoczni. Pamiętam jak siedzieliśmy całą rodziną i z gośćmi i cieszyliśmy się ze zwycięstwa Adama. To było piękne. Nie zapomnę konkursu w Willingen, kiedy Małysz przeskoczył skocznię, rywalizacji z Hannavaldem, którego nie lubiłem za wybuchy tuż po skokach, czasów, gdy z prób przed szkolnymi występami wychodziłem na minutkę do domu (na szczęście miałem bliziutko), by zobaczyć jak Małysz radzi sobie w Japonii. Nie zapomnę igrzysk w Salt Lake City, gdzie błysnął Ammann i zrobił wszystkim psikusa. Jeszcze bardziej niesamowite były MŚ w Predazzo, gdzie Małysz zdeklasował rywali, a Szaranowicz swoim komentarzem wzrusza do dziś. Zresztą to był duet idealny. Gdy Małyszowi nie szło, byłem z nim, oglądałem każdy konkurs, który tylko miałem okazję zobaczyć. Nie zapomnę łez Adama, który zdobył 4 Puchar Świata walcząc do końca z Jacobsenem i nokautując wszystkich w Planicy. Moja studniówka też była dość nietypowa właśnie przez skoki. Siedzieliśmy przy stole z słuchawkami na uszach i słuchaliśmy świetnego komentarza pana Zimocha, który sprawił, że działała wyobraźnia i były niezwykłe emocje.
Kiedy Adam wygrał w TCS miałem 9 lat - teraz mam prawie 20. 11 lat, rok w rok czekanie na zimę, na sobotę, niedzielę, na sukces Adama. Na każdy skok. 11 lat z Małyszem... chyba będzie mi tego brakować. Taka osoba już się nie powtórzy. Adam potrafił trafić do serca każdego Polaka swoją skromnością i sposobem bycia. Podziwiam go za to. A równocześnie dziękuję za te 11 lat, pięknych lat.

No i się wzruszyłem...