Ten album jest dziwny, ale dziwny w taki nijaki sposób. Nie jest ani pozytywnie dziwny, ani magicznie dziwny, ani niepokojąco dziwny. Momentami na pewno jest żałośnie dziwny i brzmi trochę jak parodia swojego własnego stylu, ale może to celowe. Nie mniej jednak muszę przyznać, że może to być album w pewien sposób inspirujący (choć mnie akurat bardziej zmaltretował niż zainspirował), bo jakiegoś kunsztu odmówić mu nie można. Ma dobre momenty, jak chociażby otwierający 10ciominutowy "The Companions", ale utwór numer 2 już skutecznie psuje cały klimat. Wchodzi jakieś niepotrzebne ryczenie, robi się za ciężko. Nie dyskredytuję metalu, bo czasami (choć przyznaję nieczęsto) sam lubię posłuchać czegoś takiego, ale o ile np. tegoroczny Mastodon bardzo mi się spodobał od pierwszego przesłuchania, tutaj te metalowe elementy wydają się niepotrzebne i niszczą wszystko, co było fajne w spokojniejszych utworach. Podoba mi się wykorzystanie skrzypiec, choć przyznam, że słyszałem lepiej zaaranżowane partie smyczkowe, ale ogólnie są in-plus. W "Angle of Response" brzmią bardzo jak Alamaainman Vasarat. Muzycznie jest dobrze, ale wokalnie mi się nie podoba. Pan sili się jakby był jakimś potworodiabłem. Ratuje go trochę pseudooperowa pani i chyba ta jej pseudooperowość ratuje ją samą, bo z głosem a'la pani z Nightwisha, wyłączyłbym ją od razu. Sam album pozostawił bardzo mieszane odczucia - ciężko przez niego przebrnąć w każdym razie. Całościowo patrząc nie jest ani nudny, ani ciekawy. Może filtrując tracklistę byłoby lepiej. Dodam na koniec, że nie wsłuchiwałem się co tam wyśpiewują, ale może nawet lepiej. Tym bardziej, że tytuły i brzmienie dają już jakiś obraz tych tekstów niestety.
1. "The Companions"
2. "Angle of Repose"
3. "Puppet Show"
4. "Formicary"
5. "The Only Dance"
6. "Ossuary"
7. "The Widenind Eye"
8. "The Salt Crown"
9. "The Grenless Wreath"
10. "The Putrid Refrain"
11. "Helpless Corpses Enactment"
— ——————
—— ——— ——————
————— ———————
————
— ————— — ——
———
|
Sleepytime Gorilla Museum - In Glorious Times
