Post: #141

Janerka w porządku, ale o płycie nawet nie pomyślałem.

Post: #142

Te 2 płyty powinny być na tym samym miejscu, są tak odmienne, że niesamowicie ciężko ustawić, która jest wyżej:

8. Lao Che - Gospel [2008]

Płyta dowcipna, błyskotliwa, wielobarwna, lekka, pełna werwy i odczuwalnej radości grania. Świetnie się tego słucha! Potężny kop pozytywnej energii!
Do syna Józefa Cieślaka:

Post: #143

to lao che lubię, choć od dawna nie słucham - najbardziej mi się podoba tam ten utwór, gdzie chłopaki za bramą pękali ze śmiechu

Post: #144

Skład top 8 (no teraz już 6) wydaje mi się totalnie przewidywalny. Ktoś podejmie się strzelić?

Post: #145

Pewniakiem wydaje mi się tylko Hey z "MURP" i to faworytem do zwycięstwa (może jeszcze drugi Tool, ale pewnie już za wysoko, może Coma jeszcze, "Powstanie..."?).
Z ostatniej piątki najlepsze oczywiście Lao.

Post: #146

Miszon napisał(a):9. Glen Hansard & Marketa Irglova - OST: Once [2007]

ja jednak od soundtracku wolę płytę płytę "the swell season", ale ogólnie zgadzam się z Tobą w opinii o hansardzie i irglovej

Miszon napisał(a):Lech Janerka - Fiu, fiu..

nie słyszałem tego janerki w ogóle nigdy!

Miszon napisał(a):11. Ben Folds - Rockin' the Suburbs [2001]

spóźniłem się na bena foldsa; kojarzę oczywiście "brick" ben folds five, ale poza tym, jak już miałem jako taki dostęp do muzyki, to to już była trochę pieśń przeszłości i nigdy się jego muzyką nie zainteresowałem

ale w sumie miło go to widzieć; każde odstępstwo od kanonu cieszy

Post: #147

z ostatniej piątki jedna była u mnie tuż za pięćdziesiątką, a jedna w tej pięćdziesiątce jest.
soundtracków nie brałem pod uwagę, więc "Once" nie mogło się znaleźć. oczywiście bardzo lubię. myślę, że to jeden z najlepszych strzałów Helen przy obdarowywaniu nas płytami .

Post: #148

ku3a napisał(a):myślę, że to jeden z najlepszych strzałów Helen przy obdarowywaniu nas płytami

zgadzam się

Post: #149

z trójek przed top 10 wybieram środkowe - Hey i Lech.
Lao wiadomo - za nisko

a Depesze cieszą, ale jednak wolę PTA, która i tak się nie łapie u mnie w topie.

Post: #150

6. Kings of Leon - Only by the Night [2009]

Przyznam, że jestem zaskoczony aż tak wysoką pozycją tego albumu. Ale z drugiej strony: niezmiennie wyśmienicie się tego słucha, jak to mawiali kiedyś "sztos za sztosem". Płyta jest też wyśmienicie skomponowana pod względem kolejności utworów.
Dodatkowo to chyba jedna z ostatnich takich wielkich (zarówno komercyjnie i artystycznie, z naciskiem na to pierwsze) płyt rockowych (nie licząc nagrywanych przez dinozaurów), gdzie nie trzeba żadnych dodatkowych przymiotników - po prostu "zwykły rock".
to może otwarcie, czyli "Closer":

Post: #151

Zostało jeszcze podium.

Miszon napisał(a):Ile będzie płyt z wiodącym wokalem żeńskim?

Już więcej nie będzie.

Miszon napisał(a):Ile będzie płyt instrumentalnych?

Ostatecznie, choć było blisko (Stańko) to zero.

Miszon napisał(a):Ile będzie płyt koncertowych?

2xRaz Dwa Trzy, Gentleman = 3.
Hooverphonic jest na żywo, ale w studio, bez publiczności, więc to nie jest koncertowa.
Hey Unplugged mało brakłow.

Miszon napisał(a):3. Ile będzie polskich płyt?
4. Który rocznik będzie najliczniej reprezentowany?

3. Jeszcze nie liczyłem, ale to nie koniec .
4. Jeszcze nie liczyłem. Podium jest każda pozycja z innego roku.

Post: #152

jedna płyta znakomita (z mojej 50-ki), jedna bardzo dobra (z drugiej 50-ki) i jedna "taka se". no niestety, ostatnie kilka płyt Heya to już nie moje klimaty, ale i tak MURP jeszcze jest przyzwoity.

Post: #153

ku3a napisał(a):ostatnie kilka płyt Heya to już nie moje klimaty, ale i tak MURP jeszcze jest przyzwoity

No niestety, po MURP był okropny zjazd. Beznadziejni rycerze/mieszczani/szlachta, a potem taki w miarę, bez wstydu bez błysku (nomen omen) Błysk, gdzie sytuację ratuje Chrzanowski w postaci swojego basu i swoich kompozycji.
Miejmy nadzieję, że powodem były problemy osobisto-zdrowotne głównej pary twórców i że jeśli zdecydują się wrócić (nie zanosi się na to, każdy obecnie nagrywa gdzieś na boku w swoich projektach, chociaż o Ligiewiczu nic nie wiem co robi), to będzie to płyta, dla której warto wracać. W przeciwnym wypadku nie widzę zresztą sensu powrotu.

Post: #154

No to mnie zaskoczyłeś, że Hey poza podium i teraz to już chyba tylko "PW" mi zostało z typów
Generalnie odbieram te płyty dość podobnie jak Kuba, ale szczegółów już nie będę zdradzał

Post: #155

Miszon napisał(a):Beznadziejni rycerze/mieszczani/szlachta, a potem taki w miarę, bez wstydu bez błysku (nomen omen) Błysk

dla mnie obie te płyty były tragiczne. obydwie nawet na tydzień nie weszły na moją listę (do dwudziestki)...

Post: #156

od pewnego momentu byłem pewien, że to hey będzie największym wygranym tego zestawienia
ta płyta leonów całkiem fajnie wtedy siadła (mimo hejtu porcysiaków), ale przyznam, że nie wracałem do niej już później; została dla mnie tam w 2009 roku

Post: #157

Hey 3 płyty i wyrównuje wynik Raz Dwa Trzy. Nikt nie ma więcej. Plus dwie koncertowe ma w top100.

Post: #158

ale punktowo jednak heye prowadzą, prawda?

aż sprawdziłem, u mnie w 50-ce będzie 4 artystów z dwiema płytami, nikt nie ma trzech

Post: #159

Nie liczyłem jeszcze punktowo. Może prowadzą może nie, nie uprzedzajmy faktów

Post: #160

3. Lao Che - Powstanie Warszawskie [2005]

Druga płyta z podium sprzed 12 lat (co rzecz oznacza że na jednym z wyższych miejsc mamy awans spoza trójki). Doskonały album koncepcyjny, pomieszanie punka z poezją i nawiązaniami do polskiej muzyki plus surowa produkcja i nagrywanie tego na analogowym, starym sprzęcie dały wybuchową mieszankę przepełnioną duchem polskości, a jednocześnie dającą wrażenie, jakby to wykonywał jakiś zespół istniejący już w czasie II wojny światowej (w jakiejś alternatywnej rzeczywistości, w której już wtedy istniały takie instrumenty i taka muzyka). Wiele serca, bratniego ducha i haseł które się świetnie wykrzykuje wspólnie z chórem głosów słyszanych na płycie lub chórem głosów na koncertach. Mimo poważnego tematu jest tu sporo zawiadiackości, lekkości, udało się też uniknąć kiczowatej martyrologicznej patriotyczności. Gigantyczna dawka ciarek i różnych emocji.
Płyta-skarb. Jazda obowiązkowa.
Nie muszę dodawać, że nie jest słuchana często, ale zawsze słuchana na początku sierpnia i po koniec września każdego roku.
Przebicie do Śródmieścia: