Post: #41

Z Tobą będzie więcej

Post: #42

Ale to nie w tej piątce.

Post: #43

No tak, ale można się spodziewać...

Post: #44

3 płyty z mojej trzydziestki!

Post: #45

Wkraczamy do pierwszej 20. - to już moje naprawdę ulubione płyty z tamtej dekady:

20. Raz Dwa Trzy – Czy te oczy mogą kłamać
Tak jak przy "Młynarskim", tylko jeszcze lepiej. Kompozycje nieco mniej rozbudowane niż w przypadku następczyni, ale to nie jest zarzut. Pewne jest to, że znaleźli swój unikalny sposób na te teksty i melodie, wszystko wyszło zgrabnie i z dużym wdziękiem - to zdecydowanie zwierzęta koncertowe.

19. Strachy na Lachy – Strachy na Lachy
Płyta siostrzana z "Bułgarskim centrum". Wyszły jedna po drugiej i trafiły do mnie w tym samym czasie. Tam coś się kończyło, tu zaczynało... Pamiętam jak pierwszy raz usłyszałem "Krew z szafy" w Trójce i od razu mnie chwyciło. A płyta okazała się zbiorem świetnych kawałków, które ujęły mnie od pierwszego przesłuchania. I na szczęście prawie w ogóle się nie zestarzały.

18. Happysad – Podróże z i pod prąd
Druga płyta nadała zespołowi status małej gwiazdy, szczególnie koncertowej i uspokoiła fanów, że świetny debiut to nie był jednorazowy wyskok. Kompozycyjnie i wykonawczo na dość zbliżonym poziomie co "Wszystko jedno" (może trochę lepszy wokal), jednak produkcyjnie było już nieco lepiej, może też stąd moja wyższa ocena. No i pojawił się tutaj jeden z największych hitów - "Łydka", która przez lat doczekała się wielu wersji.

17. System of a Down – Toxicity
Płyta - absolutna petarda. Kij włożony w mrowisko, który wywrócił muzykę rockową do góry nogami. Kto by dziś pomyślał, że "Toxicity" leciało na okrągło w Vivie, a jednak taka wtedy była też muzyka popularna (i komu to przeszkadzało ). Bez wątpienia najlepszy album grupy, zawierający moje ulubione ich kawałki.

16. Pidżama Porno – Marchef w butonierce
Znów Grabaż - chyba w swoim opus magnum, jeśli chodzi o macierzystą formację. Płyta jak na muzykę około punk-rockową dość długa, ale z pewnością nie nużąca. Poza świetną warstwą muzyczną uwagę zwracają teksty, celnie komentujące naszą rzeczywistość przełomu wieków, chociaż lider grupy nie stroni też od poetyckiej odsłony swojej twórczości.

Post: #46

neo01 napisał(a):18. Happysad – Podróże z i pod prąd

Dla mnie zdecydowanie najsłabsza ich płyta.

Post: #47

U mnie jedna jest całkiem poza konkurencją, drugie miejsce się zmieniało, ale tym razem ta jakoś wyjątkowo dobrze mi zabrzmiała.

Post: #48

neo01 napisał(a):U mnie jedna jest całkiem poza konkurencją

U mnie też jedna poza konkurencją, ale jak widać jest to inna płyta.

Post: #49

No ja wiedziałem, która
Natomiast u mnie, jeśli dobrze patrzyłeś jest taka, która też powinna Ci się spodobać

Post: #50

No proszę, aż trzy wspólne!

Post: #51

w tej piątce jest mój nr 2; 2 płyty, które się zmieściły w 50-ce i 2 płyty, które bardzo lubię, więc jaka może być moja ocena tej piątki .

Post: #52

Tak myślałem, że przypadnie Ci do gustu

Post: #53

15. Porcupine Tree – Deadwing
Porcupine Tree to z pewnością największy wygrany tego zestawienia. Dotychczas jakoś nie zabrałem się za ich dyskografię, a okazało się, że kryje ona w sobie takie perełki, jak chociażby te dwa albumy. Przy czym "Deadwing" to była dla mnie kompletna nowość...

14. Porcupine Tree – In Absentia
... "In Absentia" jakoś tam kojarzyłem, ale widać przy pierwszym zetknięciu mnie nie porwała, za to teraz - naprawdę rewelacyjnie mi się tego słuchało. Oczywiście bardzo klimatyczne granie, miejscami nawet całkiem przebojowe i bardzo melodyjne, doprawione odpowiednio ostrością gitar - to jest to, co uwielbiam

13. Green Day – American Idiot
To nie tylko koncepcyjny album, ale można powiedzieć (zachowując wszelkie proporcje), że nawet próba stworzenia punk-rock-opery Tutaj z kolei od pierwszego zetknięcia płyta skradła moje serce - jaka szkoda, że jedynie następca utrzymał w dużym stopniu jeszcze ten poziom. No ale takie albumy nagrywa się raz w karierze.

12. Linkin Park – Meteora
Chyba mogę już napisać, że to druga płyta zespołu jest zdecydowanie moją ulubioną (przykro mi, AKT ). Zdecydowanie najbardziej melodyjna i przebojowa, ale cały czas z odpowiednią dawką new metalowego brudu - dla mnie pozycja idealna, jeśli chodzi o ten gatunek.

11. Strachy na Lachy – Piła tango
Jest i ostatni album sygnowany przez Grabaża tutaj (w sumie ma ich aż 4, ale jednak w różnych formacjach). I to wcale nie było oczywiste, że to właśnie "Piła tango" zawędruje tak wysoko, bo jeszcze niedawno poprzedniczka miała lepsze notowania. Tym razem jednak to druga płyta zabrzmiała mi naprawdę świetnie. Udało się tutaj zachować świetny balans między radosnym, żywiołowym graniem a bardzo refleksyjnymi i nastrojowymi dźwiękami - pewnie dlatego jest tak ceniona.

Post: #54

tylko dwie płyty rozpatrywałem i tylko jedna się załapała na koniec 50-ki. druga w drugiej.

Post: #55

Czołówka zestawienia została zdominowana przez rodzime płyty. W pierwszej dziesiątce są tylko dwie zagraniczne (tego samego wykonawcy).

10. Hey – [Sic!]
Jak już wielokrotnie wspominałem, to moja zdecydowanie ulubiona płyta Heya po rozstaniu z Banachem. Choć przyznam, że nie robi już na mnie aż takiego wrażenia jak 20 lat temu, jednak w dalszym ciągu to bardzo ważny dla mnie album. Cały czas mocno gitarowy, ale z nieco unowocześnionym brzmieniem i dość zróżnicowany stylistycznie, a tekstowo na pewno bardzo osobisty (co też sobie cenię).

9. Voo Voo – Samo Voo Voo
Tu będzie pewnie zaskoczenie. Wspominałem, że tym razem Voo Voo ma skromniejszą reprezentację, ale jednak dwie płyty spokojnie umieścili, a dla tej miejsca na pewno nie mogło zabraknąć. Chociaż nie spodziewałem się, że tak dobrze sobie poradzi - akurat świetnie mi zabrzmiała. Na następczyni "Voo Voo z kobietami" zespół postawił na większą prostotę w brzmieniu - był to pierwszy symptom rockowego okresu w twórczości zespołu, który najpełniej ujawnił się na kolejnym albumie.

8. Myslovitz – Korova Milky Bar
A tu być może jeszcze większe zaskoczenie - i tym razem także dla mnie. Tak dawno nie słuchałem tej płyty, że nie wiedziałem (albo nie pamiętałem), jaki potencjał w niej tkwi - a tkwi naprawdę potężny. Tym razem dałem się zaczarować magii tych pięknych dźwięków i stąd tak wysoka pozycja. Idealna płyta na nostalgiczny wieczór.

Post: #56

neo01 napisał(a):Chyba mogę już napisać, że to druga płyta zespołu jest zdecydowanie moją ulubioną (przykro mi, AKT Icon_wink). Zdecydowanie najbardziej melodyjna i przebojowa, ale cały czas z odpowiednią dawką new metalowego brudu - dla mnie pozycja idealna, jeśli chodzi o ten gatunek.

wybaczam

Post: #57

Nikt nie chce skomentować, ale lecę dalej, bo czas nagli.

7. Lao Che – Powstanie Warszawskie
O tej płycie chyba napisano już wszystko, więc może podzielę się takim osobistym doświadczeniem: festiwal w Cieszanowie, rok 2014 chyba, koncert Lao Che i "PW" zagrane w całości - w trakcie koncertu zaczął padać deszcz, najpierw lekko siąpił, ale już przy pogo na "Hitlerowcach" padał całkiem rzęsiście. Nikomu to oczywiście nie przeszkadzało, bo koncert był absolutnie magiczny, zagrany od pierwszego do ostatniego dźwięku płyty, ale jego moc była jeszcze wielokrotnie większa. Miało się wrażenie, że publika niesie i wzmacnia to, co działo się na scenie. To z pewnością jedno z piękniejszych doznań koncertowych, jakie do tej pory dane mi było przeżyć.

6. Coma – Pierwsze wyjście z mroku
Jakoś tym razem nie dały się Comy rozdzielić. Debiut to jedno z moich najwspanialszych muzycznych odkryć. Po kilku latach zastoju na rodzimej scenie rockowej to było jak nokaut. Te riffy, uderzające swoją mocą, celne, dosadne, a zarazem poetyckie teksty - to musiało zadziałać na dusze wrażliwych fanów gitarowych brzmień - i na mnie zadziałało bardzo silnie. Jedyna rzecz, do jakiej można się przyczepić to strona produkcyjna, ale staram się tego aż tak bardzo nie zauważać - bo w takich przypadkach najważniejsze są emocje, jakie muzyka potrafi przywołać.

5. Coma – Zaprzepaszczone siły wielkiej armii świętych znaków
Tutaj już produkcyjnie było bardzo dobrze. Kompozycje są dojrzalsze, ciekawsze, bardziej rozbudowane. Utwór tytułowy, "Listopad", "Ostrość na nieskończoność" to miód na uszy chcącego rozsmakowywać się w klimatycznych, wysublimowanych, a zarazem podanych z odpowiednią mocą dźwiękach. Jest też trochę przyjemnego łomotu, jest sporo refleksyjności. To najlepsza rzecz, jaką mogli stworzyć.

Post: #58

I nie ustawiłeś w trójce Schizofrenii, mojego numeru 1 zespołu. Spokojne przygotowanie, a potem przyłożenie. Majstersztyk.
Ale dobrze, że dwójka przed debiutem.

Post: #59

Numery 5 i 7 u mnie też w najlepszej dziesiątce, więc się bardzo cieszę że tak wysoko i tu.
6 nieco niżej, ale u mnie też punktuje.
Co do "sic", to jest to jedna z dwóch ich płyt, których nie mam na CD (czyli mam tylko kasetę). Za dużo tam numerów, za którymi nie przepadam, nie jestem też fanem pierwszych dwóch singli. O Korovie pisałem u siebie: za bardzo przymulona ta płyta.

Post: #60

z przedostatniej trójki jedna z mojej punktującej pięćdziesiątki i jedna z drugiej.
a w ostatniej trójce wszystko jest u mnie, wszystko w trzydziestce, a dwie w piętnastce .