Post: #92

Czas na recenzję bez wątpienia pozytywną. Can kojarzyłem głównie z fenomenalnym Vitamin C, powszechnie postrzeganym jako jeden z najlepszych utworów lat 70. i jedno z kilku kluczowych dla kształtu krautrocka dzieł. Wielokrotnie słuchałem też albumu Tago Mago, który uważam za zdecydowanie najlepszy. Oszałamia pulsującym basem, hipnotyzuje, zmienia co i rusz oblicze, balansuje między eksperymentalnym jazzem a psychodelią. Highlightem jest oczywiście Halleluwah - arcydzieło przerażające, zawierające w sobie tyle rozmaitych technik i stylów, że ich opiewanie mogłoby złożyć się w dość obszerny esej. Halleluwah przywodzi mi na myśl Echoes Floydów, z tym, że Can stworzyło dzieło zdecydowanie równiejsze, zdecydowanie pełniejsze i zdecydowanie trudniejsze do opisania. Nie będzie zaskoczeniem, gdy napiszę, że cenię najbardziej albumy z 1971 i 1972 roku. Ten drugi ma odrobinę bardziej 'piosenkowy' charakter, po kilku przesłuchaniach zdarza się podśpiewywać niektóre utwory (jak na przykład Spoon). Szalenie wysoki poziom kończy się wprawdzie na Future Days, lecz prawie cały zestaw przesłuchałem z zaciekawieniem i zadowoleniem. Wyjątek to E.F.S. Nr. 99 (Can Can). Serdecznie dziękuję za okazję do zgłębienia tej nieoczywistej dyskografii!