Post: #57

Nikt nie chce skomentować, ale lecę dalej, bo czas nagli.

7. Lao Che – Powstanie Warszawskie
O tej płycie chyba napisano już wszystko, więc może podzielę się takim osobistym doświadczeniem: festiwal w Cieszanowie, rok 2014 chyba, koncert Lao Che i "PW" zagrane w całości - w trakcie koncertu zaczął padać deszcz, najpierw lekko siąpił, ale już przy pogo na "Hitlerowcach" padał całkiem rzęsiście. Nikomu to oczywiście nie przeszkadzało, bo koncert był absolutnie magiczny, zagrany od pierwszego do ostatniego dźwięku płyty, ale jego moc była jeszcze wielokrotnie większa. Miało się wrażenie, że publika niesie i wzmacnia to, co działo się na scenie. To z pewnością jedno z piękniejszych doznań koncertowych, jakie do tej pory dane mi było przeżyć.

6. Coma – Pierwsze wyjście z mroku
Jakoś tym razem nie dały się Comy rozdzielić. Debiut to jedno z moich najwspanialszych muzycznych odkryć. Po kilku latach zastoju na rodzimej scenie rockowej to było jak nokaut. Te riffy, uderzające swoją mocą, celne, dosadne, a zarazem poetyckie teksty - to musiało zadziałać na dusze wrażliwych fanów gitarowych brzmień - i na mnie zadziałało bardzo silnie. Jedyna rzecz, do jakiej można się przyczepić to strona produkcyjna, ale staram się tego aż tak bardzo nie zauważać - bo w takich przypadkach najważniejsze są emocje, jakie muzyka potrafi przywołać.

5. Coma – Zaprzepaszczone siły wielkiej armii świętych znaków
Tutaj już produkcyjnie było bardzo dobrze. Kompozycje są dojrzalsze, ciekawsze, bardziej rozbudowane. Utwór tytułowy, "Listopad", "Ostrość na nieskończoność" to miód na uszy chcącego rozsmakowywać się w klimatycznych, wysublimowanych, a zarazem podanych z odpowiednią mocą dźwiękach. Jest też trochę przyjemnego łomotu, jest sporo refleksyjności. To najlepsza rzecz, jaką mogli stworzyć.