Post: #86

(11.01.2022 08:32 AM)kajman napisał(a):  

santosz napisał(a):Oj, no to jest bardzo odważne stwierdzenie, chyba sobie jutro przypomnę niektóre fragmenty, bo [...] mam chyba dokładnie odwrotne odczucia co do ChinDem, ale sprawdzę

Ja akurat całkowicie się zgadzam z Sundrajtą, ale z tego co wiem, to jestem w mniejszości.

Nikt tego nie potrzebował, nikt o to nie prosił, ale wrócę do jeszcze do tematu i przedstawię teorię o wyższości innych płyt Gn'R nad Chinese Democracy

CHdem ma kilka momentów, ale jest ich niewiele i źle się tego słucha w dłuższych fragmentach, bo:

1. fatalny płaski, syntetyczny dźwięk, po co?
2. nie ma Stradlina, który stanowił o sile zespołu i przewyższał pod wzdględem kompozytorskim Axla, nie ma Slasha i jego bluesowego feelingu
3. jest za to napuszona, pompatyczna próba stworzenia ponadczasowego albumu

A najlepszą płytą dla mnie jest Appetite for Destrcution. Otwieracz, pierwszy utwór na debiutanckiej płycie, wydawołyby się, że zgrany i osłuchany do bólu Welcome To The Jungle. Panie, jaki to jest kiler! Wystarczy sobie włączyć klip, gdzie panowie jeszcze w stylizacji hair metalowej, ale muzycznie to jest przepaść w porównaniu z tymi niestrawnymi już wtedy popierdółkami typu Motley Crue, Def Leppard czy Europe. AfD to był wielki booster dla rocka końcówki lat 80-tych, w większości fatalnych muzycznie co by nie mówić
Slash wychodzący z kościoła w November Rain i Axl Rose wychodzący z autobusu w Welcome To The Jungle, to są pamiętne momenty rock n' rolla