Rok temu myślałem, że ten nowy 2021 rok będzie już normalny. Okazało się jednak, że nie był. Kolejny raz nie odbyła się większość koncertów i festiwali. Bilety na niektóre koncerty mam już teraz z dwa lata i ta kupka rośnie. Na szczęście pod względem nowych wydawnictw płytowych nie było najgorszej, a to właśnie jest sól tej listy i tym należy się cieszyć.

Ten rok bezapelacyjnie należał do Wolf Alice! Piosenka „The Last Man On Earth” dosłownie zdeklasowała konkurencję, a do tego jeszcze „Smile” na pudle i „How Can I Make It Ok?” na szóstym miejscu. Zresztą cały album „Blue Weekend” królował w moich odtwarzaczach i stremach. To absolutnie perfekcyjny album, na którym wszystko się zgadza, a samo „The Last Man On Earth” to taka przysłowiowa wisienka na torcie z duchem Vonnegut’a w tle. Najlepszy moment to ten kiedy Ellie Rowsell wyśpiewuje po kulminacyjnym punkcie piosenki tytułowe słowa. Coś pięknego!

Drugim bohaterem roku było Royal Blood! Przez długi czas myślałem, że to „Limbo” wygra zestawienie roku. Stało się inaczej, ale pozycja wicelidera bez dwóch zdań założona. No i jeszcze „Typhoons” na czwartym miejscu. Cały album podobnie jak w przypadku Wolf Alice zagrywałem na okrągło, w domu, w pracy, na wakacjach, dosłownie wszędzie. Tego albumu świetnie się słucha i idealnie sprawdza się na imprezach. To taki soundtrack tego lata.

Trzecią gwiazdą tego roku była niewątpliwie Lana del Ray! Dwa albumy w jednym roku kalendarzowym i zwłaszcza ten pierwszy z racji tego, że wyszedł na początku roku mocno zaznaczył się na mojej liście. Myślę też, że „Chemtrails over the Country Club” jest trochę bardziej przebojowy od „Blue Banisters”, ale koniec końców ciężko wydawać tak pochopne opinie, aktualnie ten drugi jest u mnie na topie.
W Polsce najlepsza była oczywiście Daria Zawiałow. Wysoka pozycja „Kaonashi”, genialny przebój „Za Krótki Sen” z Dawidem Podsiadło oraz tytułowe nagranie z ostatniego albumu „Wojny i Noce” wysoko uplasowały się w końcowym posumowaniu. Sam album też był świetny i bez problemu można byłoby wykroić z niego z osiem numerów jeden o czym przekonałem się też na żywo na genialnym krakowskim koncercie Darii. Jednym z dwóch na jakich byłem w tym roku. To zdanie napawa mnie smutkiem, bo ostatnio tak mało koncertów widziałam jak miałem z piętnaście, szesnaście lat.

Muszę też wspomnieć o Holly Humberstone bo jest mi niezmiernie miło obserwować aktualny rozkwit artystki. U mnie miała trzy numery jeden, a przecież nie wydała nawet jeszcze pełnego albumu! Jest świetna i mam nadzieje, że udowodni to w ’22 roku.

Ten rok należał też bez wątpienia do Chvrches, Machine Gun Kelly’go, London Grammar, Foo Fighters, Kultu, Halsey i The Killers. Nowe albumy tych wykonawców kręciły się u mnie najczęściej.

Nie wiem co przyniesie następny rok? Już nie planuję, poczekam. Bilety na My Chemical Rommance pokrywają się teraz z Billy Talent! Bring Me the Horizon na pewno w lutym u nas nie zagrają. Co będzie z RATM i Pearl Jam? Czy będą festiwale. Chamiałbym zobaczyć Bikini Kill i Iggy Popa… Poczekajmy.