Post: #77

Przechodzę do właściwej części, czyli rankingu.
Tutaj ważna uwaga: dotąd klasyfikowałem tylko te gry, w które zagrałem fizycznie minimum 2 razy. Teraz, z racji na duże rozdrobnienie rozgrywek, wyszło sporo tytułów z jedną rozgrywką. Dlatego też postanowiłem zrobić wyjątek (nie mówię, że to od razu zmiana zasad, zobaczymy jak to będzie w kolejnych latach) i liczyć także tytuły, które zagrałem fizycznie raz, ale grałem też cyfrowo (zwykle na BGA, na ś.p. boiteajeux które zakończyło żywot w zeszłym roku, ale też na komórce czy jako "zwykła gra komputerowa"). Wpłynęło to na pewno nieco na ranking.

Jedziemy drugą dyszkę (dla ciekawskich dodam, że na 21 wylądowała Sagrada, która na razie mnie raczej zawiodła, wybór kupna "tańszego Azula" był chyba chybiony).

20. Zero (N) - gra na razie zyskuje pewnie na "efekcie nowości", bo mam ją od listopada. Była ona jedną z nagród, jakie dostaliśmy za wygranie (po raz drugi z rzędu ) quizu o Polsce organizowane z okazji 11 listopada w knajpie Punkt Zwycięstwa na Ursusie (swoją drogą: polecam, lokal prowadzony z pomysłem i o świetnej atmosferze, wcale dalekiej od spodziewanego "nerdowego" klimatu, jaki przykładowo panuje w Paradoxie). A gra to kolejna gra Reinera Knizii co jest niejako gwarancją solidności. Jak ona przebiega?
Dostajemy na rękę 8 kart (nie pamiętam w tej chwili na 100% tych liczb), które musimy połączyć w układ o ile pamiętam 4, które muszą mieć albo ten sam kolor, albo tę samą wartość (karty mają wartość od 1 do 8, a ile kolorów to nie wiem). Na środku stołu leży "rynek" z dodatkowymi 5 czy 6 kartami. My w swojej kolejce możemy albo odrzucić jedną kartę z ręki, zamieniając ją na jedną ze stołu, albo też spasować co przybliża koniec rozdania. Po drugim spasowaniu (łącznie przez wszystkich graczy) każdy ma jeszcze jeden ruch i rozdanie się kończy. Rozdań jest tyle, co graczy. I teraz jeśli mamy układ tych 4 kart, to mamy tytułowe zero punktów (karnych), zaś wszystkie karty spoza układów są naszymi punktami ujemnymi - tyle dostajemy tych ujemnych punktów, ile wynosi wartość takiej karty. Ale jak mamy np. trzy szóstki, to nie mamy minus 18, tylko minus 6 punktów - po prostu każda wartość raz nam punktuje. No i na koniec wygrywa ten, kto ma najmniej ujemnych punktów. Idealną sytuacją jest tytułowe ZERO, co w rozdaniach się nam udawało, ale w całej grze - nigdy. Jak widać - typowy dawny Knizia: zero (nomen omen, hehe) klimatu ani tematu, czyste liczby. Może nie jest to nic wielkiego, ale jako lekki filerek - czemu nie. Jeden minus wydawniczy: w pudełeczku brakuje jakiejś karteczki na liczenie punktów.

19. Pluszowe Opowieści (N) - gra która długo czekała na zagranie. Zamówiona w przedsprzedaży dodruku jakoś w lutym 2022 z myślą, że na Dzień Dziecka będzie w sam raz. Niestety, okazało się, że wydanie (jak to zwykle) się przesunęło i dotarła już w lipcu. W związku z tym na 1 czerwca kupiłem o ile pamiętam Księgę Cudów, a ta powędrowała do szafy, czekając na kolejną prezentową okazję. Ta nadeszła dopiero na Boże Narodzenie 2022 (na urodziny coś innego synowi kupiłem, chyba nieplanszowego), zaczęliśmy grać w styczniu zeszłego roku. Jest to niejako kolejna część serii (niepowiązanych w żaden sposób ze sobą poza nazwiskiem autora i jego swobodnym podejściu do zasad) familijnych gier przygodowych, po Magii i Myszach, a przed Opowieściami z Pryncypii. Gra nie jest tak skomplikowana jak Magia i Myszy (które mają opinię ciężkiej pod kątem zasad, co nie pasuje do profilu gracza, do którego jest skierowana), jest też podobna z tego co zauważyłem do Pryncypii (które mają chyba jeszcze lepiej dopieszczone zasady, niestety wymagają do gry komputera/telefonu i strony internetowej, która "steruje" grą). Jest to kampanijna gra typu "adventure book", czyli mamy serię przygód łączących się w kampanię, którą rozgrywamy na kartach księgi opowieści (stąd tytuł) - coś co potem wykorzystano w Szczękach Lwa, Zapomnianych Morzach, czy Uśpionych Bogach. Są figurki (które malowałem - zapomniałem dopisać że w drugim i trzecim kwartale sporo malowałem figurki z różnych gier), potwory (niektóre całkiem strasznie wyglądające, jak krabopająki), mocno baśniowa historia. Bardzo ciekawe jest to, że każda z opowieści kończy się rodzajem tematów do przegadania z dzieckiem, jakby morałów/wniosków, które można wyciągnąć z danej historyjki. Są to różne pytania, które rodzic zadaje dziecku po grze i otwiera to pole do pociągnięcia danego tematu dalej (przykładowo: strach przed nowymi miejscami typu nowe mieszkanie, nowe przedszkole/szkoła, wizyta u lekarza, itp.). Przyznam, że zaskoczyło mnie to i jest to naprawdę super. Dodam, że to gra kooperacyjna.
Wspomniałem wcześniej, że autor ma dość swobodne podejście do zasad: przeczytałem nawet gdzieś w necie, że uważa on, że ważniejsze od tego, by grać poprawnie, jest to aby rodzice spędzili miło czas wspólnie z dziećmi. Zasadniczo wszystko się zgadza, jednak są jakieś granice - niestety gra nie nadaje się do grania przez dzieci same, jest tu tyle dziur w zasadach, że wątpię aby się nie pogubiły. Rodzic musi ewidentnie na bieżąco interpretować sytuację na planszy, stając się niejako mistrzem gry, instrukcja ma jakąś jednocyfrową liczbę stron, a w trakcie rozgrywki pojawiają się notorycznie sytuacje, w których trzeba szybko reagować, w zasadzie nie przewidziane zasadami. Nie jest to ewidentnie dla maniaków paragrafów, kłócących się o każde słowo na karcie czy w instrukcji - przeciwieństwo gier przygodowych FFG, gdzie mamy jakieś niemalże prawniczym językiem wypisane alfabetyczne indeksy konkretnych zwrotów występujących w grze. Dlatego też gra nie ląduje na stole tak często, jakby mogła - po prostu jest dla mnie nieco kłopotliwa pod tym względem, że muszę postępować jak wyżej opisałem. Ale poza tym - opiera się na zarządzaniu kostkami, które przydzielamy do konkretnych akcji. A historia pluszaków, broniących dziewczynki przed atakami koszmarów sennych jest oryginalna, fajna i wciągająca .

18. Minecraft: Portal Dash (N) - bardzo miłe zaskoczenie. Nie spodziewałem się niczego wielkiego, po prostu na grę która spienięża franczyzę, kupiłem bo przy każdej wizycie w sklepie syn stawał przy półce z tym tytułem i go oglądał. Sprzedawca opowiedział nieco o grze, uznałem że jednak zaryzykuję i kupimy. Okazało się, że to sprytne połączenie ekonomicznego zarządzania zasobami (wśród których jest czas, który mamy na wykonanie "misji") oraz przygodowego rzucania kośćmi. Z racji na tematykę świetny tytuł łączący młodych ze starymi przy planszy (syn wytłumaczył mi przykładowo, dlaczego niektórych potworów nie można atakować wręcz - wynikało to z ich cech z gry komputerowej ). Boli jedynie wykonanie, które jest takie nieco "marketowe", z drugiej strony dzięki temu gra dość dobrą cenę jak na tytuł, w którym pewnie sporo kosztuje licencja (a Ravensburger też nie jest tanim wydawcą). Nie jest też łatwo wygrać - tutaj dodam, że to gra kooperacyjna, co jeszcze lepiej jednoczy rodziny przy planszy.

17. Back to the Future: Back in Time (N) - kolejna gra, na którą sporo czekałem. Zamówiłem w marcu, w maju sklep mi napisał, że gra jest niedostępna i czy chcę anulować zamówienie i w zamian dostać jednorazowy rabat na jakiś inny zakup. Z racji tego, że i tak mam tam rabat 10%, odpisałem że mogę czekać nawet do końca roku - na co mi rabat, który mam, wolę grę . I ku mojemu zaskoczeniu okazało się że okolicach moich urodzin gra dotarła .
Tytuł jest planszową implementacją wydarzeń (pierwszej części) filmu Powrót do Przyszłości, którego jestem fanem. Kolejna kooperacja w rankingu! Tym razem gra nie ma polskiej wersji, ale nie ma tam wiele tekstu, jakieś pojedyncze zdania na kartach. Naszym zadaniem jest zrobić dokładnie to samo, co w filmie: sprawić, aby rodzice Marty'ego się zakochali, a takżę naprawić wehikuł czasu i w odpowiednim momencie ustawić go w miejscu, w którym poprowadziliśmy kabel z wieży w którą uderzy piorun, a we wszystkim przeszkadza nam (poza upływającym czasem) ekipa Biffa i różne wydarzenia znane z filmu.
Mamy tutaj do czynienia z zarządzaniem kośćmi, które przydzielamy do akcji (np. ruch wehikułu, walka z Biffem, podnoszenie poziomu "zakochiwania się" ojca i matki bohatera, usuwanie zagrożeń i wydarzeń - to ostatnie daje nam nagrody w postaci odblokowywania kolejnych kości). Film jest naprawdę doskonale oddany w mechanice, gdyby ta gra byłaby o czym innym, albo gdyby się nie znało filmu, śmiało można by powiedzieć że ktoś wymyślił jakąś dziwaczną mechanikę nie wiadomo po co . Na razie mam z nią jeden problem: nie potrafię wygrać. Albo źle gramy, albo jest po prostu cholernie trudna (pocieszam się, że w necie też są opinie, że początkowy poziom trudności jest masakryczny, ale potem już ludzie dają radę). Cóż, pozostaje w takim razie postawić sobie za wyzwanie "rozwiązanie" gry .