Post: #1

Czas nadszedł, aby ponownie ułożyć pierwsze cztery topy wykonawców, jakie stworzyłem. Byli to Foo Fighters, Coldplay, Snow Patrol, Armin van Buuren i każdy z tych topów odbył się pomiędzy majem a wrześniem 2012 (z czego Foo Fighters nawet wrzucałem na mycharts w nieco zmienionej kolejności, powiedzmy - wersja 1.1 topu). Oczywiste jest, że od tego czasu sporo się zmieniło pod każdym względem, w tym również niestety i w stosunku do każdego z tych wykonawców. Tak właściwie to pierwsze trzy topy już na początku 2019 roku przygotowałem, ale chciałem wszystkie cztery zaprezentować zaraz po sobie.
---

Foo Fighters nie trzeba szerzej przedstawiać, więc napiszę krótko o swoim stosunku do zespołu. W 2011 roku niesamowicie zaintrygowalo mnie zasłyszane w Esce Rock "Rope", które jak na to co znałem - a wtedy jeszcze nie tak dużo, jeśli chodzi o radiowego rocka - to wydawało mi się oryginalne i nieszablonowe. Szybko wyrośli na jeden z moich ulubionych zespołów i w dużej mierze zachęcili mnie do eksplorowania kolejnych zespołów, które miały na last.fm te same tagi, zwłaszcza... "post-grunge"...

Obecnie najbardziej cenię pierwsze trzy płyty - garażowa i naprawdę grandżowa samonazwowa, która czuć, że z grubsza czerpała z tego samego, co Nirvana; "Kolor i kształt", której kiedyś nie rozumiałem, a obecnie doceniam jej furiatyczną werwę, zmienność i różnorodność, która przypomina mi złote lata Pixies; no i oczywiście trzecia płyta, która faktycznie nakreśliła ich dalszą trajektorię - rocka powiedzmy bliżej środka, głośnego ale średnio ostrego, trochę melodyjnego (choć rzadko wyszukanego pod tym względem), trochę śpiewanego jak by to było o ratowaniu świata. Czuję jednak, że od ok. 15 lat ten schemat coraz rzadziej działał, coraz mniej też w tym było subtelności, żeby w końcu zaowocować dwoma albumami kompletnie bylejakimi (te dwa ostatnie).

Ogólnie jednak udało się, podobnie jak poprzednio, zebrać 50 piosenek, które oceniam bardziej pozytywnie od pozostałych, z czego powiedzmy, top 20 to już naprawdę ładna płyta kompaktowa pełna fajnego, typowo amerykańskiego rocka.

Post: #2

Najbardziej drastycznym spadkiem jest "Walk", które w lato 2011 robiło na mnie olbrzymie wrażenie, ale obecnie za dużo mi tam brakuje pod każdym względem. Bez zmian o dziwo zostało miejsce 50. "Let It Die" około 2013 roku byłoby dużo wyżej, ale przez pierwsze trzy minuty z pięciu w tej piosence jest nuda okropna, więc niestety...

41. 43 Exhausted Foo Fighters (1995)
42. 18 Walk Wasting Light (2011)
43. 29 Weenie Bennie Foo Fighters (1995)
44. 45 Let It Die Echoes, Silence, Patience & Grace (2007)
45. 46 No Way Back In Your Honor (2005)
46. 41 My Poor Brain The Colour And The Shape (1997)
47. 32 Summer’s End Echoes, Silence, Patience & Grace (2007)
48. 49 Come Back One By One (2002)
49. 22 Next Year There Is Nothing Left To Lose (1999)
50. 50 For All The Cows Foo Fighters (1995)

wyloty:
28 M.I.A. There Is Nothing Left To Lose (1999)
30 Aurora There Is Nothing Left To Lose (1999)
31 Ain’t It The Life There Is Nothing Left To Lose (1999)
33 Come Alive Echoes, Silence, Patience & Grace (2007)
34 Generator There Is Nothing Left To Lose (1999)
37 Oh, George Foo Fighters (1995)
40 Skin And Bones Greatest Hits (2009)
48 A Matter Of Time Wasting Light (2011)

Post: #3

"X-Static" brzmi jak przepisane "Marigold", gdzie... wiadomo co. Gęsta ściana gitar, niczym u Smashing Pumpkins.
"Floaty" mam wrażenie że nigdy nie do końca się tak rozwija jak by mogło, dlatego jest niżej niż by mogło.
Za to nie wiem, jak "New Way Home" ominęło wcześniej 50tkę, bo zawsze wskazywałem to jako jeden z lepszych momentów "Koloru i kształtu".
"DOA" na swojej płycie wyróżnia się faktycznie dobrym refrenem - szkoda, że z brzmieniem równie kiepskim co reszta sztampy.
"White Limo" i "Watershed" to ta punkowa strona Foo Fighters, którą Grohl chyba już na dobre porzucił.
"Up in Arms" to tylko 2 minuty 16 sekund, a coś jakby dwa w jednym.
"Walking..." chyba jednak za nisko; co ciekawe, to jedyne Foo Fighters w historii listy Hop Bęc.
"Something from Nothing" fajnie się rozwija; sens FF jako zespołu klasycznorockowego zaczyna się i kończy tutaj.
Zas "I Should Have Known" dopiero przy końcu zaczyna mi się naprawdę podobać - kolejny kawałek, który zbyt długo się rozkręca.

31. 36 X-Static Foo Fighters (1995)
32. 24 Floaty Foo Fighters (1995)
33. 00 New Way Home The Colour And The Shape (1997)
34. 00 DOA In Your Honor (2005)
35. 38 White Limo Wasting Light (2011)
36. 00 Up In Arms The Colour And The Shape (1997)
37. 13 Walking After You The Colour And The Shape (1997)
38. 00 Something From Nothing Sonic Highways (2014)
39. 44 I Should Have Known Wasting Light (2011)
40. 00 Wattershed Foo Fighters (1995)

Post: #4

"Good Grief" to najbardziej epicka rzecz na debiucie i przez to nawet ją przeceniłem te 9 lat temu.
"Headwires" i "Live-in Skin", to takie przyjemniackie, melodyjne rzeczy z trzeciej płyty.
"Uczta i głód" pół na pół - punkowe Foo Fighters, ale znowu z tą manierą "ratowania świata". Jedyny prawdziwy przebój z tamtej płyty na mojej liście.
"See You" to Foo Fighters niemal folkowe, a "Statues" - zaskakująco sentymentalne.
"Wheels" i "Long Road to Ruin" to typowo radiowe kawałki - z czego "Wheels" to nagranie promujące składankę z najwiekszymi hitami i faktycznie brzmi to jak uśrednione kilka piosenek FF - a w "Cheer Up, Boys" słyszę nawiązania do "The One i Love" R.E.M. (ta gitara tak chodzi tam).
Chyba najbardziej nietypowe tu jednak jest "Erase/Replace" - dawka świetnych jak na FF riffów, nagranie z początku nerwowe i poszarpane, potem zanadto się rozmywa.

21. 39 Erase/Replace Echoes, Silence, Patience & Grace (2007)
22. 04 Good Grief Foo Fighters (1995)
23. 26 Headwires There Is Nothing Left To Lose (1999)
24. 23 Live-in Skin There Is Nothing Left To Lose (1999)
25. 00 The Feast and the Famine Sonic Highways (2014)
26. 00 See You The Colour And The Shape (1997)
27. 19 Statues Echoes, Silence, Patience & Grace (2007)
28. 16 Wheels Greatest Hits (2009)
29. 10 Long Road To Ruin Echoes, Silence, Patience & Grace (2007)
30. 25 Cheer Up, Boys (Your Make Up Is Running) Echoes, Silence, Patience & Grace (2007)

Post: #5

Artur.O napisał(a):Chyba najbardziej nietypowe tu jednak jest "Erase/Replace"

Dobrze to ująłeś, bo raczej bym się tego u Ciebie nie spodziewał tak wysoko. Cieszy pozycja z 2014 roku.

Good Grief dostało u mnie 62/100, ale nawet nie pamiętałem jak to leciało po tytule Ale tak, pamiętam tę rzecz

Post: #6

Ogólnie doceniam, jeśli wykonawcy kombinują i próbują wychodzić poza strefę komfortu, chyba że.... robią to źle. Najgorzej jest stać w miejscu i ciągle wydawać to samo.

11. 12 Breakout There Is Nothing Left To Lose (1999) telesyk
12. 09 The Pretender Echoes, Silence, Patience & Grace (2007) telesyk
13. 21 Have It All One By One (2002) odsłuch
14. 42 Dear Rosemary Wasting Light (2011) telesyk
15. 06 This Is A Call Foo Fighters (1995) odsłuch
16. 20 Bridge Burning Wasting Light (2011) telesyk
17. 27 Alone + Easy Target Foo Fighters (1995) odsłuch
18. 05 Learn To Fly There Is Nothing Left To Lose (1999) telesyk
19. 15 Big Me Foo Fighters (1995) telesyk
20. 17 I’ll Stick Around Foo Fighters (1995) telesyk

20 - swoisty hymn Dawida Grohla.
19 - pierwszy naprawdę duży przebój zespołu - aż 13. miejsce na liście airplay w Ameryce. prosty pomysł, fajny teledysk; rzecz relaksująca, może jednak zbyt krótka i mało rozwinięta - dlatego "dopiero" miejsce 20.
18 - a to już był w ogóle megahit - oczywiście w Ameryce, bo u nas jakoś nie było nigdzie notowane... zaginione ogniwo pomiędzy Nirvaną a Nickelbackiem; bardzo melodyjne i sentymentalne.
17 - podobno pierwsza piosenka napisana przez Grohla, i faktycznie jest ona całkiem zgrabna; trudno jednak coś więcej wykrzesać, żeby nie wyszło, że o każdej piosence piszę to samo. Podoba mi się ta część z "get out, get out" itp jako pseudo-solówka.
16 - efektowne otwarcie płyty; punkowo rozpędzone, dobry riff, dobra melodia, no i znowu się powtarzam...
15 - to nie miało teledysku?? Ładna, bitelsowska melodia, a że to był pierwszy singiel wtedy jeszcze projektu solowego perkusisty Nirvany - niedaleko wcale formacji macierzystej - to wystrzeliło na listach (oprócz Polski, oczywiście...).
14 - Wasting Light to pierwsza płyta, na której Foo Fighters zaczynają tak mocno się odwoływać do swoich inspiracji, jak to tylko możliwe, czego odbiciem jest produkcja Butcha Viga oraz udział Boba Moulda (Husker Du, Sugar) w tym nagraniu. Jednak nie to winduje Rozmaryn, lecz nieco sentymentalny nastrój, ogólna piosenkowość i.... znowu to mówię melodyjność. Tak jakoś "lekko" idzie to nagranie.
13 - czarny koń? Choć nie kupuję One By One jako całości, to surowa, ostra produkcja dobrze tam działa z takimi nagraniami średniej prędkości; soczyste riffy, ciepłe basy... poza tym nic do zarzucenia. Pomimo bycia singlem (już czwartym) rzecz nie doczekała się teledysku.
12 - nagranie, które wyszło w momencie, kiedy FF w końcu zaczęło zdobywać popularność w Polsce i dlatego to chyba najbardziej rozpoznawalne ich nagranie u nas. Nie przeczę, że świetnie się ono "nakręca", ale w przeszłości Grohl potrafił jeszcze lepiej!
11 - nagranie, które zawsze poprawiało mi nastrój; pop-punkowa energia, świetny refren. Coś jakby przeciwieństwo "Learn to Fly" na drugi singiel.

Post: #7

04. 11 Low One By One (2002)
05. 35 Monkey Wrench The Colour And The Shape (1997)
06. 02 Times Like These One By One (2002)
07. 47 Hey, Johnny Park! The Colour And The Shape (1997)
08. 00 Wind Up The Colour And The Shape (1997)
09. 03 Stacked Actors There Is Nothing Left To Lose (1999)
10. 14 Arlandria Wasting Light (2011)

10 - najlepszy riff na płycie i najlepszy refren na płycie - podoba mi się to przełamanie po każdej jego linijce, no i w najlepszej tradycji, jest on wyraźnie dwuczęściowy. Czego by więcej chcieć? Może jeszcze wyrazistszych zwrotek... Słusznie Eska Rock rzuciła się na to nagranie zamiast na wtórne wobec singla wcześniej "These Days".
9 - kolejne nagranie, które stoi porządnym riffem; w tym przypadku czuć tu echa QOTSA, jeszcze na dłuższą chwilkę zanim Dave Grohl z nimi grał. Ciekawy jest nieco psychodeliczny, pseudo-akustyczny klimat zwrotek. Kolejne mniej typowe nagranie na FF.
8 - czarny koń tego topu - nie mam pojęcia, czemu wcześniej nie zwróciłem uwagi na ten kawałek. Nie żeby czymś się znacznie wyróżniało - kolejne melodyjne hardkorowo-pankowe nagranie do kolekcji u Foo Fighters. A jednak tu jest właśnie ten idealny balans pomiędzy melodyjnym a punkującym FF, a samo nagranie trwa tylko tyle powinno (2 i pół minuty).
7 - riff wykorzystany później ponownie w "Wheels" - tylko tutaj brzmi to surowiej i szczerzej - i najpiękniejszy refren w repertuarze FF.
6 - złośliwi twierdzą, że to gorsza wersja "Learn To Fly", moim zdaniem - lepsza. Klarowniejsza produkcja, lepszy riff czasami dużo zmieniają.
5 - największy przegrany 1. edycji topu, nie rozumiem co wtedy miałem w głowie! Tu jest wszystko, co mogłoby u Foo Fighters się udać - znakomita wizytówka swojej płyty.
4 - poza tym że to mój ulubiony teledysk FF, to jest też ich piosenka ze zdecydowanie najlepszą rytmiką - raz, że buja, dwa, że robi to bardziej pokrętnie. Paradoks, że na płycie jednego z najsłynniejszych bębniarzy rockowych, robotę w tym zakresie robi kto inny. Nie bez znaczenia jest też świetnie współpracująca z sekcją rytmiczną gitara oraz mocno stonerowe brzmienie. Jest to też takie nagranie, które cały czas trzyma napięcie.

Post: #8

słuchałem foo fighters jakąś dekadę temu i chyba aż się zmotywuję do powtórki, bo ze wstydem przyznam, iż pamiętam jedynie "everlong", któremu nie tylko z tego powodu życzę zwycięstwa

Post: #9

No ta dyszka na razie wygląda rewelacyjnie, wyjątkiem jest niestety tylko "Low", które u mnie znalazło się w grupie przegrywów.

Artur.O napisał(a):riff wykorzystany później ponownie w "Wheels"

Mi, co nie powinno dziwić, zawsze się kojarzy z Queen Of New Orleans Jona Bon Jovi.

Post: #10

(05.05.2021 03:18 PM)Dyfeomorfizm napisał(a):  ze wstydem przyznam, iż pamiętam jedynie "everlong", któremu nie tylko z tego powodu życzę zwycięstwa

To nie jest złe nagranie do zapamiętania jeśli chodzi o FF, o czym niżej ^^

(05.05.2021 03:24 PM)EVENo napisał(a):  wyjątkiem jest niestety tylko "Low", które u mnie znalazło się w grupie przegrywów.

A tak, pamiętam.

Cytat:Mi, co nie powinno dziwić, zawsze się kojarzy z Queen Of New Orleans Jona Bon Jovi.

Co prawda nie pamiętam tego nagrania, ale tego skojarzenia nie miałem...

3 - piosenka brzmiąca zaskakująco świeżo i luzacko jak na Foo Fighters; jest energiczna, a zupełnie niewysilona. Ma ona taki riff-driven development, kalkując nazewnictwo programistyczne i wyłamuje się ze schematu pierwszego singla Foo Fighters. No i tak jak mówiłem - od początku bardzo mocno zachęciła mnie do zespołu. Teledysk tym razem zwyczajny jak na rockowy teledysk - zespół gra.
2 - po "lżejszej" There Is Nothing..., zapowiedź One By One była na odwrót - chyba najostrzejszym, co zespół dotąd zagrał. Pewnie nie bez wpływu płyty, na której dopiero co Grohl bębnił ("Piosenki dla głuchych" od Królowych Epoki Kamienia ). Natomiast wysoką pozycję u mnie wywalczyło kilka czynników - podobnie jak w "Low", nieco pokręcona rytmika, która buduje całą piosenkę; również pokrętne riffy, które się w nią wplątują; podobają mi się kontrasty czy przejścia pomiędzy kolejnymi częściami piosenki. No i też chyba jest to najczęściej przeze mnie odtwarzany utwór Foo Fighters obok "Rope" (przynajmniej tak mi parę lat temu wychodziło na lastfm - nie sprawdzałem, jak obecnie). Co do teledysku, to ten jest jeszcze nudniejszy - zespół gra na żywo przed publiką. Ale jak ktoś nie był na koncercie w tamtych czasach, to może ma to walor edukacyjny.
1 - Jedna pozycja, która ani drgnęła przez lata i jest ona po prostu o klasę wyżej niż reszta repertuaru zespołu. Może nawet jedyna, która załapałaby się do top 500 wszech czasów, gdybym obecnie robił kolejną nieprimaaprilisową edycję. Co buduje tą piosenkę? Po pierwsze - ciekawa, nieco hipnotyczna rytmika, taki prog-trance w post-grandżowym ciele. Po drugie - całkiem nienachalnie wypada ta piosenka, pomimo wyrazistego refrenu - swoją drogą fajnego, przełamywanego pomiędzy zwrotkami dla większego efektu. Po trzecie, pomimo pewnej dawki podskórnego patosu, tutaj zdaje się to być uzasadnione, faktycznie słucha się tego jak Ważnej Piosenki - ciężko mi to wytłumaczyć. To się czuje w wykonaniu Grohla, całkiem powściągliwym, a bardzo emocjonalnym. No i poza tym - to całkiem melodyjne jest, dobrze się nuci. A skoro napominam o teledyskach - ten wygląda na dosyć pokrętny... jeszcze parę razy muszę przysiąść i przestudiować.
"Everlong" dla Foo Fighters jest tym, czym "Smells Like Teen Spirit" dla Nirvany - i żaden hejter gadający, ileż to lepszych kawałków Nirvana nie miała, mnie nie przekona. Może pod pewnymi względami niektóre są lepsze, ale jako całość to najbardziej kompletne piosenki tych zespołów.

3. 8 Rope Wasting Light (2011) telesyk
2. 7 All My Life One By One (2002) telesyk
1. 1 Everlong The Colour And The Shape (1997) telesyk

Post: #11

Fenomen Everlong jest trudny do wytłumaczenia słowami, ale również w pełni go rozumiem (patrz mój TWC). Mam wrażenie, że to jedna z tych piosenek, które mogły powstać zarówno w latach 90., jak i dzisiaj, a i tak zostałyby wielkimi przebojami. Co oznaczałoby, że wydając to teraz, Foo Fighters uratowałoby rock and rolla Ale kto wie, czy nie zrobili tego właśnie te 20 parę lat temu

Artur.O napisał(a):Co prawda nie pamiętam tego nagrania, ale tego skojarzenia nie miałem...

O ile dobrze pamiętam producent obu piosenek jest ten sam i przez to zaczynają się niemal identycznie. Przy czym oczywiście to Jon podpierdzielił od Dave'a

Post: #12

Jeżeli nie ma Sky, Come i Make to właściwie nic sensownego w tym topie nie ma (z tego co znam).

Post: #13

(07.05.2021 09:54 PM)EVENo napisał(a):  Fenomen Everlong jest trudny do wytłumaczenia słowami, ale również w pełni go rozumiem (patrz mój TWC). Mam wrażenie, że to jedna z tych piosenek, które mogły powstać zarówno w latach 90., jak i dzisiaj, a i tak zostałyby wielkimi przebojami. Co oznaczałoby, że wydając to teraz, Foo Fighters uratowałoby rock and rolla Ale kto wie, czy nie zrobili tego właśnie te 20 parę lat temu

20 lat temu rock był w zupełnie innym miejscu i FF właściwie nie musieli niczego ratować (co będę udowadniać w kolejnych rocznych rankingach ), i chyba jednak płyty np. Radiohead czy Blur z tego samego roku miały dużo większy wpływ na muzykę. A dzisiaj faktycznie błyszczałoby jak diament.

Cytat:O ile dobrze pamiętam producent obu piosenek jest ten sam i przez to zaczynają się niemal identycznie. Przy czym oczywiście to Jon podpierdzielił od Dave'a

The Colour and the Shape było produkowane przez Gila Nortona - mającego w portfolio m.in. Pixies, Echo & the Bunnymen, Feeder czy Throwing Muses, natomiast solówkę Jonatana, ku mojemu zdziwieniu - Dave Stewart z Eurythmics, w dodatku obie płyty powstawały w bardzo podobnym czasie, więc to jednak dziwny zbieg okoliczności.

(07.05.2021 10:06 PM)kajman napisał(a):  Jeżeli nie ma Sky, Come i Make to właściwie nic sensownego w tym topie nie ma (z tego co znam).

Nie wiem, o którą piosenkę chodzi ci z "Make", natomiast nic sensownego to są właśnie te dwie pierwsze, więc znowu jest wszystko na odwrót niż jak piszesz.

Post: #14

Artur.O napisał(a):Nie wiem, o którą piosenkę chodzi ci z "Make"

Chodziło mi o Making z najnowszej płyty. Te trzy utwory to byłoby moje obecne podium zespołu.

Post: #15

kajman napisał(a):Chodziło mi o Making z najnowszej płyty. Te trzy utwory to byłoby moje obecne podium zespołu.

Make lubię, ale na moje ucho jest bardzo współcześnie wyprodukowane, dźwięków jest dużo i są różne, ale wszystko jest jakby z plasteliny i układa się kulkę, przez co wychodzi trochę ściana dźwięków.

Artur.O napisał(a):w dodatku obie płyty powstawały w bardzo podobnym czasie, więc to jednak dziwny zbieg okoliczności.

Jestem niemal przekonany, że Jon załatwił ten riff po koleżeńsku, ale nie bezpośrednio od FF

Artur.O napisał(a):FF właściwie nie musieli niczego ratować

Piszesz to, a potem dajesz za przykład Radiohead, które może nie jest boysbandem, ale też nie rock and rollem

Artur.O napisał(a):A dzisiaj faktycznie błyszczałoby jak diament.

Marzy mi się taki hicior na masową skalę. Rock potrzebuje tego jak ogień iskry.

Post: #16

No cóż, mi Foo Fighters podobnie jak Radiohead, nie kojarzą się z nurtem modnym 60 lat temu, do którego dawno nikt nie nawiązuje, chyba że w ramach pastiszu.

Aha, no i zgodnie z tradycją - top 50 w formie plejlisty:
https://open.spotify.com/playlist/2IxOvu...bcc2ef446c

Post: #17

Wesprę kajmana. "Come Alive" to świetna ballada i nie wiem czy nie mój ich nr 1. "Sky..." to też oczywiście świetny numer i jego brak także może dziwić (zresztą na tej płycie jest więcej interesujących numerów, szczególnie w pierwszej jej połowie). Swego czasu bardzo lubiłem też "Walking After You", ale trochę mi się przejadło (widzę, że Tobie też i rzeczywiście, coś mi teraz zaświtało, że to było na Hop-Bęcu ). Z najnowszej płyty też zdecydowanie coś bym wyróżnił.
A fenomenu "Everlong" chyba nigdy nie zrozumiem. Dla mnie ten numer brzmi jak najlepsze rzeczy Nirvany, pozbawione pewnej ich głębi, jakoś ta melodyka nie do końca do mnie trafia. W porządku kawałek, ale żeby aż tak go hołubić...
No ale nie od dziś wiadomo, że nasze gusta są mocno rozbieżne. Z tego wszystkiego najbardziej chyba do mnie trafia druga 10., gdzie dobrze kojarzą mi się 12, 16, 18 i 19 (nie ukrywam, że wielu utworów z tego zestawienia nie znam).

Post: #18

Chyba obiektywnie największymi brakami w tym topie są "Best of You", "My Hero" i "These Days" - trzy olbrzymie singlowe przeboje, których ja nigdy nie lubiłem.

Post: #19

Cytat:A fenomenu "Everlong" chyba nigdy nie zrozumiem. Dla mnie ten numer brzmi jak najlepsze rzeczy Nirvany, pozbawione pewnej ich głębi, jakoś ta melodyka nie do końca do mnie trafia. W porządku kawałek, ale żeby aż tak go hołubić...

No to faktycznie się nie dogadamy, bo ani nie brzmi to jak Nirvana, ani nie brakuje tam żadnej głębi.

Foo Fighters w top WC:
011 002 056 Foo Fighters - Everlong (1997)
141 109 000 Foo Fighters - All My Life (2002)
291 166 262 Foo Fighters - Times Like These (2002)
417 231 121 Foo Fighters - Learn To Fly (1999)
000 190 257 Foo Fighters - Stacked Actors (1999)
000 409 000 Foo Fighters - Monkey Wrench (1997)
000 423 000 Foo Fighters - Arlandria (2011)
000 000 325 Foo Fighters - Long Road To Ruin (2007)

A jak by było w czwartej edycji? To się okaże... kiedyś.

Post: #20

Artur.O napisał(a):bo ani nie brzmi to jak Nirvana, ani nie brakuje tam żadnej głębi.

Do Nirvany Ty się odnosiłeś i jasne, że nie brzmi jak Nirvana, ale to była pewna paralela. A kawałek jest dla mnie strasznie "płaski" i nieciekawy meodycznie, nic na to nie poradzę.