Post: #1158

Dzisiaj skończyły się dla mnie MŚ. Nie mogę się z tym pogodzić. Moja natura jest taka, a nie inna. Boli mnie jak cholera. Zawsze jestem za Brazylię i czuję wielki smutek. Aż łza zakręciła się w oku, naprawdę. Niesamowite jak sport, nie uprawiany czynnie w takim momencie, potrafi załamać, wywołać tyle złych emocji (druga strona medalu jest znowu tak radosna i pozytywna). Nie wiem co powiedzieć. Koszmar z MŚ 2006 powrócił. Pamiętam rzut wolny Ronaldinho z ostatnich sekund meczu z Francją, tak jak pamiętać będę od dzisiaj analogiczną sytuację z udziałem Daniela Alvesa. Mur. Aut.
Wiem, że niektórzy będą kwestionować moje słowa, ale Brazylia grała lepiej. Koncertowo w pierwszej połowie. Punkt zwrotny to ta nieszczęsna bramka samobójcza. Fatalne zachowanie Cesara i przypadkowy gol Melo. Kto chociaż raz grał w piłkę ten wie jak taka sytuacja może podłamać. Nie chodzi o utratę gola, ale styl i sposób. Zaczęła się nerwówka. Miałem szczęście, że jestem sam w domu, bo przekleństwa leciały w ogromnych ilościach. Psychicznie dobił mnie faul Melo. Co to było? Złapałem się za głowę, ale....no nie wiem. Może jest we mnie ten brazylijski temperament, bo moje zachowanie w takich momentach przypomina to chamstwo Melo. Jak Brazylia przegrywa, to coś się we mnie sypie. Holendrzy po prostu trzymali poziom. Sneijder nieco przypadkowo, ale jednak stał się symbolem. Przyznaję. Kuyt był facetem od czarnej roboty i był w tym świetny.
Gdzie był za to Fabiano? Gdy wszedł Nilmar nic się w tej kwestii nie zmieniło. Atak nie istniał. Pomocnicy zapieprzali w drugiej linii, ale mimo fantastycznych dryblingów, podań (szczególnie w pierwszej połowie) w końcu ta piłka gdzieś umykała spod ich nóg. Nawet maksymalne ryzyko pod koniec meczu nie dało efektów, co również nie świadczy dobrze o Holendrach. Zmarnować takie sytuacje.....

To był koszmar, jeszcze raz to podkreślę. Racje miał komentator, który powiedział o Dundze, że nikt nie będzie go już pamiętał jako kapitana zwycięskiej drużyny z 1994 roku. Miał swój na pomysł na Brazylię, który nie wypalił. Wynik mówi sam za siebie, nie liczy się coraz lepsza gra drużyny na turnieju i po prostu kolejny pech jaki ich spotkał w ćwierćfinale. Zostanie antybohaterem tak jak Felipe Melo, dla którego było to prawdopodobnie ostatni mecz w reprezentacji i Julio Cesar, najlepszy bramkarz świata, fatalnie przygotowany do tego jednego, najważniejszego spotkania w roku. Bardzo szkoda mi generacji piłkarzy pokroju Elano czy Maicon. 30-latkowie będą mieli ciężko załapać się na kolejny Mundial. Naród będzie chciał świeżej gry, odświeżenia drużyny, by ta średnia 29 w zespole lat spadła o 4-5. Śledzę piłkę brazylijską nie od dzisiaj, ale po raz kolejny przegrałem jako kibic na tej najważniejszej imprezie. Obym nie musiał żyć wiecznie wspomnieniami 2002 i po części 1998 roku. Za cztery lata finał odbędzie się na Maracanie i to trzyma mnie dzisiaj przy życiu w roli kibica piłki nożnej. W kraju kawy wyrasta kolejna świetna generacja piłkarzy, która została zahamowana przez taktyczny futbol w wykonaniu Dungi. Nie dał szans Neymarowi, Gonso czy Sandro. Od początku miałem pewne zastrzeżenia do całej tej maszyny, ale piłka była po stronie Carlosa Dungi. Nie dzisiaj.

Nie mam coś szczęścia do sportu w tych najbardziej esencjonalnych momentach. W tym tygodniu mały kuksaniec wystawił mi Tomasz Berdych eliminując Rogera Federera z Wimbledonu (Szwajcar poza finałem tej imprezy, ktoś pamięta takie czasy?), a dzisiaj kopniak od Holendrów. W normalnej sytuacji cieszyłbym się z wyniku Oranje. Jestem ich sympatykiem, ale nie w potyczce z ''moją Brazylią''.
Pewien duch MŚ już mnie opuścił, ale będę wspierał właśnie Holendrów oraz drużynę Ghany. Szkoda, że obie ekipy wpadają na siebie w półfinale. Jeśli jednak zobaczę w Ghanie (szczególnie wyjdzie to w meczu z Urugwajem) coś, co pozwoli mi wierzyć w ich szansę na MŚ, to będę trzymał kciuki za pierwszy w historii tytuł mistrza dla drużyny z czarnego kontynentu.

Tyle. Znów zaczyna się szara rzeczywistość. Bez samby i karnawału. W poniedziałek praca, potem jeszcze kilka spotkań....i ponad 1000 dni oczekiwania na powrót najlepszego zespołu świata na należne mu miejsce.