Post: #41

Tak sobie słucham tego hepisedu po raz enty, choć po raz pierwszy od dziesięciu lat tak intensywnie i trudno będzie to oceniać z dwóch powodów. To znaczy pewnie z wielu i każdy ma jakiś związek z nazwą zespołu, ale ja wymienię tylko dwa.

Po pierwsze, to naprawdę zadziwiające jak często zespół ten potrafi strzelić mi prosto w serce dopiero w końcówce utworu. Przykładów można wymieniać wiele, jest to (no cóż, a przynajmniej był) niemal stały koncept ich muzyki. Niby schemat to znany od lat i oklepany w muzyce rockowo-balladowej jak tylko się da, że ostatni refren jest głośniejszy, a słowa wyśpiewane z większym przytupem... ale hepisedowi to zawsze wychodziło rewelacyjnie.

Druga sprawa ma poniekąd związek z pierwszą. Chodzi o teksty i o to, jak przez większość utworu potrafią być banalne, naiwne, czasem prostackie, a czasem nawet dziecinne. I tutaj znowu, Kuba potrafi znikąd przywalić czymś, co do mnie trafia i mam totalnie mieszane uczucia, bo jest kilka wersów, które mam ochotę wyśpiewać na cały głos, ale do reszty utworu to już trochę wstyd się przyznawać. I właśnie dlatego mówię, że wpasowuje się to w nazwę zespołu. Raz happy, raz sad. Raz ciepło, raz zimno. Raz z prądem, a raz pod prąd. I przykładów znowu można wymieniać wiele i wcale nie mówię tu o dystansie całej płyty, a analizując każdą piosenkę z osobna.

Ostatecznie przyznać jednak muszę, że ten maraton pierwszych pięciu płyt naprawdę dobrze mi zrobił, co jest mimo wszystko miłą niespodzianką, bo spodziewałem się, że w moim wieku pewnych rzeczy już nie wypada słuchać Nierówny poziom tekstów, zarówno w stylistyce języka (raz przemyślane, innym razem napisane na kolanie), jak i samym przekazie (raz mądre i dojrzałe, innym razem level Rogucki) zdaje mi się przeszkadzać teraz nawet mniej, niż jak miałem te 18 lat

A odkładając emocje na bok... nadal uważam, że to kawał przemyślanego rocka. Różnorodność brzmień to raz, ładne melodie to dwa. Ale Kuba i spółka obok lekkostrawnego pop-punka potrafił nieraz zawiosłować naprawdę imponująco. Praca gitar w niektórych utworach to miód, cud i orzeszki. I zabijcie mnie za to, co teraz powiem, ale nawet Zanim pójdę jest na to dowodem.

No, ale dosyć tego dobrego, przede mną jeszcze odsłuch trzech ostatnich albumów, więc co mogłem napisać dobrego, to już napisałem